Zwanger na voorstadium baarmoederhalskanker

Ongeveer een jaar geleden, ontving ik een verontrustend telefoontje dat er afwijkende cellen in mijn uitstrijkje waren gevonden en dat ik doorverwezen werd naar de gynaecoloog voor verder onderzoek. Ik schrok me kapot. En ook al probeerde de arts me gerust te stellen, dat er in principe legio behandelingsmogelijkheden waren en ze er vrijwel altijd op tijd bij waren... Op het moment zelf flitste mijn leven aan me voorbij en kon ik alleen maar uitgaan van het worst case scenario: 'Dit was het dan'. 

Enkele weken later vond het vervolgonderzoek, de colposcopie plaats. Fijn is't niet, want het komt er op neer dat je met je benen in de beugels mag en de gynaecoloog met een soort van loep bij je naar binnen koekeloert. Vervolgens de baarmoederhals aanstipt met een bepaald goedje zodat de slechte cellen van kleur veranderen, en daar vervolgens een biopt van neemt. Maar goed, wat moet, dat moet. 

Niet veel later kreeg ik de definitieve uitslag. CIN3 en HPV. Hooggradige laesies die een aannemelijke kans hebben om in kanker te veranderen. Dus verdere behandeling was nodig en ze zouden me inplannen voor een conisatie. Tijdens deze operatie snijden ze een kegelvormig stukje weefsel van de baarmoedermond/hals weg en op deze manier zouden ook de slechte cellen worden verwijderd. 

De operatie zou gepland worden in maart of april, maar toen kwam corona. Hierdoor werd de operatie uitgesteld en vond hij pas in juni plaats. Die tussenliggende wachttijd vond ik eng, want ondertussen groeiden er potentieel kwaadaardige cellen in me. 

De operatie zelf viel me alles mee. Natuurlijk is en blijft een operatie spannend, maar met een oxazepammetje ging ik fluitend de operatiekamer binnen. Op het moment dat ze mijn benen weer in de beugels legden, er een operatielamp op zetten en vervolgens met een mannetje of 5 de boel begonnen te bespreken en te bestuderen vond ik het wel mooi. Spuit mij maar plat. En zo gezegd, zo gedaan. 

Wat een opluchting was het om weer wakker te worden en van de arts te horen dat alles goed verlopen was. Nu was het enkel wachten op de uitslag van de patholoog, of ze alles weg hadden kunnen halen. 

Fast forward naar augustus. Mán wat ben ik misselijk ineens, van die vieze misselijkheid waarbij je niet direct hoeft te spugen, maar waardoor je je wel de hele dag mottig voelt. 'Vast iets verkeerds gegeten.' Tot manlief zich verbaast over mijn opruimwoede en vraagt: 'Je bent toch niet zwanger?' 

Die opmerking van hem blijft hangen in mijn hoofd. De misselijkheid, de opruimwoede (waar ik normaal echt een rommelkont ben).. Zou het? Het is niet dat we anticonceptie gebruiken, maar het is ook niet dat we echt bezig waren met het krijgen van een vierde kindje. Met een tweeling van anderhalf en een dochter van bijna vier hebben we onze handen vol.  Een vierde kindje is meer dan welkom en willen we allebei heel graag, maar haast zit er niet achter. Daarom 'doen we het om de vruchtbare dagen heen' en als het dan tóch gewoon gebeurt, is het ontzettend welkom. Gebeurt het pas na een aantal maanden of een jaar... Ook prima. 

 

Anyway... door de woorden van mijn man waag ik er in de middag toch maar een test aan. Ik verwacht er niks van, maar het is hoog zomer en op zich lust ik best wel een ijskoud wit wijntje vanavond... De test blijft wit. 'Zie je wel!' denk ik, 'Gewoon iets verkeerds gegeten.'

En dan, nét voordat ik de test de prullenbak in wil mikken; een heel licht streepje. Bijna niet te zien met het blote oog, maar een streep is een streep. Dus in plaats van een fles witte wijn, zette ik maar een alcoholvrij biertje koud, en proostte ik later op de avond met de woorden: 'Gefeliciteerd lief. Dat ik de komende tijd nog veel van deze alcoholvrije rakkers mag drinken. Ik ben zwanger.'

Wil je weten wat de uitslag was van de operatie en hoe het nu met de zwangerschap gaat? Op instagram ben ik te vinden als @magic_twinmom. Zie ik je daar 👋? 

Oh en een dikke P.S: Laat alsjeblieft dat uitstrijkje doen. Ja, het is vervelend, maar je kan er zoveel erger mee voorkomen! Óók als je nog maar 30 bent, of jonger. Doe. Die. Test! Ik was 28 en was in Nederland officieel nog niet eens in aanmerking gekomen voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker.