Zwanger zijn was voor mij geen pretje

Bijna 2 jaar geleden kwam ik erachter dat ik zwanger was. Het was op eerste Paasdag dat ik besloot de test te doen. Ik zou op die dag ook ongesteld moeten worden en dat was niet gebeurd. Daarom dacht ik, why not? Ik had verder totaal geen symptomen dus het was echt een gok. En ja hoor, nog voordat ik de test kon neerleggen verscheen er al een tweede streepje. Zwanger! Ik was helemaal in de wolken en vond het stiekem ook een beetje spannend. Maar wat een mooie 9 maanden had kunnen zijn, werd al snel een pittige tijd.

Vanaf 6,5 week begon bij mij het eerste typische zwangerschapskwaaltje: ochtendmisselijkheid. Of nou ja, ochtend? Zeg maar rustig ochtend en middag. Het begon met alleen een misselijk gevoel, maar rond de 8 weken moest ik helaas ook overgeven. En dat bleef, vaak wel meerdere keren per dag. Iedereen zei tegen mij dat het wel over zou gaan in het tweede trimester. Dus dat bleef ik hopen. Gelukkig werkte ik in die tijd nog fulltime thuis, want tante C was er nog. Dus ik kon zonder problemen blijven werken. 

Het tweede trimester brak aan en ik kon niet wachten totdat de ochtendmisselijkheid zou verdwijnen. Maar met week 17 was het nog steeds niet over. Ik had inmiddels alle trucs al geprobeerd en niets hielp. De duur had wel wat afgenomen, tot een uurtje of 11. Uiteindelijk besloot ik dan toch maar de huisarts te bellen en te vragen om medicijnen, want ik had er helemaal genoeg van. En dat hielp! Met die medicijnen had ik er geen last meer van en kon ik weer een beetje genieten van mijn eten. Ik had, zo noemde ik het, een beige dieet. Veel aardappelen, bloemkool, oftewel Hollandse pot. Daar werd ik in ieder geval niet misselijk van. Dus hoe fijn dat ik weer wat andere smaken kon eten!

Ik had wel wat andere kwaaltjes, zoals een pijnlijk stuitje, pijnlijke ribben en af en toe bandenpijn. Maar goed, dat komt natuurlijk ook doordat er een mensje groeide en die moest ook ergens heen. Dus daar kon ik wel mee leven. Rond een week of 20 begon ik last te krijgen van maagzuur, maar het was toen nog te doen. Een paar weken later besloot ik maar te beginnen met Gaviscon Duo. En dat hielp een beetje. Maar hoe verder ik kwam in de zwangerschap, en dus hoe groter de baby werd, hoe meer last ik kreeg van het maagzuur.

De medicijnen die ik had voor de misselijkheid heb ik heel lang doorgeslikt. Ik had rond de 23 weken geprobeerd om er mee te stoppen, maar dat ging toen nog niet. Met 28 weken ging ik naar de verloskundige die me toch wel aanraadde om te proberen te stoppen met de medicijnen. Gelukkig lukte dat toen wel en was de misselijkheid echt verdwenen. 

Rond de 32 weken werd de maagzuur zo erg dat ik weer besloot om de huisarts te bellen. Wat mij opviel was dat ze liever willen dat je zonder medicijnen je zwangerschap doorkomt. Wat ik natuurlijk heel goed snap, maar ik had echt elke dag, de hele dag door pijn. En naar mijn mening leven we tegenwoordig in een wereld waarin onnodig pijnlijden niet hoeft. Dus gelukkig kreeg ik weer iets voorgeschreven wat veilig te gebruiken was tijdens de zwangerschap. En wat ik ook mocht doorslikken totdat ik zou bevallen. Er werd gezegd dat het wel minder zou worden als de baby zou indalen, maar dat gebeurde niet. Achteraf waarschijnlijk omdat de baby al gewoon best wel groot was, en dus geen plek had. 

Vanaf 36 weken kreeg ik iets dat carpaal tunnel syndroom heet. Ik begon zoveel vocht vast te houden dat het mijn arm- en handzenuwen begon af te knellen als ik 's nachts lag te slapen. Dus na het even aangekeken te hebben besloot ik dan toch maar van die speciale braces te kopen. De nachten waren al korter omdat ik bijna elk uur moest plassen, dus dan wil je niet ook nog hier last van hebben.  

Ondertussen begon mijn lieve man ook te klagen dat ik zo hard aan het snurken was. Dus nadat hij een aantal weken aan het klagen was, deed ik toch ook maar zo'n charmant neusding in. Je kunt je voorstellen dat ik mij nog nooit zo oncharmant heb gevoeld als toen. Wie zegt dat zwanger zijn prachtig is en dat zwangeren stralen, die moet z'n mond houden haha!

En dan was er nog het probleem van het vocht vasthouden. Het leek in eerste instantie alleen bij mijn voeten te zijn. Want dat werden meer klompjes. Of zoals mijn man het zo fijn verwoordde: kenkels. Later bleek ik over mijn hele lichaam veel vocht vast te houden. Ik wist dat het iets was om in de gaten te houden, want te veel vocht vasthouden kon ook een symptoom zijn van zwangerschapsvergiftiging. Maar elke keer bleven mijn verloskundigen zeggen dat er niets aan de hand was. Mijn bloeddruk was elke keer wel aan de hoge kant, maar volgens hun niet te hoog. Totdat ik eiwitten in mijn urine had. Toen ging er ineens een alarmbelletje rinkelen.  

Met 39,3 weken werden we toch maar naar het ziekenhuis gestuurd. En ja hoor, die wilden mij inleiden. Met indicatie zwangerschapsvergiftiging. Uiteindelijk ben ik ervan overtuigd dat ik dat had. En vind ik het belachelijk dat er niet veel eerder aan de bel is getrokken. Ik heb het elke afspraak vanaf 36 weken aangegeven, heb meerdere keren gebeld en toch vonden ze het niet genoeg reden om er iets mee te doen. Je snapt, mocht ik ooit weer zwanger zijn, dan ga ik naar een andere praktijk. 

Gelukkig daalde mijn bloeddruk na twee dagen blijven in het ziekenhuis, nadat mijn prachtige zoontje was geboren. 

Met dit verhaal wil ik je niet bang maken, want het hoeft niet zo te zijn. Er zijn genoeg vrouwen die zwanger zijn geweldig vinden en helemaal in hun element zijn. Ik wil alleen ook deze kant van het verhaal belichten. Want het leek mij toch zo geweldig... 

En ik weet ook dat er vrouwen zijn die nog veel meer last hebben van kwaaltjes tijdens de zwangerschap. En daarnaast weer vrouwen die nergens last van hadden. Iedereen ervaart het anders, en dit is mijn verhaal.

En dat ik deze kwaaltjes had betekent niet dat ik helemaal niet heb genoten. Zien hoe je lichaam veranderd en hoe er een klein leven in je groeit. Dat is echt prachtig en een hele mooie ervaring. Het voelen van de bewegingen, de band die je al samen opbouwd. Alleen al daarom zou ik het zo weer doen!