Zwanger zijn? Geweldig!! ;)

Toch zou ik zo nog een keer zwanger willen worden! Gewoon om het zwanger zijn, die kleine in je buik, de bewegingen, je groeiende buik! Heerlijk!

Maar toch... Ben ik dan vergeten hoe de zwangerschappen zijn verlopen? Nee, helemaal niet! Zeker niet!! Bij de zwangerschap van Naomi was ik ongeveer 9 maanden misselijk.. Spugen, spugen, spugen.. Liggen in het ziekenhuis met uitdroging, en maar liggen op de bank. Iedereen moest me helpen, maar met medicijnen was het iets beter te doen. Opstaan, spugen, rennen naar de bank, medicijn, slokje water en een cracker. Gelukkig ging het later iets beter zodat ik wel de deur nog wat uit kwam, maar dan nog moest ik er heel erg om denken. Met 39.4 weken zwangerschap was het wel genoeg, het ging een paar dagen beter en daar moesten we van profiteren, ik werd ingeleid. Wat een wonder krijg je dan in je armen!

Na ongeveer 8 maanden begon het weer te kriebelen! Een tweede zou zo leuk zijn! Mijn man (die duidelijk de zwangerschap nog vers in zijn geheugen had staan) dacht daar anders over! Nog even geduld dus.. De goede adviezen met 'zou je dat nou wel doen' 'weet je nog hoe beroerd je de vorige keer was, en nu met Naomi erbij' sloeg ik in de wind. Het is zo mooi, leuk en geweldig om zwanger te zijn, en deze keer word het echt anders hoor! 

Toen Naomi net 1 jaar was, was ik weer zwanger. Wat geweldig! Maar al snel met een huilende Naomi naast me en ik maar spugen op de wc.. Waar was ik aan begonnen! Nu nog meer hulp nodig als de vorige keer, al past Naomi zich gelukkig goed aan en komt lekker bij me liggen. De eerste echo met 8 weken.. Een TWEELING!! Schrikken, leuk, bang, blij! Weer snel aan de medicijnen om uitdroging te voorkomen. Deze blijf ik weer lang slikken en gelukkig gaat dat beter, maar we hebben een zogehete mono-mono tweeling. Ze zitten samen in een vruchtzak, zonder tussenschot. Heel veel ongerustheid/ onzekerheid. Veel kans op complicaties enz.. Niet te vergeten, die enorme buik, bandenpijn, bekkenpijn, maagzuur en Naomi die je moet tillen en aandacht vraagt... Zelfs 2 weken ter obersevatie in het ziekenhuis tot ze met 34 weken geboren mochten/moesten worden.  En weer 2 prachtige wonders!

Zwanger zijn? Geweldig, ik zou het zo weer doen! :)