Zwanger na kraambedpsychose en ppd... Wat nu?

Mijn blog sluit aan op de eerdere blog's die ik schreef.

Eigenlijk zou je die eerst moeten lezen voor je aan deze begint.

Een paar maanden geleden heb ik in het ziekenhuis een implanon ( anticonceptie onder de huid) Laten plaatsen. Ideaal dacht ik geen vergeten pillen of condooms. Gewoon niet op te hoeven letten want ik ben nogal een war hoofd. Na het plaatsen werd ik niet meer ongesteld heerlijk dacht ik. Wat wil je nog meer. Tot een paar weken geleden. Ik was misselijk en duizelig bleef maar overgeven en hield niet op. Mijn borsten gingen zeer doen. En nog ging er geen belletje rinkelen want he ik zou niet zwanger kunnen worden. Ik deed een test en deze was negatief. Dus ja dan maar naar de huisarts die mij door verwees naar het ziekenhuis voor onderzoek. Daar kon de arts niks vinden aan het lichamelijke onderzoek. Dus bloedprikken en een echo dan maar. De echo stond een week later bloed uitslag de volgende dag.

Ik werd in de ochtend gebeld door de arts met een uitslag waarvan ik niet wist wat ik er mee moest. Mijn hcg hormoon was zo verhoogd en zo duidelijk zwanger. Dus haalde na dat gesprek een test en ja hij was positief. En wat nu? Blij? NEE!!! Want mijn leven is net op de rails na een kraampsychose en ppd!! Ik ben maart 2014 thuis gekomen van een opnamen van 10 maanden!!! Hoe ga ik dit in godsnaam doen en wat als het fout gaat, mijn medicatie zoveel vragen en angsten. Mijn leven staat weer op zijn kop. Ik belde die zelfde dag mijn psychiater en heb met haar gesprekken gevoerd, lastig is het zeker, maar met goede begeleiding en wat veranderingen in mijn medicatie zou het allemaal goed kunnen komen. Al blijven er wat gevaren voor de baby. Dus angst vrije zwangerschap is het zoiezo niet. Gelukkig heb ik al twee echo's gehad de eerste met 6 weken en tweede met 7 weken en morgen weer een echo met 9 weken. Elke twee weken een echo. Zwaar ja zeker maar iedereen helpt me er doorheen. Alleen heb ik het zelf erg moeilijk. En kan ik het nog steeds niet bevatten of plaatsen. Het geluk wat je als aanstaande moeder voelt voel ik helaas (nog) niet. Door mijn medicatie gebruik. Mijn mannen kijken erg uit naar een broertje of zusje en ook papa kijkt er naar uit. Al maakt hij zich erg veel zorgen om mij! En dat is logies. Ik weet zelf niet hoe ik ervoor kan zorgen dat ik het kan accepteren dat we een baby erbij krijgen. En voel me erg schuldig!! Waarom? Ik had niet zwanger mogen worden. Ik ben nog geen stabiele moeder. En mijn medicatie is slecht voor de baby. Ik hoop dat ik snel goede begeleiding krijg vanuit het emc of delta!! Bedankt voor het lezen en hoop op reactie. Van ervaringen of gewoon  begrip!! Ik kan het heel erg gebruiken namelijk!!