Zwanger na stilgeboorte

Zwanger na een stilgeboorte

Zwanger worden na de stilgeboorte van Mason was voor ons een moeilijke weg. Mijn cyclus was sindsdien niet meer “normaal”, en dat maakte het emotioneel en fysiek ingewikkeld. Hoewel we nog maar vier maanden bezig waren, voelde het voor ons alsof het veel langer duurde. Vroeger werd ik vrij snel zwanger, dus deze nieuwe onzekerheid was zwaar.

Na vier maanden besloten we ovulatietesten te gebruiken, en die week leek alles goed te gaan. Elke dag gaf de test aan dat mijn vruchtbare periode nog bezig was, dus we hebben die week optimaal benut. Vol hoop keken we vooruit.

Twee weken later zei ik tegen Jaime, mijn man: “Ik moet ongesteld worden, maar het blijft uit… Zullen we een test doen?” We deden een zwangerschapstest en het resultaat was een licht streepje. Hoewel ik blij wilde zijn, voelde het nog te onzeker. Een paar dagen later herhaalden we de test, en dit keer verscheen er een duidelijke, dikke streep. We waren zwanger!

Maar met die vreugde kwam ook spanning. Ondanks onze ervaring met een stilgeboorte mochten we meteen een afspraak maken bij de verloskundige. Ik belde haar op, maar door mijn onregelmatige cyclus had ik geen idee hoe ver ik precies was. “Maak maar een afspraak voor een echo,” zei ze. Dat deden we.

Rond dezelfde tijd werd Jaime plotseling opgenomen in het ziekenhuis met een zware longontsteking en een salmonellabesmetting. Daar zat ik dan, alleen met mijn zenuwen in het ziekenhuis, terwijl niemand wist dat we zwanger waren. Gelukkig ging het met hem uiteindelijk goed en konden we een week later onze eerste echo laten maken.

Bij de echo van 5 weken en 6 dagen konden we nog niet veel zien, maar dat was normaal op dat moment. We mochten twee weken later terugkomen voor een nieuwe echo. Toen die dag aanbrak, lag ik daar, weer vol zenuwen. Gelukkig zag alles er goed uit, en ik was 7 weken en 6 dagen zwanger. De volgende stap was de echo bij 10 weken, maar de weken daartussen voelden eindeloos. Ondanks dat ik me fysiek goed voelde, wat ik bij eerdere zwangerschappen niet had ervaren, bracht dat juist weer nieuwe onzekerheden met zich mee.

Eindelijk was het tijd voor de 10-weken-echo. Bij Mason hadden we hier destijds een verdikte nekplooi gezien, wat uiteindelijk niet goed bleek. Maar deze keer was er geen verdikte nekplooi te zien. Alles leek gezond en dat bracht een enorme opluchting. Een grote last viel van onze schouders en het gaf ons weer wat vertrouwen in deze zwangerschap.

Stap voor stap durven we weer vooruit te kijken, hoewel de spanning altijd aanwezig blijft.