Zwanger zijn en hoe gelukkig je moet zijn.

Na 8 zwangerschapstesten was ik er toch van overtuigd eindelijk zwanger te zijn. Na 5 miskramen kon ik mijn geluk niet op. Althans, dat dacht ik. 

Okay, 2 streepjes. Het is positief. Maar waarom huil ik dan niet? Waarom raak ik niet in paniek? Dat hoort toch zo, dat zie je toch in de films? Ik huilde niet, ik raakte niet in paniek. Sterker nog, ik voelde niks. Ik was leeg. Het voelde niet echt. Dus ik besloot om het Joker te vertellen. Een foto van een positieve test werd verstuurd. Nu voelde ik wel iets. Ik was onwijs zenuwachtig. Hoe zou hij reageren? Zou hij huilen? Of zou hij heel neutraal reageren? Bzz Bzz,  daar was de reactie. "Goh, dat verklaard wel je periode.." en bedankt schat....

's Avonds besloten we samen uit eten te gaan, want dit moest wel gevierd worden, toch? Voor een avondje uit ben ik altijd wel te porren. En Joker was uitermate vrolijk. Okay, hij voelt wel iets. Dat is in ieder geval één van ons.

Ik maakte een afspraak bij de gynaecoloog, en een paar dagen later kwam de eerste echo. Jup, echt zwanger. De gynaecoloog feliciteert me en ik krijg nieuwe afspraken. Maar what the f*** is er mis met mij?! Waarom ben ik niet door het dolle heen, dit wilde ik toch zo graag? Ik houd mezelf voor dat dat gevoel nog wel komt, misschien als de echo van dat kleine boontje een herkenbaar mensje laat zien.

Onze families zijn dolblij met het vrolijke nieuws, maar ze zijn wel bezorgd door mijn medische verleden. Helaas is het niet altijd heel goed met mij gegaan. Maar er zijn meerdere vrouwen met mijn aandoening die ook kinderen hebben en het redden. Dus ik vast ook. Uiteraard hebben Joker en ik ons goed voorbereid en alle aanpassingen die eventueel nodig zijn goed uitgezocht zodat deze alleen nog maar besteld of gemaakt hoeven te worden.

Na een aantal controles en echo's is het boontje nu dan een echt mensje geworden. Ik was blij, maar het voelde nog steeds niet echt. Het voelde alsof ik naar een film keek, je voelt iets maar niet dat het jou overkomt. Joker is bij iedere echo aanwezig en ik zie in zijn ogen geluk. Iets wat ik niet had verwacht, mijn Joker staat namelijk niet bekend om het tonen van emoties. Iets dat kenmerkend is voor zijn vorm van autisme. Het was fijn om te zien dat hij dat voelde. Maar hoe kan het dat ik dan nog steeds niet dat gevoel heb, terwijl hij dit wel voelt?

De weken gaan voorbij en zo ook de nodige echo's en controles. Gelukkig is alles steeds goed met de kleine superheld, de echo bij 15 weken liet zien dat we in verwachting waren van een jongen. De weken daarvoor wist ik zeker dat het een meisje zou zijn, en ik was blij verrast om te zien dat het een jongen is. Mijn exacte woorden waren "Fuck! Het is gewoon een jongen!". Ik geloof dat ik een arts nog nooit zo verbaasd en verward heb zien kijken. Zij had het namelijk nog niet gezien, maar toen ze met het apparaat terug ging over mijn buik zag ook zij dat het duidelijk een jongen is. Begrijp me niet verkeerd, een meisje was ook welkom. Maar voor de zwangerschap wilden we 3 kinderen, what was i thinking, en dan zou het mooi zijn als de eerste een jongen zou zijn die over zijn eventuele zusjes kon waken. Ik was een aantal dagen echt heel blij en misschien zelfs gelukkig.

