Zwanger van een rhesuskindje

In deze blog wil ik vertellen over wat het inhoudt om irregulaire antistoffen te hebben en hoe het begin van de zwangerschap is verlopen. Het is best lastig om uit te leggen... maar ik zal een poging doen ;)

Irregulaire antistoffen kunnen ontstaan bij mensen met een rhesus negatieve bloedgroep. De bekendste is rhesus D. Daar gaat het in mijn geval ook voornamelijk om. Als je een bloedgroep hebt met 'negatief' betekent dit dat je, mocht je bloedcontact krijgen met een bloedgroep 'positief', je lichaam hier mogelijk antistoffen tegen kan maken. Wanneer er dan later nòg eens contact komt met een positieve bloedgroep, gaan die antistoffen in de aanval en breken ze die rode bloedcellen af. Dat zou dus kunnen gebeuren tijdens de zwangerschap of geboorte van een rhesus positief kindje. 

Normaal gesproken is er een vaccin wat voorkomt dat je bloed die antistoffen gaat aanmaken. Dit vaccin heb ik in mijn beide voorgaande zwangerschappen gekregen en toch zijn er dus die antistoffen. Normaal gezien zonder vaccin is de kans dat je antistoffen maakt 7%. Dat vaccin maakt die kans nog eens veel kleiner en ik was de gelukkige die ze nu toch heeft. Hoe en wanneer dit is gekomen zullen we nooit weten. 

In het meest gunstige geval zou de baby ook rhesus negatief zijn. Dan is er niets aan de hand. Om te kijken of het genetisch gezien mogelijk was voor ons dat de baby negatief was, moest mijn man ook bloed laten prikken. Dit sturen ze dan op naar Sanquin in Amsterdam. Nu is mijn wederhelft PSV supporter en zijn bloed naar Amsterdam?? Oeiiiii als dat maar goed kwam 😉

Voor dit onderzoek was een code nodig. Na een week wachten was daar dan die code. Kwam manlief bij de prikpost, had niemand een idee wat ze met die code moesten. Na heen en weer bellen en zoeken was er 1 iemand die wist hoe het werkte. Het kwam daar maar hooguit 1x per jaar voor dat er iemand met zo'n code kwam. Geprikt en 3 weken gewacht op de uitslag. Die was wel meteen duidelijk. Wij kunnen samen alleen maar kindjes krijgen met een positieve bloedgroep, de baby was dus 100% zeker rhesus positief. Wel meteen de bevestiging voor de gynaecoloog dat ze de zwangerschap echt goed in de gaten moest houden. 

Tijdens de zwangerschap zou ik regelmatig een bloedonderzoek krijgen, een zogenoemde ADCC test. Met die test kunnen ze zien hoe groot de kans is dat de baby hemolyse (bloedarmoede) gaat krijgen. Dit bestaat uit een percentage en een titer. Die titer was al bekend, 1:64. Voor het begin van een zwangerschap was dat schijnbaar best hoog. Gelukkig kwam er ook goed nieuws. De kans dat onze baby bij 13 weken zwangerschap hier al last van zou krijgen was minder dan 10%. Zou dit percentage boven de 50% komen, dan zou ik worden doorverwezen naar het LUMC in Leiden. Tot die tijd kon de gynaecoloog in 'ons eigen' ziekenhuis de zwangerschap opvolgen. 

In het LUMC is een speciale rhesuspoli en kunnen ze een baby in de baarmoeder al een bloedtransfusie geven, mocht er tijdens de zwangerschap al bloedarmoede ontstaan. 

In 'ons eigen' ziekenhuis mochten we gelukkig al snel terecht want we hadden natuurlijk een heleboel vragen. Mijn enige echte vraag was; hoe gaat deze zwangerschap verlopen en gaan de antistoffen hard toeslaan? Die vraag zou alleen de tijd maar uitwijzen. In de tussentijd ben ik wel steeds op zoek gegaan naar zoveel mogelijk informatie om voor mijzelf soort houvast te zoeken maar eigenlijk was afwachten de enige optie. Breathe, trust, let go and see what happens. 

Die eerste afspraak zal ik nooit vergeten. Björn mocht niet mee naar binnen vanwege corona. En binnen 5 minuten was ook al duidelijk dat de gynaecoloog en ik niet op één lijn zaten over de bevalling. Ik wilde heel graag een geplande keizersnede vanwege mijn voorgaande bevalling en de littekenbreuk van mijn eerdere keizersnede. De gynaecoloog vond dit duidelijk geen goed idee. Ohjee dat kwam er dus ook nog bij. Uiteindelijk hebben we dit onderwerp ook maar meteen geparkeerd want ik wilde liever mijn tijd besteden aan informatie inwinnen over die antistoffen. 

Gelukkig komt het iets meer voor dan we dachten; bij 1 op de 250 zwangerschappen. Hoe vaak ik op controle moest? De officiële procedure was wekelijks! Dat was wel even schrikken, vanaf 15 weken al elke week naar het ziekenhuis. Dan maken ze een echo van bloedvaten in het hoofdje en kunnen ze daaraan zien of er sprake is van bloedarmoede bij de baby. Omdat de adcc test nog zo gunstig was, mocht het in het begin toch om de week. Wel was het heel bijzonder en fijn om zo goed opgevolgd te worden. En om je kindje van week tot week te zien groeien! Want bijna wekelijks een echo, wie wil dit nu niet 😉

Ik had vragen zoals, als na 35 weken blijkt dat de antistoffen gaan oplopen. Wat doen jullie dan? Eerder inleiden? Doorverwijzen naar het LUMC? Het antwoord van de gynaecoloog was: dat kan ik nu nog niet zeggen. Op het moment dat je zoekend bent naar zoveel antwoorden is dit iets waarvan je niet de houvast krijgt die je hoopte te krijgen. Later zou blijken dat dit wel het beste antwoord was wat ze had kunnen geven! 

Wel werd duidelijk dat ons kindje uiterlijk bij 37 weken geboren moest worden. Ook als alles dan nog goed zou gaan. 

Een week later hadden we een pretecho geboekt om het geslacht te bepalen. Nu we wekelijks een echo gingen krijgen vroeg ik mij wel af of we dit nog wel moesten doen. Uiteindelijk zijn we toch gegaan. Het geslacht hebben we in een envelopje laten doen en dit hebben we afgegeven bij een ballonnen bedrijfje. De dag erna werd er een enorme ballon bezorgd.  Klokslag 11 stonden de aanstaande opa's en oma's voor het raam, mijn zusje te filmen en wij met zijn viertjes in de woonkamer. We telden af. 5, 4, 3, 2, 1...... blauwe confetti en ballonnetjes knalden de woonkamer in. 

We krijgen een jongen!! 

Ons zoontje was door het dolle heen zo gelukkig en ons dochtertje kwam zachtjes zeggen dat ze een broertje ook wel heel leuk vond. Dit was echt zo een gaaf moment en wat een lichtpunt in deze zwangerschap waar tot nu toe zorgen de overhand namen. Misschien is dit zelfs het keerpunt geweest dat we er echt weer van konden genieten! 

De volgende keer deel 2 van de zwangerschap. Het 'rustige' deel ;) deze en voorgaande blog hebben  allemaal in een tijd van 3 weken plaatsgevonden. Al die tijd ben ik ook gewoon gaan werken en draaide het normale leven gewoon door. Ik bedenk me nu dat ik 1x naar huis ben gegaan van het werk met een hoofdpijn aanval. Toen had ik echt geen idee waar dit vandaan kwam. 🤦‍♀️ Nu denk ik, toch niet zo heel gek 😉