Zwanger zonder moeder, mijn verhaal

Jaaa een plusje op de test. Voor de zekerheid nog 3 testen gedaan (want stel je voor) en toen er letterlijk het woord ‘zwanger’ op stond durfde we het beide pas te geloven. Het kindje is zo welkom.

Oke, hoe gaan we dit onze ouders vertellen? Rompertjes met i love opa en oma? Op zulke momenten mis ik mijn moeder het meest. Hoewel mijn partners ouders beide gelukkig nog leven en zij door het dolle heen waren wil je het toch het liefst tegen je eigen ouders vertellen. Mijn vader reageerde zoals ik had verwacht, hij was heel blij maar laat dit meestal niet zo merken. Wat mis je dan de warme armen van je moeder.

Nu in de zwangerschap zelf zijn het de kleine momentjes dat ik haar mis. Gelukkig heb ik een lief zusje die vorig jaar een kindje heeft gekregen waar ik met veel vragen terecht kan. Maar toch denk ik dat het zwanger zijn zonder zelf een moeder te hebben het wel maakt dat ik extra onzeker ben. Ik kan niemand vragen hoe ik zelf in de buik was, hoe zij zich toen voelde.

Ik las ergens dat het goed is om voor je kindje te zingen, het liefst hetzelfde liedje zodat het kindje het gaat herkennen. Nu weet ik dat mijn moeder vroeger een bepaalde melodie zong, als ik die nu nog hoor krijg ik kippenvel. Zelf een liedje zingen voor mijn kindje is op dit moment nog een stap te ver, merk ik. De emoties zitten nog te hoog. 

Wie weet over een paar weken alsnog...