Maar na 2 ziekenhuis opnames, extreme misselijkheid, hoge koorts, en meerdere blaasontstekingen had ik het wel gezien met de hele zwangerschap. Het kostte me dan ook steeds meer moeite om mijn afwezige gevoel te verbergen voor familie en vrienden. Ik had mijn gevoel wel besproken met Joker, en hij heeft me continu gesteund en begreep mijn gevoel wel. Althans dat zei hij, ik vraag me nog steeds af of hij het echt begreep of dat hij gewoon lief wilde zijn en mij geen rot gevoel wilde geven. Mijn moeder en schoonmoeder vertelden keer op keer dat mijn gevoel echt wel zou veranderen als ik dat kleine wonder in mijn armen had, en ik deed echt mijn best om dat te geloven. Ik kreeg steeds meer pijn in mijn buik en rug, de pijn die ik al vanaf week 8 voelde maar steeds werd afgedaan als bandenpijn. Want 'Je bent toch wel erg dun, en een zwangerschap is dan een flinke aanslag op je banden'. Maar nu kon ik midden in de nacht niet eens zelfstandig van de wc opstaan. Ik heb geschreeuwd en gehuild, ik was er klaar mee. Toch maar naar het ziekenhuis en kijken wat zij zeggen. De verloskundige voelde even aan mijn rug en ik schreeuwde het uit van de pijn. Gelukkig kon ik me nog net realiseren dat ze alleen maar haar werk deed, anders had ik haar zo een hoek gegeven. (Mijn vuist was al gebald). Het waren mijn nieren dacht ze, maar ik moest toch voor de zekerheid nog even gezien worden door de dienstdoende gynaecoloog. Leuk, nog een persoon die op precies dezelfde plek gaat drukken. Ik was me inwendig al aan het opfokken, want waarom is een persoon die me pijn doet niet genoeg? Dan moet dadelijk ook de co-assistent nog even voelen zeker, en dan ook nog een verpleegkundige. Jup, ik maakte me dankzij de hormonen al meer druk dan nodig was. Ook de gynaecoloog voelde en zij stuurde me meteen, met bed en al, naar de röntgen voor een echo van mijn nieren. De rechter nier was flink vergroot, en ook de linker was aan de grote kant. Ik moest blijven, aan het infuus en pijnstillers. Uiteindelijk heb ik daar zo'n 2 weken gelegen en mocht ik vlak voor de kerst naar huis. Wel onder de voorwaarden dat ik in een ziekenhuis bed bleef liggen, de hele dag!

Ik zit inmiddels in de laatste maanden van de zwangerschap, en het enige wat ik wil is terug naar het leven voor de zwangerschap. Ik had flinke morfine pillen, spierverslappers, paracetamol en slaaptabletten. Ik was een wandelend, of ja liggend, drugslab. Ik was suf, moe, en hormonaal. Ik mocht en kon helemaal niks. Als ik naar de wc moest, dan moest Joker met mij meelopen. Zelf eten of drinken pakken zat er niet in, en de trap oplopen om te douchen ging al helemaal niet. Waarom wilde ik in godsnaam zwanger worden? Terwijl ik het liefst continu huilde en heel soms baalde dat de test positief was al die maanden terug, was Joker juist heel liefdevol en gelukkig tegen mijn buik aan het praten en kusjes op mijn buik aan het geven. En dat deed pijn, want hij voelde wat ik niet voelde. Ik voelde me schuldig, schuldig tegenover Joker en tegenover de kleine superheld in mijn buik. Hij heeft er niet om gevraagd, en Joker zat opgescheept met een vrouw die zijn kind niet meer wilde. Vooral 's nachts trok ik het niet meer. Ik huilde, ik krijste en ik vloekte. De pijn was ondraaglijk, en de emotionele pijn des te meer.
Ik wilde dit, ik wilde een kind en ik wist zeker dat ik de beste moeder zou zijn die hij kon wensen. Maar ik was een slechte moeder, ik faalde nu al terwijl hij er nog geen eens was. 

Hoe verder ik kwam hoe meer ik het Joker kwalijk begon te nemen, hij had mij tenslotte zwanger gemaakt. Ik weet het, ik was er zelf bij. Maar mijn gedachten en gevoel zeiden op dat moment wat anders. Ik was 4 weken thuis en moest op controle in het ziekenhuis. Ja hoor, ik mocht meteen blijven. De pijn die ik had was te hoog, en ze wilde de kleine beter in de gaten houden omdat de harde buiken zo veel en heftig waren dat de bevalling zo maar ineens op gang kon komen, en daar was het toch echt nog te vroeg voor. Ik moest blijven tot de bevalling. 

Daar lig je dan, 3 weken lang. Weinig contact met de buitenwereld, uit je eigen omgeving. Alleen op een kamer waar je heel erg veel tijd hebt om na te denken. Ik kwam echt in mijn eigen wereld vast te zitten, en het geluk was ver te zoeken. Ik heb de gynaecoloog gesmeekt om onze zoon te halen, want ik trok het niet meer. Ik wilde koste wat het kost voorkomen dat ik het de kleine zou kwalijk nemen, en daar zat ik heel dicht tegenaan. Er werd een plan gemaakt, met 37 weken zou hij gehaald worden. Dat was op dat moment nog 2 weken volhouden. Okay Harley, dat kun je wel. Je voelt je vast gelukkig als je de kleine in je armen hebt, dat moet gewoon... Toch?