Zwanger voor de tweede keer maar toch nerveus

Ik lees best veel blogs en dit is de eerste x dat ik zelf blog.

Ik kom best wel veel herkenbare verhalen tegen en het zet mij steeds meer aan het denken.

Nu dat ik in verwachting ben voor de tweede geniet ik wel erg van de zwangerschap totaal geen klachten of wat dan ook. Het gaat me lekker op de beloop. 

Maar hoe ver ik in de zwangerschap kom hoe nerveuzer ik word voor de bevalling.

Mijn eerste zwangerschap ging net zo lekker geen kwaaltje niks heerlijk gewoon kon alles doen en laten zo nu en dan wat last van opgezette voeten maar meer ook niet. 

Maar dan ben je eindelijk zover je staat op het punt te bevallen. Vliezen knappen best een bizar gevoel toch wel wat onzeker. Ja je vruchtwater is niet helder maar groen, de verloskundige wordt gebeld en komt er aan eenmaal bij je hoor je dat je na het ziekenhuis moet hoe en wat geen idee waarom wist ik ook niet mij werd niet veel verteld (gelukkig weet ik dan nu ongeveer wat me te wachten kan staan).

Eenmaal in het ziekenhuis nog geen half uurtje later blijk je al op 6 a 7 cm ontsluiting te zitten oké best snel voor mij doen. Maar het ging niet snel genoeg de kleine man lag al te diep dus hallo weeën opwekkers en hallo pijn. Maar ik werd bang en werd me niks verteld je wordt overgelaten aan je gevoel (voor mijn idee).

Ik werd strikt in de gaten gehouden de kleine wou er uit maar ik was er niet aan toe toch moest het gebeuren eindelijk voor de gynaecoloog zat ik op de juiste ontsluiting er moest er snel gehandeld worden werd me weinig verteld alleen dat ik een knipje kreeg dat zal wel goed wezen toch lijkt mij. Maar dan kwam toch de helse pijn een vacuümpomp wat een pijn behoorlijk uitgescheurd overdwars dan mag je al niet eens gillen van de pijn. krijg je te horen dat doe je toch ook niet als je aan het poepen bent op de wc.. Ik dacht Hallo eikel dit doet pijn.. Aan de ene kant was het gelukkig zo over en dan zie je kleine man voor het eerst heerlijk het enigste waar ik aandacht was doe iets gil, schreeuw, huil of beweeg doe iets ik weet al niet wat me overkwam. Gelukkig daar was het geluid ik ontspan dacht wordt nu lekker vlot behandeld maar tevergeefs ik word achtergelaten in de kamer met alleen een shirt, bh en sokken aan en nog in de beugels lekker is dat lig je dan voor een uur gelukkig deed mijn moeder een kleed over mij heen. 

De receptioniste van de afdeling kwam me bevrijden uit de beugels toen ze zag dat ik er nog in zat en kwam elke 5 minuten bij mij kijken. Helaas duurde het voor mij 4 uren tot dat ik eindelijk gehecht werd met de vraag konden ze het zelf of moest ik na de plastisch chirurgie (wat ik toch het liefste had). Echt genieten kon in niet van mijn kraamtijd ik had meer pijn dan vreugde en dan nog die onzekerheid wat doe je goed en wat doe je verkeerd de depressie lag op de loer en kwam al snel te voorschijn 3 maanden lang was een hel geen stukje vreugde alleen maar angst en onzekerheid wat gewoon bijna je relatie kost. 

Uit eindelijk kwam alles op zijn pootjes terecht en denk je er niet meer aan terug maar dan raak je na 2 jaar zwanger van de tweede je angst van toen slaat in als een bom maakt je weer angstig en nerveus je hoopt natuurlijk dat het niet zo verloopt als de eerste maar je weet het niet. 

Maar toch probeer ik alles op zijn beloop te laten gaan. Ik zie wel waar mijn schip zal stranden met deze zwangerschap ik ben altijd een en al positief en geniet gewoon weer volop van deze zwangerschap samen met mijn partner en peuter..