Zwanger van ons spruitje

Maandag 31 mei 2021 was de dag die mijn leven voorgoed veranderde. Ik had net een heel leuk weekend Brugge gehad met Maurice. Ik heb een paar keer in die week buikkrampen gehad, alsof ik ongesteld zou worden. De krampen hielden niet op en ik werd ook niet ongesteld. Menstrueren deed ik eigenlijk bijna nooit, maar ik had nu al erg lang geen menstruatie gehad. Die maandag stond ik ineens met een zwangerschapstest in mijn handen. Deze werd heel licht positief. Ik was flink van slag, want ik was ervan overtuigd dat ik doordat ik geen cyclus had ook niet zwanger zou worden, maar toch was het gebeurd. Ik was voor het laatst ongesteld begin maart. Ik kon het niet echt geheim houden, dus heb het Maurice vertelt over de app. Gelukkig was hij erg positief. Ik moest nog even bekomen van de schrik. De volgende dag heb ik nog een clearblue test gedaan, deze gaf 1 a 2 weken aan. Ik ging ervan uit dat ik dus rond de vier weken zwanger zou zijn. Ik heb de verloskundige gebeld en kreeg een afspraak voor een vroege echo op 28 juni. De weken daarna waren erg spannend, maar ik had er redelijk vertrouwen in.. het gaat vaker goed dan fout. Mentaal vond ik het maar zwaar. Ik werd erg moe. Ik kon het bijna niemand vertellen en er ook niet veel over praten. Mijn moeder had ik het al wel verteld, die vond het superleuk dat ze oma ging worden.

De nacht voor de echo deed ik geen oog dicht, gelukkig was de echo in de ochtend. Eenmaal de echo op de buik zagen we al vrij snel een klein wormpje met een echte hartslag, een hoop onzekerheid viel van me af. Ik kreeg er langzaam wat vertrouwen in, want bij de meeste miskramen gaat het hartje niet eens kloppen.. Met blijdschap kocht ik een eerste pakje, bestelde ik wat zwangerschapskleding in de sale. Ik zou namelijk voornamelijk in de winter zwanger zijn, maar in oktober nog op vakantie gaan, dus ik had toch wat zomerkleding nodig. Maurice vond het een slecht idee om het al mensen te vertellen, ik voelde me inmiddels erg eenzaam. Ik was constant bang dat het opviel dat ik niet dronk, dus bleef maar thuis. Ik was ook heel moe, dus bleef ik maar thuis. Zwangerschap kan iets heel erg eenzaams zijn en dat had ik niet verwacht.

Gelukkig kon ik heel erg genieten van de momenten dat we lekker fantaseerden. Hoe we straks met de kinderwagen over het dorp liepen. Hoe de zondag eruit zag met onze kleine spruit. Hoeveel liefde onze kleine spruit zou krijgen en eindeloos nadenken over namen, want dat vond ik echt heel erg moeilijk. Ik denk dat we met 40 weken nog steeds geen naam hadden geweten. De avond voor de echo hebben we nog tot laat gefantaseerd en wakker gelegen, over ons spruitje. 

Maandag 19 juli 2021 was de meest zwarte dag uit mijn leven. Nog nooit heb ik eerder de gevoelens gevoeld die ik die dag heb gevoeld. Het was de dag van de termijnecho. Ik was vrij zeker van mijn zaak, ik voelde me erg zwanger. Ik zei ‘s ochtends nog tegen Maurice, weet je wat je te wachten staat? Het is nu echt een bewegend kindje, met alles erop en eraan. Ik keek er naar uit, ik had er echt zin in. Eenmaal de echo op mijn buik zag ik een kindje, een veel groter kindje dan 3 weken geleden, ik dacht dat is goed. Het bleef alleen stil, het bewoog niet echt. De verloskundige bewoog wat heen en weer en zei ook: ‘ik zie nog geen hartslag’. Mijn hartslag schoot zelf onwijs omhoog, de wereld stopte even met draaien. Ik kreeg wat tranen en had het idee dat ik geen lucht kreeg. Ik had een mondkapje op die deed ik snel af want ik kreeg echt geen lucht meer. Maurice pakte mij snel beet. Ik weet nog dat ik vroeg wat er nu ging gebeuren, en de verloskundige zei dat we daar later dan over gingen praten, dit terwijl ik vol met vragen zat.