Zwanger na verlies deel 2

Wees voorbereid, lange tekst 

Zwanger na verlies is niet een geheel pretje en roze wolk kan ik jullie vertellen, de tijd verloopt heel erg anders vind ik, je bent namelijk continu bezig met het zoeken naar een weg om er mee overweg te kunnen. 

De eerste 12 weken!

Deze verliepen heel erg anders dan ik normaal bij de andere 2 zwangerschappen had gehad.

In het begin denk je toch, gaat het geen vervangen worden van? gaat het hetzelfde zijn als anders? voel ik wel gewoon de bewegingen en ga ik hiervan genieten? je hebt immers een doel, en dat is toch een baby levend ter wereld zetten en geen herhaling van. 

Vooraf hadden we al helemaal besproken in het wkz met de gynaecoloog hoe we het gaan doen, wel trombose prikken? niet prikken? tabletten slikken of niet? Wat was er dus allemaal nodig om zijn placenta het werk te laten doen die het moet doen, met de eerdere uitgebreide trombose in ons achterhoofd. 

Toch moest ik de hele zwangerschap prikjes nemen om de risico op nog een trombose weg te nemen. Dit is absoluut geen pretje om elke dag een prik in je benen te zetten met de gedachte erachter, dat het bloedingen en blauwe plekken kan veroorzaken, ik was dus in alles voorzichtiger.

Om de placenta goed zijn werk te laten doen hadden we dus afgesproken dat ik ook nog eens ascal zou gaan slikken om het maximale daaruit te halen. dus een baby die geen last heeft gehad zoals mijn eerdere kleintjes. De eerste is dysmatuur(te laag gewicht voor zijn termijn) geboren met 42 weken en de middelste is geboren met gewone maten:) wat we niet hadden verwacht, maar mogelijk zou dat ook een oorzaak kunnen zijn dat de placenta het niet goed deed op het laatste moment waar het nodig was. 

Echter gooide deze zwangerschap bij een paar weken roet in het eten, Het werd vaak naar het ziekenhuis op en neer. 

Na een paar weken kreeg ik een bloeding waarvan onze schrik gelijk in ons keelgat zat en we gelijk aan de telefoon hingen. Toen we belde kregen we alleen te horen, dat het bij dat termijn voor kon komen, en dat we later die week maar terug moesten bellen hoe het af was gelopen. Hier zijn we natuurlijk niet mee akkoord gegaan, en hebben onze situatie uitgelegd aan die mevrouw achter de telefoon. We konden hierna gelijk op de poli komen om een controle uit te voeren. 

Nadat ik die bloeding had gehad, was ik erg over de rooie omdat ik dacht dat het door de trombose spuiten kwamen en had ze meteen in de container gegooid omdat ik dacht dat dat de boosdoener was. 

Met een spannend gevoel ga je dan naar het ziekenhuis toe om vervolgens nog eens een uurtje te wachten op de echo. 

Gelukkig toen we aan de beurt waren was alles erg gemoedelijk en voelde we ons gelijk op ons gemak. De gynaecoloog had wel gezegd dat ze mogelijk met dit termijn het hartje nog niet konden horen en dat we dan terug moesten komen. Gelukkig hadden we geluk en konden we gelijk een bonsend hartje meten en viel gelijk weer wat spanning weg. 

Met een gerust hoofd gingen we weer naar huis met de gedachte dat het eenmalig was en niet meer zou gaan gebeuren. Helaas was dat dus niet helemaal waar, het kwam meerdere malen terug en moesten we gaan uitzoeken waar het vandaan kwam. 

De oorzaak lag bij een hematoom in mijn baarmoeder die dus af en toe een bloeding gaf en voornamelijk met veel drukte en bewegingen. Na 12 weken en 3 grote bloedingen die telkens een week duurde hebben we dus maar besloten om rust te gaan houden en niet te gaan werken, en het na de hematoom weer te gaan proberen met werken enzovoort. Het was dus elke keer als we kwamen ook, de hematoom is groter dan de baby, dus het kan zijn dat het toch wordt afgestoten en in het begin was dus de kans van 80/20% en naarmate de baby groter werd en de hematoom dus in verhouding kleiner de kansen toenamen dat het goed zou aflopen. 

