Zwanger met een placenta praevia

Het is al even geleden dat ik hier voor het laatst een blog plaatste. In die blog vertelde ik over het begin van mijn zwangerschap en hoe deze in eerste instantie voor een miskraam werd aangezien. Dit werd veroorzaakt door een hematoom in de baarmoeder, en met de 12 weken echo zag alles er super goed uit gelukkig! 

Toen ik 13 weken zwanger was, en dus net opgelucht adem durfde te halen, had ik ineens een aardige hoeveelheid helder rood bloedverlies. Ik schrok me kapot en was direct bang dat het alsnog een miskraam was. Gelukkig konden Guido en ik snel terecht in het ziekenhuis en werd er meteen een echo gemaakt. Toen bleek dat de bloeding kwam vanuit de placenta, deze lag over de baarmoedermond.

Er werd ons verteld dat dit in een vroeg stadium van de zwangerschap vaker het geval is en dat de placenta meestal wel mee omhoog groeit met het groeien van de buik. Ik bleef onder controle bij de gynaecoloog en ook hij vertelde me dat er niet direct reden tot zorgen was.

Hierna ging het een aantal weken prima en ik voelde me best goed! Dood moe, maar dat mag als je zwanger bent ;) Toen ik 21 weken zwanger was had ik weer een bloeding. Ik was thuis met Connor en stond in de keuken toen ik voelde dat het begon te lopen, alsof er een kraantje wordt opengezet. Ik ging naar het toilet, deed maandverband in en pinkte een traantje weg. Deels van de schrik en deels omdat ik zo baalde, het ging net zo lekker!! De 20 weken echo was super en hoewel daar bevestigd werd dat de placenta echt volledig aan de onderkant lag, had ik na die bloeding bij 13 weken geen last meer gehad.

Ik belde naar de afdeling gynaecologie om te vragen of ik wel even mocht langs komen voor een echo. Ze verbonden me door met de dienstdoende gynaecoloog en die wilde een ambulance sturen omdat ik alleen thuis was. Dat leek mij een beetje overdreven, zo hard ging het niet, maar oké… 

En alsof de beste man het wist: we hingen op en het ging ineens harder bloeden! Ik belde snel mijn ouders, om Connor op te vangen, en Guido, dat hij naar huis moest komen. Het ging nog harder bloeden, ik voelde dat het maandverbandje al lang niks meer deed, dus ik ben op de grond gaan liggen met mijn benen omhoog. Ondertussen gezellig met Connor aan het kletsen want die denkt natuurlijk ook: wat doet mama nou?

De ambulance was snel ter plaatse en de broeders waren super lief! Onderweg naar het ziekenhuis voelde ik de baby gelukkig goed bewegen, dat stelde al wel wat gerust. Daarbij hielp het natuurlijk ook dat ik wist waardoor ik bloedde, maar leuk is het zeker niet!

Eenmaal in het ziekenhuis stopte het bloeden gelukkig al snel, maar ik moest wel een nachtje blijven ter observatie. 

Na deze opname was het echt een aantal weken aanmodderen. Ik had steeds kleine bloedingen, als een klein plasje, maar omdat je niet van tevoren weet wanneer het stopt moet je wel elke keer naar het ziekenhuis. 

Het gebeurde een paar avonden achter elkaar in de avond, dus elke keer werden m’n ouders gebeld of ze even op Connor konden passen terwijl wij naar het ziekenhuis gingen. 

Het gebeurde een paar keer toen ik de trap op liep naar boven, één van die keren zat Guido daar achter de laptop voor een zoomcursus. Ik kwam boven, voelde ‘pats’, zag m’n broek rood kleuren en ja hoor, daar konden we weer!

Het waren steeds geen grote hoeveelheden maar toch schrik je elke keer wel.

Met 26 weken had ik weer een wat grotere bloeding. Ik werd opgenomen in ons streekziekenhuis, maar omdat ik inmiddels de 24-weken grens gepasseerd was werd ik overgeplaatst naar een academisch ziekenhuis. Als de baby dan in het ergste geval gehaald moest worden, dan konden ze hem daar in ieder geval helpen. Omdat er dichtbij geen plek was werd ik met een ambulance naar Amsterdam gebracht waar ik eerst weer allerlei onderzoeken kreeg en daarna op zaal kwam met twee andere zwangere vrouwen. Dit ziekenhuis was zó anders dan ons gezellige streekziekenhuis! Druk, onpersoonlijk, verouderd en zoals gezegd academisch dus bij elke controle staan er 3 artsen-in-opleiding mee te gluren. Heel fijn… Ook werd hier door de artsen voor het eerst gesproken over eventuele vroeggeboorte en wat het zou betekenen als hij met 26 weken al gehaald moest worden. Ik dacht neeee!! Hij moet echt nog even blijven zitten!! 

Toen ik na een paar dagen naar huis mocht (het bloeden nam weer af) kon ik voor verdere controles in het WKZ terecht. Daar zou ik dan tot de 32 weken onder controle blijven en daarna mocht ik weer naar het streekziekenhuis. Tussen de 27 en 32 weken heb ik twee bloedingen gehad, een heel kleintje en een iets grotere, die weer tot een opname van twee dagen leidde. 

