Zwanger nu er net een pandemie is uitgebroken

Zondag 22 maart 2020

Nou, daar gingen we dan.... ik was zwanger!! Na zelf zitten rekenen, kwam ik uit op ongeveer 5 weken. En ik mocht de ouders niets laten merken terwijl zij op visite waren. Dit ging mij goed af, omdat ik ook geen kwaaltjes had. En toen ging de telefoon: "dag, je spreekt met M. van Verloskundigepratijk ...., bel ik gelegen?" Wat was ik blij met die vraag, want dat gaf mij de kans om te vluchten bij de visite vandaan 😅 Na een heel leuk en fijn telefoongesprek, werden er afspraken gepland. Wat keken wij uit naar die eerste echo rond 8 weken 🥰 Maar helaas, de pandemie gooide roet in het eten. We moesten wachten tot de termijnecho in mei. Ook zouden we dan pas de intake krijgen, maar zoals het er op dat moment uitzag, zou die telefonisch plaatsvinden. Als er eerder wat was, mochten we uiteraard bellen.

Terug naar beneden, naar de visite, met een dikke pokerface. Maar het is gelukt 😁 Niemand heeft wat doorgehad. Op de vraag wie het was, volstond het antwoord dat ik een collega moest helpen (tsja, lang leve de piketdiensten).

In de avond waren we weer met z'n tweetjes. We gingen de laatste weken af: had ik eigenlijk kwaaltjes gemist? Was ik veel vermoeider dan voorheen? Had ik pijnlijke borsten of voelde het anders dan anders? Had ik (onbewust) last van misselijkheid of overgeven? Had ik een afkeur gekregen van bepaalde geuren of smaken? Op dit alles kon ik nee antwoorden. En zonder al die kwaaltjes duurt het verrekte lang als je moet wachten op de termijnecho om te bevestigen dat je inderdaad zwanger bent. En natuurlijk is veel overgeven niet leuk, maar gek genoeg miste ik daarmee een stukje bevestiging van mijn lijf dat er inderdaad een vruchtje groeide in mijn buik. En dat zorgde voor stress in de eerste weken van de zwangerschap. Maar ik moest positief blijven van mezelf. Ik had het geluk dat ik nergens last van had. 

Een aantal weken later kwam er een domper: galsteenkolieken. Mennnn, wat een hel was dat! Ooit 1x een galsteenkoliek gehad en daarna nooit meer, maar ik wist dus wat het was. De eerste aanval in de nacht, ergens in de 8e week, kon ik nog hebben. Maar de dagen die volgde, zorgde ervoor dat er iets drastisch moest gebeuren wilde ik dit gaan uitzingen. 

In overleg met de huisarts en artsen uit het ziekenhuis werd besloten dat de beste optie was om de galblaas te verwijderen. Een relatief eenvoudige ingreep. Ware het niet dat ik op dat moment iets meer dan 9 weken zwanger was en er in het eerste trimester liever niet werd geopereerd 🤐

Ik zou dat gaan uitzingen met paracetamol en voor de piekmomenten kreeg ik oxycodon voorgeschreven. Mijn reactie was: "Oke, een ibu mag ik niet in de zwangerschap, maar spul waar verslaafden een moord voor doen en waar best wat mensen aan overlijden door een overdosis, dat kan wel veilig?!" Het was uiteraard een veilige hoeveelheid en het liefst wilde ik helemaal niets slikken ivm die kleine in mijn buik, maar de pijn was soms echt niet te doen.

(Uiteindelijk ben ik met 15 weken en een paar dagen geopereerd en is mijn galblaas verwijderd. Wat een feestje nadien! Geen pijn meer van die rotstenen 🥳)

Terug naar de termijnecho. Doodeng! Geen kwaaltjes, bijna 12 weken onderweg en daar ga je dan....alleen naar binnen. Partner mocht niet mee ivm de maatregelen. Ik ben nog nooit zo bang geweest voor slecht nieuws. Dat was godzijdank niet aan de orde (hele dikke knuffel en alle liefs aan de papa's en mama's die wel slecht nieuws te verwerken kregen en dit alleen moesten incasseren).

Ik mocht videobellen tijdens de echo. Laat op dat moment de verbinding ronduit ruk zijn en ik kreeg hem niet anders te pakken dan via bellen. Dan maar bellen, dan hoort hij ons in ieder geval en krijgt hij wel vanuit eerste hand mee wat er gaande is 🙃

Een hele bewegelijke baby schiet over het scherm. Ik hoor de verloskundige zeggen: "oooww, ik moet nog formeel op zoek naar het hartje, maar gefeliciteerd, want deze doet het!" 😅 Alles wat er bekeken moest worden, werd bekeken, en de beelden namen we mee op een usb-stick. Gauw naar huis, want het intakegesprek werd telefonisch gedaan om de fysieke contacten zo kort mogelijk te houden. We hoorden de uitgerekende datum en bespraken mijn overdracht naar het ziekenhuis. In verband met mijn diabetes, werden we overgedragen naar de gynaecoloog. Dit wisten wij al en ook hier was ik al geweest voor de nodige uitleg voor wanneer het moment daar zou zijn dat ik zwanger was. 

De rest van de zwangerschap verliep goed. Druk met de verbouwing, herstellende van de operatie en genietend van die kleine frummel gingen we de zomer door, op naar november! 24 november was onze uitgerekende datum, maar daarvan wisten we al dat we die niet gingen halen 😁 

Hoe de laatste loodjes waren en hoe de bevalling begon/verliep, lees je in de volgende post.

Liefs,

Maaike