De hematoom heeft zich 21 weken aangehouden en heeft mijn lichaam zijn werk dus goed gedaan om het probleem zelf op te lossen(dit had ik dus na al die tegenslagen nooit verwacht). 

We mochten dus weer op pad en dingen gaan ondernemen, maar toch een beetje voorzichtig te doen. 

Na die 20 weken!

Wat heb ik me toch veel afgevraagd in de weken hierna, wat als het toch niet goed gaat, voel ik haar wel op de momenten die ze normaal ook heeft, toch even extra porren(ben je toch nog wakker, leef je nog). Mijn hele zwangerschap stond onder stress en spanningen die ik niet kon los laten. Ze zeggen dat dit erbij hoort, maar fijn is het niet kan ik jullie vertellen. 

We zaten dus geregeld in het ziekenhuis waar we dus kind aan huis waren en gemiddeld toch wel 1 a 1,5 uur per bezoekje kostte, en dit was niet alleen op de dag een ritje naar het ziekenhuis, nee ook vaak in de avond en in de nacht, puur omdat ik het niet goed genoeg of niet voelde of wilde voelen. Mega stressvol dus. 

Vanaf 20 weken vielen de ritjes nog wel mee en was het 2 keer in de week. en werd steeds meer natuurlijk. 

Na de 30 weken!

De ritjes werden steeds meer en man lief was er wel even klaar mee en hebben we dus hulp ingeschakeld om mee te kunnen rijden met mij naar het ziekenhuis, want mocht het zo zijn en krijg je slecht nieuws ben je niet alleen. Gelukkig ging mijn moeder wel eens mee, en ook vaak mijn zusje die ook altijd voor ons klaar stond, we hoefde maar te bellen en ze kwam. 

Vanaf 34 weken kwam ik in de thuis monitoring terecht via het ziekenhuis, dit was een echte opluchting, ik werd dagelijks gecontroleerd in mijn eigen thuis situatie, dus had soms wel wat uitdagingen omdat je elke dag om 2 uur moet aansluiten met een eigen ctg apparaatje en dus soms op pad ging met je koffertje met gel een apparaat en 2 banden:). 

Tijdens deze dagelijkse controle kon ik dus ook zelf bekwaam worden in het aanleggen van een ctg, en het zoeken naar het hartje. super spannend ook tegelijk, aangezien die kleine soms erg druk was en zo ook soms weg dook onder de ronde witte knoppen, weg hartje. Doordoor kreeg ik weer een smsje met de tekst van de verpleegkundige ''is ze weer bezig en aan het koppeltje duikellen? kan je haar weer even zoeken''. Dit was echt een unieke ervaring waarvan ik niet voor ogen had dat het mogelijk was. 

Ook gingen we een keer een dagje naar de zee met ons zoontje, natuurlijk moest ik weer om 2 uur aansluiten en hoe ga je dat dan doen? nou ik ben dus letterlijk in een strandtent gaan zitten, met ontblote buik met daarop die 2 grote witte knoppen en een geluid van een kloppend hartje,(later kreeg ik te horen dat ik daar een foto van had moeten sturen naar de verpleegkundige, dan konden ze dat weer over de afdeling rond laten gaan). Alles is dus weer even mogelijk en je kan toch je eigen dingen doen. 

Na een week kwamen er steeds meer harde buiken zichtbaar op de ctg maar dat vond de kleine niet zo erg, en was niks op aan te merken. Wel kreeg ik vaak de vragen, ''voelde je de kleine goed?, voelde je die harde buiken en de pieken ook?'' En ja zeker die buiken heb ik vaak gevoeld maar dat was ook wel mogelijk door de stress en de spanningen in mijn lichaam. 

In de tweede week werden ze meer en vaker maar nog steeds niet vervelend en de bedenkingen van, ''o het gaat beginnen, ja nu gaat het echt beginnen, ja ga maar tellen en in de gaten houden''. Gelukkig heb ik ook een zeer hoge pijngrens.

36 Weken zwangerschap!

Ik had steeds in gedachte ''de gynaecoloog had gezegd met 37 weken gaan we je inleiden en is het genoeg geweest en weten we zeker dat die placenta zijn werk goed heeft gedaan en daarna afneemt in werking. Dus wat doe je dan automatisch, je gaat eens nadenken en gaat de laatste dingen doen, huis schoonmaken, opruimen, baby kamer klaar, de laatste dingen die je straks 6 weken zelf niet mag of kan doen:).

Dus daar was ook nog even de laatste logopedie afspraak met ons zoontje voordat de kleine mogelijk geboren mocht gaan worden. En daarna zouden we lekker samen nog even iets gaan doen om de dag te vullen. Deze dag verliep alleen even anders, Spontaan na onze afspraak braken buiten de deur van de logopedie mijn vliezen en werd het een beetje warm daar beneden. 

Dit had ik nog nooit meegemaakt omdat mijn vliezen altijd in het ziekenhuis zijn gebroken op een matje in een bed. Dus een totaal nieuwe ervaring. 

Wat doe je nu denk je dan, gelukkig wist ik dat mijn moeder daar beneden aan het werk was en dat ze even een matje moest meenemen vanuit de zorg:). Daarna heb ik mijn man gebeld dat die dus moest komen met alle spullen die bij de deur stonden(ik heb hem nog nooit zo snel aan zien komen rijden). Ons zoontje kon gelukkig met oma mee naar huis en daar blijven. 

Toen we in het ziekenhuis aankwamen werden we eerst in een klein onderzoekskamertje gezet waarvan we al een paar keer waren geweest. Toen de verpleegster binnen kwamen, zei ze gelijk '' o dit is wel vruchtwater zo te zien dus laten we gelijk een andere kamer zoeken. gelukkig was er 1tje vrij en konden we in ons vertrouwde ziekenhuis met vertrouwde zusters bevallen. 

Omdat ik nog geen 37 weken was en eerder gebroken vliezen had, mocht ik eventueel een dag aankijken en ook wachten tot aan de 37 weken met bevallen, omdat dit ook beter was voor de kleine. 

IK had natuurlijk al vaak harde buiken, en dat was in het ziekenhuis niet anders, alleen 1 nadeel (wat ik totaal niet wist) een lichaam kan onder stress veel meer aan en vaak ook dingen tegenhouden. En ja hoor dat gebeurde ook, kwam mijn vriend binnen, stopte de harde buiken en namen ze in intensiteit af en ging die weg, kwamen ze weer net zo hard terug.

Mijn man mocht dus van de verpleging gewoon in zijn eigen bedje gaan slapen voor de nacht omdat er niks veranderde en ik toch niet gelijk zou gaan bevallen en mogelijk tot aan de 37 weken zou kunnen wachten. 

In die nacht heb ik dus vaak harde buiken gehad en dus ook met stress daar gelegen, wat als het nu toch weer allemaal mis gaat, wat als we toch te laat zijn met beslissingen. Dit heb ik snachts ook besproken en de keuze proberen uit te leggen dat ik het toch zou willen om het geen week uit te stellen en toch te gaan bevallen. Dit vond ze een goed idee en zouden we de volgende ochtend met de arts gaan bespreken. 

Ze hebben hiervoor dus overleg gehad met de vaste gynaecoloog en besloten om mee in te stemmen om de bevalling in te gaan leiden, mede door de voorgeschiedenis. 

In de ochtend van 7 Juli 2023 zijn we om 11 uur opgestart met de weeën opwekkers waarop ik de opmerking nog had gegeven, als het gaat als de andere dan zijn we vanmiddag ouders van de derde. 

