Zwanger + misselijk = in de ziektewet

8 weken zwanger, een goede eerste/tweede controle gehad dus geen vuiltje aan de lucht zou je denken. Met 8 weken begon voor mij het eerste en gelijk meest heftige zwangerschapssymptoom op te spelen. Misselijkheid… bij mijn eerste zwangerschap totaal geen last van gehad en nu was het raak. Een beetje mijn eigen schuld want ik had de afgelopen weken zitten bidden om een teken dat ik ècht goed en gezond zwanger was. 

Ik werk als pedagogisch medewerkster in de kinderopvang op een babygroep. Niet een baan die je even doet als je meerdere malen per dag moet overgeven en je de hele dag misselijk voelt. Daarbij was mijn ijzergehalte laag dus voelde ik mij duf en moe en ook nog eens duizelig. Ik belandde toen in de ziektewet. Gelukkig had ik heel veel begrip vanuit mijn werkomgeving dus dat was heel fijn. 

De 12 weken echo oftwel de termijn echo kwam eraan en ik was zo slap als een vaatdoek. Met een zakje op schoot zat ik naast mijn vriend in de auto opweg naar de verloskundige praktijk. Tijdens het ritje van 5 minuten moest mijn vriend nog stoppen ook want ik trok het niet toen we over de rotonde reden. De termijnecho was goed en ons kindje lag er goed bij volgens de curve. 

Hartstikke fijn maar ik kon niet heel erg genieten. Wat mij op de been hield waren mijn oudste dochter en de gedachte dat ik dit allemaal deed voor dat lieve en o zo gewenste kindje in mijn buik. Ik heb veel op bed gelegen tot en met week 15. Toen knapte ik op. Niet heel snel maar toch, elk uurtje zonder dat vervelende gevoel was er weer eentje. Ik begon zelfs weer op te bouwen met werken en dat voelde heel fijn. Ik voelde mij steeds meer de oude worden. 

Om onszelf een verzetje te gunnen hadden wij met 17 weken een pretecho gepland. Even kijken naar het kleine boefje waar ik zo voor lag te strijden al die weken. Èn omdat wij (vooral ik…) erg benieuwd waren naar of er een zoon of dochter bij zou komen. De verloskundige die de pretecho ging doen was nog in opleiding wat betreft geslachtsbepalingen. Ze vroeg of het goed was dat zij alvast zou kijken en wellicht een gokje zou mogen wagen. Natuurlijk, iedereen moet de kans krijgen om te leren. Daarna zou een ervaren verloskundige het uiteindelijke antwoord geven. Ze hoefde niet lang te zoeken om het geslacht te vinden alleen lag de kleine niet goed stil. Uiteindelijk durfde ze voorzichtig te zeggen dat het leek alsof ze 2 schaamlipjes zag en het dus een meisje was. Ik herkende het beeld van 4 jaar geleden en wist ook zeker dat het een meisje was. 

Dit was grappig want mijn vriend was er van overtuigd dat het een jongen zou worden. Een voorgevoel had hij gezegd.

Maar nee hoor het was na bevestiging van de ervaren verloskundige definitief: er komt een meisje aan! Super blij en dankbaar waren we dat er een (voor zover we toen konden zien…) een gezond meisje bijkwam. Eeva wilde heel graag een zusje dus die zou door het dolle heen zijn als we het haar zouden vertellen. Dit hebben we gedaan door cupcakes te vullen met roze snoepjes. Dan mocht zij happen totdat ze de kleur zag. Wat een blijdschap bij ons allen. Een lichtpuntje na die zware weken.

We gingen zelfs nog met vrienden en hun twee dochters een weekje weg. Heerlijk ontspannen en genieten van mooi weer, gezelligheid, de kindjes en het getrappel in mijn buik. 

Helaas wisten we toen nog niet wat de 20 weken echo voor ons in petto zou hebben…

Word vervolgd

Ps: op de foto hierboven is goed te zien hoe wit ik was door het niet kunnen eten van de misselijkheid. Maar o wat was ik trots en blij op mijn buikje