Zwanger.. wat wat nu?

Ik heb ook geschreven dat hij een lang weekend naar Polen was. Conclusie is dus dat ik helemaal alleen thuis ben samen met mijn gedachten.

Mijn gedachten en ik zijn nooit echt vrienden geweest, het lijkt veel op het verhaal van het engeltje en het duiveltje, ze jagen elkaar het stuipen op het lijf, zijn het nooit met elkaar eens en raad eens.. het duiveltje wint altijd!

Het engeltje zei tegen mij dat het dit keer wel goed zat; dat dit een geweldige zwangerschap wordt; dat ik mijn geen zorgen moet maken; dat ik geduldig moest wachten tot mijn eerste echo. Bij die laatste gedachte werd het duiveltje wakker; “Geduldig zijn tot de eerste echo? Die echo zegt helemaal niks, de vorige keer klopte het hartje ook zo mooi, bij die eerste echo...”

Het duiveltje ging verder. Wat als het nu weer fout ging? Dat overleef je niet. Wat als je lichaam niks levend kan houden? Wat als het wel leeft maar niet gezond is, wat doe je dan?

Ik kan mijzelf niet meer bedwingen en ik bel mijn beste vriendin op om het geweldige nieuws te vertellen. Ze reageert, zoals begrijpelijk, erg voorzichtig.. maar ze is wel positief.

Zo praten we wel een uur aan stuk, over positieve dingen zoals; of het een jongetje zou zijn en dat het ons nu wel gegund is.

Voor dat ene uurtje was het mij gegund, ook het duiveltje op mijn schouder was stil. Totdat ze ophing….

Je kan je inbeelden dat die paar dagen dat mijn man in Polen was, erg lang duurde.

Begrijp mij niet verkeerd, ik vind het geweldig om weer zwanger te zijn. Toch kan ik het nog steeds niet goed omschrijven wat ik voelde die dagen, er waren momenten bij dat ik compleet in paniek raakte. Mijn engeltje op mijn schouder stelde me gerust, totdat het duiveltje kwam en me weer tot wanhoop bracht.

Gelukkig was het snel dinsdag, mijn man kwam weer thuis! Nu kon ik mijn wanhoop tot woorden brengen en er was iemand die het duiveltje van mijn schouder kon slaan.

Ik denk dat het een vrijdag was dat ik ineens met heftige pijn in mijn rechter onderrug wakker werd. Niet zo maar een beetje last maar echt extreem veel pijn.

Alsof ik niks geleerd had van de vorige keer, ging ik gelijk kijken op Google. Eerste de beste ‘Hit’ die ik kreeg was; “een buitenbaarmoederlijk zwangerschap”. Kreeg het duiveltje dan toch gelijk? Kon er echt niks levends in mijn lichaam groeien?

Gelijk om 08:00u belde ik de verloskundige. Ik mocht gelukkig gelijk langskomen om te kijken of het daadwerkelijk zo was. Ze waarschuwde me er nog wel voor dat ik nog weinig kan zien, omdat ik nog niet zover ben.

Weer als een malle rijd ik naar de verloskundige, flashbacks van hier tot Tokyo.

Dit kan nooit goed gaan…

Facebook: https://www.facebook.com/byemiliesmolinski/

Instagram: https://www.instagram.com/byemiliesmolinski/

Volg me!