Zwanger worden, niet altijd een roze wolk

Daar stond hij dan, de man van mijn dromen. Ongeveer 4 jaar geleden leerde ik Stephan kennen. De vonk sloeg al snel over en hij en ik werd ‘wij’. Een halfjaar later beslisten we om te gaan samenwonen en nog een halfjaar schoof hij een ring rond mijn vinger. Ik 24, hij 25 maar we kozen volop voor de liefde. En daar hebben we nog geen seconde spijt van gehad. We hebben er beiden nooit een geheim van gemaakt dat we graag kindjes wouden en liefst jonge ouders zouden zijn. We kwamen terug van ons huwelijksreis en ‘de pil’ verdween in de vuilbak. Het was toen zomer, we deden leuke dingen, waren zelden thuis dus stilstaan bij ‘het zwanger worden’ was in die periode nog niet van toepassing. We amuseerden ons en zouden wel zien wanneer de moment aangebroken was.

Dagen werden weken, weken werden maanden… Elke maand opnieuw begon ik het moeilijker te krijgen. Voor mij begon het emotioneel door te wegen. Waarom was ik nog niet zwanger? Wat deed ik fout? Zwanger worden begon stilaan meer een obsessie te worden. Ik wou geen verre reis plannen, want ik moest maar eens zwanger zijn. Ik wou niet meer in een te warm bad, want ik moest maar eens zwanger zijn. Over elk glaasje alcohol en stukje rood vlees werd goed nagedacht vooraleer ik iets in mijn mond stak. Het leek ook alsof iedereen rondom mij zwanger werd, alleen ik niet. Elke zwangerschapsaankondiging op sociale media was er één te veel. Deze personen verwijderde ik dan ook of wou ik niet meer volgen. Dit was gewoonweg te moeilijk voor mij.

Niet alleen emotioneel had ik het moeilijk, mijn lichaam begon zich ook ‘vreemd’ te gedragen. Al jaren had ik last van hevige menstruaties, veel bloesverlies en veel buikpijn. Maar sinds ik gestopt was met de pil, werden mijn menstruaties maandelijks erger. Zo’n hevig bloedverlies dat ik met ‘bommabroekjes’ sliep aangezien elke dag de lakens verversen geen optie was. Mijn man naar de apotheek van wacht sturen omdat ik zonder pijnstilling de zetel niet kon verlaten. Mijn tranen niet meer kunnen bedwingen omdat er weer maar eens een pijnlijk WC moment aangebroken was… Ik wist dat deze klachten niet meer normaal waren.

De diagnose viel zwaar

Door mijn opleiding vroedkunde dacht ik al langer aan de diagnose ‘endometriose’. Endometriose is een chronische aandoening waarbij het baarmoederslijmvlies zich niet alleen in de baarmoeder bevindt, maar ook daarbuiten in de buikholte. Na maanden met deze klachten geleefd te hebben, besloten we dat het tijd was om een afspraak te maken bij de gynaecoloog. Ik deed ons verhaal en voor we het wisten, werd het startschot voor enkele onderzoeken gegeven.

Stephan was al snel tip top in orde verklaard. De eerste onderzoeken bij mij, leverden ook een positief resultaat op maar de gynaecoloog dacht, net zoals ik, dat ik wel eens endometriose zou kunnen hebben. De enige manier om dit vast te stellen was een kijkoperatie. Er waren 3 mogelijke uitkomsten. Of ik had geen endometriose, of ik had endometriose in een lichte graad en de aanwezige endometriosehaarden konden meteen, tijdens de kijkoperatie, verwijderd worden. Of ik had endometriose in een erge graad en zou een grote operatie moeten ondergaan.

Na de kijkoperatie werd ik wakker en zag ik Stephan naast me zitten. Mijn steun en toeverlaat, dat altijd voor me klaar staat. We waren samen ongeduldig op de gynaecoloog aan het wachten om het verdicht te horen. Niet veel later stond ze aan het eind van mijn bed. ‘Ik heb helaas geen goed nieuws. Er zijn endometriosehaarden aanwezig op je baarmoeder, eileiders en je blaas. We hebben niets kunnen verwijderen en zullen dit tijdens een grote operatie moeten doen.’ Mijn wereld stortte in, ik begon te huilen en wist niet van ophouden. Op weg naar huis en lieten we het nieuws bezinken. De week nadien week, op de controleafspraak, zouden we meer uitleg krijgen.

