Zwanger zijn, is het al voorbij?

Hoewel ik weet dat dit mijn laatste "geplande" zwangerschap zal zijn en ik dus extra moet genieten, lukt dit niet...

Nog 3 weken precies tot de uitgerekende datum, 1 Januari, hoe hebben we dat voor elkaar gekregen?

Vanaf het moment dat we wisten dat ik zwanger was, had ik al problemen met de datum, dit wou ik niet! Maar goed daar heb ik me ondertussen bij neergelegd, tenminste als het dan maar geen kerstkindje word...

Mijn lijf is op, niks is leuk meer alles doet zeer, ik kan alleen maar klagen en ben continue verdrietig.

Ik wil niet meer, ik ben zelfs zo op dat ik gewoon niet meer zwanger wil zijn, met wel een kindje of geen kindje in mn armen, het maakt me allemaal eigenlijk nog weinig uit. Moeilijk om zo neer te zetten, ik denk het weleens maar spreek het nooit hard op uit.

Er gebeurd teveel, ik heb niet kunnen genieten, de kosten van mijn man zijn bedrijf werden veel te hoog voor zijn omzet, dus hebben 2 auto's weggedaan en er eentje gehouden, ons mooie maar veels te grote huis staat in de verkoop en om de haverklap moet ik dus het huis helemaal spik en span maken om geïnteresseerde het naar hun zin te maken.

Als gevolg van de "minderende" omzet van mijn man zijn zaak ben ik weer 20 uur gaan werken midden in mijn zwangerschap, gelukkig kon dat bij mijn ouders op het bedrijf want ja wie neemt er nou iemand aan die zwanger is?

Mijn man heeft de zaak samen met zijn broer, en aangezien de denkwijzes anders zijn gaan ze vanaf 1 Januari dan ook ieder hun eigen bedrijf beginnen. Heel veel stress regelen en kopzorgen dus.

En dan hebben we ook nog een dochter, of eigenlijk 2 want ik ben ook gezegend met een puberende alles rond slingerende stiefdochter.

De dames verdienen meer liefde en aandacht van me, iets wat ik met vlagen voor mijn "eigen" dochter wel kan opbrengen, soms heb ik ook echt het gevoel dat ik extra met haar moet zijn want straks word alles anders. Voor mijn andere dochter vind ik het gewoon moeilijk, ze is nu meer mijn rechterhand wat mn dochter betreft!

Al met al ben ik op, de batterij is leeg, slapen gaat ook al niet en ik ben helemaal geen gezellig mens in huis.

Mijn schoonzus is mijn vk die ik elke dag met flauwe smoesjes app dat het niet meer gaat of ze niet iets kan regelen, ze antwoord altijd vriendelijk en denkt mee, maar niet in de richting die ik wil! Ik wil gewoon dat de baby gehaald word, niet de beste keuze ik weet het, maar misschien ook wel, dit is een onhoudbare situatie geworden voor iedereen.

Ik hoop dat de kleine zich snel aandient, sorry voor mijn geklaag...