Zwanger zijn, Joejoe hoe doe je dat?

Zoals ik al eerder beschreef, rookte ik nog full time het grote XXL pak Marlboro. Holy Moly, normaal als ik zulke stress heb rook ik deze in een keer achterover, maar dit kan nu niet? Of wel? Zou dat uitmaken? Godsamme, ik liep heen en weer te ijsberen in de keuken, met die natte test nog in mijn hand, ‘hoe the fuck ga ik dit doen dan?’ riep ik hardop, nog steeds ijsberend. Jan was natuurlijk nog steeds aan het werk, wist ik veel hoe ik dit moest gaan brengen! Oke, Fleur calm down meid, bekijk de test nog eens; ja toch echt die plus op standje vet gedrukt.

Ik besloot er maar een soort feestje van te maken, want dat doen vrouwen toch? Het op een bijzondere-emotionele-nooit-te-vergeten-manier vertellen aan hun partner? Niet dat ik op dat moment in de extreme feeststemming was, - maar meer paniek modus -, maar goed, oké, laat ik doen alsof hij zijn lievelingskostje geserveerd krijgt aan tafel met een bord erover, leg ik stiekem die test eronder, ja dat doe ik, fack it!

Jan kwam thuis van zijn werk – veel later dan normaal – ook dat nog, zag ik hoogstwaarschijnlijk lijkbleek van de spanning. Maar natuurlijk, volkomen logisch had deze jongen totaal niks door en schoof uitgeput aan tafel voor zijn lievelingskostje. ‘Heerlijk schat! Ruikt goed!’ Ik blijf op een afstandje staan kijken naar zijn reactie, ik hield mijn adem in…. Hij trekt het bord weg, en dan – oh god, dat gezicht, zo van; - wtf ligt hier voor iets op mijn bord dan?’…

Hij vliegt de lucht in en zijn ogen vallen bijna uit zijn schedel, ‘wat is dit schat?’ ‘wat betekent dit’? ‘zeg eens iets Fleur!!’ ‘BEN JE ZWANGER??!!!!’ Ik met een trillend stemmetje.. ‘ja schat dat ding zegt van wel…’ Het bleef toch wel even akelig stil.. wauw, wat een moment. Uiteindelijk een soort van vreugde maar vooral totale shock voerde de boventoon…..

Side note: wij samen hele avond googelen of je een positieve test kunt krijgen ook al ben je niet zwanger, soort vals positieve test, nehhh, dat bestaat dus niet joh.

Nachten wakker gelegen, piekeren, soort van ‘ het accepteren dat er een baby op komst is’ achtige struggles. Man, ik kan het je amper vertellen, ik wist niet wat me overkwam, dit was voor ’t echie.

We werden overladen met cadeaus, weetjewel, van die mini-sokjes en mini-rompertjes waar dan je newborn in past, waar je hé-le-maal van hoort te gaan stralen als je die krijgt omdat je oh zo niet kan wachten. Nou, ondanks mijn grote dankbaarheid voor onze kleine zwemmer kreeg ik het daar soms toch wel lichtelijk benauwd van dat dit binnen nu en een soort van 7 maanden ‘real life’ zou zijn.

Met mijn lijstje naar de winkel, hoe heet dat, een baby uitzet lijst, ja écht. Ken je deze dan; hydrofiele luiers? Man wat is dat dan? Stond ik in de Kruidvat, bij de pampers te zoeken naar het merkje hydrofiel, jezusmina waar kan ik dit vinden dan? Stik chagrijnig sprak ik de verkoopster aan waar die dingen lagen, de vrouw kon haar lach amper inhouden toen ze me vertelde dat dit stoffen doeken zijn en geen échte daadwerkelijke ‘luiers’. Serieus meid?!?! NO COMMENT.

Oke, ff klagen dan, ik was misselijk, kotsmisselijk, hele dagen aan het overgeven en de vanille vla kwam ook mijn strot wel uit. - Laten we het gewoon ff niét over de hormoonkwestie hebben -Die roze wolk was ver te zoeken, ik beschreef het meer als een grijze wolk in deze dagen. Ja echt, je moest mensen eens zien kijken als ik dat zei. De echo’s zagen er keer op keer helemaal super uit, en ook het hartje klonk goed, natuurlijk was ook dit voor mij een enorme opluchting als je te horen krijgt dat je kindje gezond en wel is en goed groeit, ja dat deed me echt wel goed hoor zo gevoelloos ben ik nou ook weer niet, heb zelfs een traantje weggepinkt, of twee.

Niet te beginnen over de serieuze dagelijkse struggle van wat je aan moet dan, wat een drama zeg, die hoe noemen ze dat, ‘positiekleding’. Positie?! Als in wat dan?!... poeh.

Mijn punt is, negen maanden zijn zo voorbij én dan moet je ook nog eens helemaal klaargestoomd zijn om op en top in de glamm te zijn om te gaan bevallen snapje, want ja, moet je voorstellen om zonder wenkies te moeten bevallen, geen gezicht toch? Niet te vergeten de fresh gelakte teennagels, elke dag scheren als een malle (voor mocht het gebeuren) Side note: HEB JE WEL EENS DRIE WEKEN ACHTER ELKAAR ELKE DAG LOPEN SCHEREN? JOEJOE. Én die pyjama waar je in ligt voor zo’n 3 dagen, moet ook wel een beetje om aan te gluren zijn. Ik vond negen maanden kort, om zo’n life-changing-thing tegemoet te gaan. En ff eerlijk he, jij hebt ook wel eens lopen judgen over die zwangere collega die liep te klagen over haar rug en over iets van ‘bekken-instabiliteit’, dat ze zó ontzettend moe was.. Ja he, geef maar toe, ik ook hoor, man ik liep een blokje om als ik ze in de verte aan zag komen waggelen.

Maar vertel mij eens, vrouwen, meiden, moeders, hebben we altijd zo’n kant en klaar profiel waar je aan moet voldoen als je zwanger bent? Geven we deze vrouwen het gevoel altijd sterk en fit te moeten zijn? Fulltime te moeten blijven werken hoogzwanger, voorbereidend op de grootste verandering in hen levens? Volle bak hun sociale netwerk te blijven onderhouden? Elk feestje nuchter tot laat te moeten blijven tussen al die zuipschuiten want anders ben je saai? Huishouden te blijven runnen? Heftig, kan ik je vertellen…. We vinden dat zwangere vrouwen dankbaarheid moeten tonen, in onze handjes moet klappen als alles volgens het boekje gaat en vooral niet te veel moeten zeuren. Geloof me, dat was ik ook écht wel allemaal, maar mag het ook niet godvergeten, immens angstaanjagend zijn om de totale controle los te laten en alles maar op je af te laten komen……

Herken jij je in dit verhaal? Laat het me weten! Ben je benieuwd hoe ik mijn leven als moeder ervaar? Blijf me volgen…