Op de controleafspraak kregen we enkele foto’s te zien van mijn buikholte. En inderdaad, we zagen duidelijk de endometriosehaarden. De gynaecoloog plande een grote operatie in die binnen 3 maanden zou plaatsvinden, uitgevoerd door een gespecialiseerd chirurg. De operatie kon pas plaatsvinden na 3 maanden aangezien er nog een voorbereiding nodig was. Om de endometriosehaarden op voorhand al wat te doen ‘krimpen’, zouden ze me in een kunstmatige menopauze brengen. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik was 25 jaar en zat in de menopauze… Alle gekende menopauze kwaaltjes kwamen ook voorbij, maar vielen al bij al zeer goed mee.

Aangezien er tijdens die ‘menopauze periode’ niets ondernomen kon worden, maakten we een rondreis van 3 weken in Amerika. Dit heeft ons deugd gedaan. Even weg van alles en iedereen en gewoon gelukkig zijn met z’n tweetjes. Ook al was ik wel gelukkig op die moment, er leefde elke dag een gemis in mij. Een gemis van een baby, van een leven van ons twee.

Terug van vakantie, begon de realiteit weer. We gingen op gesprek bij de chirurg die me zou opereren. Hij was zeer vriendelijk en gaf een zeer duidelijke uitleg. Zoals bij elke operatie, zijn er mogelijke complicaties. Dingen die fout kunnen lopen. Er kon zowel schade optreden aan mijn baarmoeder, eileiders en mijn blaas. Mijn blaas vormde het grootste probleem van de 3. Ik zou, na de operatie, 10 dagen een blaassonde hebben. Nadien nog 6 weken stents in mijn urineleiders en hij hoopte dat mijn blaas nadien dan volledig zou herstellen. Zo niet kon er een blaasstoma, een kunstmatige uitgang van de blaas, aan te pas komen.

Operatie of fertiliteitstraject?

Ik ging naar huis met een heel bang gevoel. Een stoma? Neen dat wou ik absoluut niet. Niet nu, niet morgen, nooit. Maar hadden we een andere keuze? Stephan en ik bespraken onze situatie met elkaar, met onze ouders, vrienden… Iedereen had wel een mening, wat het niet altijd makkelijker maakte. Ook heb ik onze situatie besproken met mijn huisarts. Haar mening was dat ik meer kwaad dan goed zou doen met de operatie en dat ik voor een tweede opinie naar een gespecialiseerd fertiliteitscentrum moest. Ik volgde haar raad op en belde meteen naar het centrum voor reproductieve geneeskunde in Jette. Een maand later konden we daar voor het eerst op gesprek gaan.

Toen we aankwamen, zat de wachtzaal vol. Ik verschoot hier toch wel van. Ik voelde me niet meer zo alleen toen ik dit zag. Wij zijn niet het enige koppel waarbij zwanger worden niet vanzelfsprekend is.

Ons gesprek ging vlot maar we hoorden al snel het tegenovergestelde van wat we al die tijd voordien hadden gehoord. Een operatie was hier de allerlaatste optie aangezien de risico’s daarbij het grootst zijn. Ze stelden voor om ook hier enkele onderzoeken uit te voeren en nadien een behandelingsplan op te stellen. Dit deden we dan ook. We zouden wachten op de onderzoeken, het behandelingsplan bespreken en dan samen de knoop doorhakken. Hun behandelingsplan kwam neer op een vruchtbaarheidsbehandeling. Ze zouden starten met inseminatie en nadien, indien nodig, overgaan tot IVF of ICSI. Na talrijke slapeloze nachten, gesprekken, bedenkingen en tranen hebben we besloten de operatie te laten voor wat het was en ons volledig te richten op de vruchtbaarheidsbehandeling.

De start van ons traject

5 maanden na de diagnose van endometriose, was het zover. Mijn lichaam was eindelijk teruggekeerd uit de kunstmatige menopauze, wat betekende dat we konden starten aan de vruchtbaarheidsbehandeling. Een zeer vriendelijke vroedvrouw nam rustig de tijd om alles aan ons uit te leggen. Het medicatieschema werd uitgelegd, hoe ik de spuitjes bij mezelf moest zetten, wanneer de bloedafnames zouden doorgaan, hoe de opvolging met de echo’s gebeurden, wanneer de inseminatie zou doorgaan… Daarnaast werden er ook juridische aspecten besproken en moesten we een contract ondertekenen. Ze zouden hun best doen voor ons, maar konden ons nooit een positief einde garanderen. Hard om te lezen, maar dat is nu eenmaal de realiteit.

Elke avond moest ik medicatie inspuiten in mijn buik. Stephan durfde de spuit niet te zetten bij mij maar hielp waar hij kon. Hij haalde al het materiaal, ontsmette de prikpen, ontsmette mijn buik en gaf me alles aan. Het werd een dagelijks, intiem moment. Dit was onze weg naar een kindje. Niet gezellig in de slaapkamer, bij kaarslicht en met rozenblaadjes op het bed maar geconcentreerd en alles stap voor stap goed voorbereid.

De 2 weken waarin we de medicatie moesten toedienen, vlogen vooruit. Om de 2 a 3 dagen moest ik naar het ziekenhuis voor een bloedafname en een echo. Het fertiliteitscentrum volgde alles nauwkeurig op. We waren dan ook zeer enthousiast toen de eerste inseminatie plaatsvond. Helaas stonden, na de inseminatie, de 2 wachtweken op de planning. 2 weken waarin je niets anders kan doen dan wachten. Alles wat je dan voelt in je buik, laat je piekeren. Stephan, de eeuwige optimist, moest mij, de eeuwige pessimist, steeds weer opbeuren. Hij deed zijn best om zoveel mogelijk te plannen zodat ik mijn zinnen kon verzetten en daar ben ik hem nog steeds zeer dankbaar voor.

Na 2 weken stond er weer een bloedafname op de planning. De belangrijkste. Zou ik zwanger zijn of niet. Ze zouden me die dag bellen tussen 15u en 20u met het resultaat. Natuurlijk zat ik al vanaf 12u klaar met mijn GSM in mijn handen. Ik vergeet nooit meer dat iets voor 3 mijn GSM al afging. Met een bang hartje nam ik op. Helaas, het resultaat was negatief. De zoveelste teleurstelling was een feit en mijn wereld stortte opnieuw in. We wisten wel dat niet veel koppels van de eerste poging zwanger worden, maar toch. Ik hoopte zo dat wij de uitzondering zouden zijn… Dagen heb ik gehuild en was ik ontroostbaar. Veel tijd om hierbij te stil te staan is er niet, want daar was mijn menstruatie al en dat betekende een nieuwe cyclus, een nieuwe kans op een kindje.

Natuurlijk gingen we samen volop voor de tweede poging, maar na de klap van de vorige poging, had ik het steeds moeilijker en moeilijker. Ik wou niet meer buiten komen, de kans niet lopen om op restaurant of café zwangere vrouwen of baby’s te zien. Commentaren zoals ‘je bent nog jong, je hebt nog tijd genoeg’ had ik genoeg gehoord. Ik wou nu zwanger worden, niet morgen, niet volgende maand, niet volgend jaar. Nu. Maar dat begreep niet iedereen. Hierdoor zat ik liever thuis, in mijn cocon, alleen of met Stephan. Werken en proberen zwanger worden is een tijdje het enige geweest wat ik deed. Maar ik kon niet anders.

Ook de tweede poging kende geen positief eindresultaat. De vroedvrouw maakte al een afspraak voor het bespreken van een volgend plan, IVF. Gewoon voor de zekerheid. Dan stond deze afspraak al ingepland voor moest ook de derde en laatste inseminatiepoging niet lukken.

552 dagen hadden we hierop gewacht

Op 14 december 2018 rond 16u kregen we het resultaat van de laatste inseminatiepoging. ‘Proficiat mevrouw, de bloedafname bevestigd dat u zwanger bent’. Ik geloofde mijn oren niet. Ook op Stephan zijn gezicht verscheen een grote glimlach toen hij mijn reactie zag tijdens het telefoontje. Nog nooit in mijn leven ben ik zo blij en gelukkig geweest. Ik legde af en als een gek begon ik te springen, te lopen en te knuffelen met Stephan. Eindelijk was ons moment daar! 552 dagen hadden we hierop gewacht.

Hoe gelukkig ik ook was, de dag nadien voelde ik een extra emotie. Angst. Angst dat het zou fout lopen, angst dat er iets mis zou zijn en ons geluk voor niets was. Maar in Jette volgde ze de zwangerschap wekelijks op en stelden ze ons steeds gerust omdat de zwangerschap een normaal verloop kende. De volgende verrassing stond ons te wachten op 31 december 2018. Er stond een echo gepland en daar waren ze. De gynaecoloog keek ons aan en glimlachte; ‘Jullie zien het waarschijnlijk zelf al, maar het zijn er twee’. Opnieuw werden we overspoeld met emoties. Alleen maar positieve emoties want onze droom werd werkelijkheid. Aangezien ik waarschijnlijk nooit natuurlijk zwanger zou raken, was dit voor ons een geschenk uit de hemel. Oudjaar kon voor ons niet meer stuk!

Ondertussen zijn onze kleine prinsesjes al 17 maanden oud. Ik heb proberen te genieten van de zwangerschap maar dit was eerlijk gezegd niet altijd even makkelijk. De angst dat er toch nog iets zou misgaan, was steeds aanwezig. De ene dag al minder of meer dan de andere, maar het was er steeds. We hebben zoveel moeite moeten doen voor hen, dat ze ons zo dierbaar waren (en zijn natuurlijk). Voor mij zijn Elle en Lily echt kindjes van goud!