Dit mochten we echt niet zo zien van de verloskundige want elke bevalling was anders en het kon nog wel 2 dagen duren want alles moest nog beginnen en had nog geen ontsluiting(vond haar toch niet zo aardig). Gelukkig kreeg ik uiteindelijk gelijk.

Tegen de verpleegkundige had ik gezegd dat ik wanneer het krachtiger word, ik niet erg aanspreekbaar ben en in mijn bubbeltje ga liggen en niemand bij mijn in mijn oren en hersenpan binnen kom en dat ik niet te peilen ben hoe ik mijn voel(dit vond ze maar raar), Tijdens de 3e ophoging ging het allemaal heel erg snel, en had ik gevraagd aan een andere zuster dat het wel een tandje lager kon, ''nou dat moet je niet willen zo duurt de bevalling alleen nog maar langer'' is wat ze zei. Dat maakte me geen hol uit dacht en zei ik , hij moet gewoon lager en nu. Toen ze hem lager had gezet was het eigenlijk al te laat en begonnen het zo erg te worden, dat ik in die beruchte bubbel kwam en niet meer te peilen was en graag een morfine pompje wilde. gelukkig kreeg ik die snel. Veel had ik er niet aan, want 3 keer drukken en de bevalling was bijna op zijn einde. De zusters moesten dus alle zeilen op scherp zetten, aangezien niemand had verwacht dat het al zou gaan gebeuren. Hier kwamen dus tranen van geluk en verdriet tevoorschijn wat logisch is natuurlijk. 

Onze kleine Kiara is geboren om 14:53. 

Super snel nadat alles was op gestart was mijn opmerking toch waar geworden en had ik gelijk:). 

Gelukkig mochten we haar gelijk op de borst hebben en konden we gelijk een heleboel stress en spanning los laten. Helaas deed mijn lichaam weer even niet wat het moest doen en moest ik toch naar de ok om de placenta te laten verwijderen. 

Dit vond ik super erg, want je laat het kindje achter wel is waar bij je man, maar het kindje dat je zo graag alle liefde wilt geven die je natuurlijk al 2 jaar vast moet houden en niet kwijt kan in je leven en nu dus wel. 

Na dat magische uurtje!

Helaas moest ik natuurlijk weg voor de ok, maar kon mijn man ook niet stil zitten, de kleine koelde af en had een suiker tekort. Hiervoor moest ze dus naar de overkant, de medium care van het ziekenhuis en werd ze opgenomen in een warmte bedje met een infuus in haar handje voor haar suiker. 

Stel je voor, je komt van de ok, je bent nog half moe door de roes, en krijgt dan te horen als je naar de kamer mag, ''niet schrikken straks, maar kleine Kiara is toch nog opgenomen op de medium care omdat ze een suiker tekort hebt en afgekoeld was'' Nou ik kan je zeggen de grond zakt weer even onder je voeten vandaan, en denkt weer gauw even, komt dit goed en komt dit door mijn? komt dit door mijn lichaam? had ik dan toch dat weekje extra moeten wachten en had in niet moeten doordraven om haar geboren te laten worden? Al die vragen spoken soms ook nog eens door mijn hoofd aangezien we een jaar met veel uitdagingen hebben gehad, door haar randje prematuriteit.

Gelukkig konden we snel bij haar gaan kijken. Ik had nog nooit van deze afdeling gehoord en wist niet wat ik zou moeten aantreffen. Gelukkig waren er een paar hele liefde verpleegkundige, die ons alles gelijk uitlegde, waar alles voor diende en dat we eerst even konden knuffelen en daarna meer informatie kregen. 

Hier vertel ik jullie meer over in mijn volgende blog, over hoe het er aan toe ging in die 2 weken dat ze daar heeft gelegen, en het eerste jaar van kleine Kiara. 

Lezen jullie dan weer mee?