Door alle bloedingen was mijn zwangerschap natuurlijk anders dan normaal. Vanaf week 21 kreeg ik het advies om het fysiek heel rustig aan te doen. Niet meer sporten, niet fietsen, niet tillen, niet te lang wandelen. Ook naar Rotterdam op en neer voor mijn werk werd sterk afgeraden. Het was zomer, de coronamaatregelen werden steeds minder, en ik kon precies niks doen met mijn gezinnetje. Ik moest Connor vaak uitleggen dat ik bepaalde dingen niet kon, ik moest Guido bij alles om hulp vragen en ik was vooral thuis. Ik was blij met het kleine mannetje in mijn buik, maakte me zorgen om hem en wilde alles voor hem doen, maar qua zwangerschap was er geen ruk aan. Daarbij was het vaak onzeker en ik was ook bang dat het toch verkeerd af zou lopen. 

Op internet is weinig te vinden over de placenta praevia. Wat je wel kunt vinden stelt ook niet echt gerust… Er zitten best wel wat risico’s aan en er zijn gevallen waarin het flink mis gaat. Denk hierbij bijvoorbeeld aan placenta loslating, vroeggeboorte omdat de buik zo geprikkeld raakt dat de bevalling begint, maar ook vergroeiing met de baarmoeder of zelfs de blaas komt regelmatig voor bij een praevia. 

In het WKZ werd tijdens de onderzoeken ontdekt dat ik een hele korte baarmoedermond had, deze wordt meestal steeds korter naarmate de bevalling dichterbij komt. Ook dat was een reden voor extra zorgen dus het advies was: rust, rust, rust en bellen bij iedere verandering. 

We haalden de 32 weken grens en ik mocht weer onder controle in ons streekziekenhuis, zo blij!! Terug bij onze eigen gynaecoloog, lekker dichtbij huis en veel inmiddels bekende gezichten. Het was ook even wat rustiger qua bloedingen en hoewel dat fijn was voelde het ook wel dubbel. Je zit toch te wachten tot het weer gebeurd en zo ja, wanneer dan. 

Met 33 weken dus. Ik ging ‘s nachts naar het toilet en voelde meteen dat er meer uit kwam dan alleen plas. Ik pakte snel een maandverband (inmiddels was ons huis op alle verdiepingen voorzien) om te checken ‘hoe hard het liep’. Nou hard dus, je kent die grote kraamverbanden? Die raakte binnen no-time vol. Ik zei tegen Guido: we moeten NU naar het ziekenhuis! Snel belde ik mijn ouders, die om 3 uur ‘s nachts gewoon na de eerste ring hun telefoon opnamen, zij zouden naar ons huis komen voor Connor. Ik pakte mezelf goed in met twee grote maandverbanden en begon aan de afdaling vanaf onze zolder. De eerste trap ging goed, maar bij de tweede lekte het bloed er al aan alle kanten langs en liet ik een heel spoor achter.

Ik stond in mijn ondergoed in de hal, bloed te druppen op m’n mooie vloer, en voelde voor het eerst echt angst. Het bloed liep langs mijn benen en ik voelde het met een soort grote bellen naar buiten glibberen. Klinkt vies, voelde vreselijk. Later vertelde mijn vader dat er een heel spoor lag, vanaf de auto tot bovenaan de trap. 

In het ziekenhuis nam langzaam het bloeden af. Wel moest ik weer een paar dagen blijven natuurlijk. Ik merkte zelf dat ik er na deze heftige bloeding ook echt een beetje doorheen zat. Dit was te. Ik wilde het liefst slapen tot de zwangerschap klaar was en dan lekker met m’n baby gaan kroelen. 

Na die grote bloeding bij 33 weken is het bloeden niet meer helemaal gestopt. Ik had nu elke dag wel kleine beetjes, maar hoefde hier niet voor opgenomen te worden. 

Thuis maakten we een heel back-up schema zodat ik van tevoren wist wie ik kon bellen in case of emergency. Vooral voor de opvang van Connor. En waar ik al heel veel rust hield, deed ik nu echt bijna niks meer. Doodsaai, maar wel noodzakelijk. Oh en best lastig met een peuter in huis.

Op een donderdagochtend, met precies 35 weken, begon het ineens weer te bloeden. Ik had gedoucht, was me aan het aankleden terwijl Connor lief op zijn kamer speelde. Het liep er weer uit als een plasje, niet zo heftig als toen met 33 weken maar meer dan een drupje zeg maar. En het lastige is ook: je weet van tevoren niet hoe snel het zal stoppen, of dat het juist erger wordt. Dus ik belde 112 voor een ambulance, belde Guido dat hij naar huis moest komen en belde mijn ouders voor Connor. Ik propte mijn broek vol met maandverband en zelfs zo’n matrasbeschermer en zei heel vrolijk tegen Connor dat mama zo weer even met de ambulance naar de dokter ging en dat oma hem zou helpen met aankleden. 

Uiteindelijk ging papa met mij mee in de ambulance terwijl mama bij Connor bleef. Deze bloeding bleek minder heftig dan met 33 weken maar het was wel weer genoeg voor een opname. En maar goed ook, want ‘s avonds begon het weer te bloeden. Weer aan de CTG, met je blote kont op een matje, in een verloskamer waarvan je weet dat je er toch niet kunt bevallen. Deprimerend. Ik was het zo zat, ik was zo op. En daar kwam nog vervelend nieuws bij: er was geen plek op de kinderafdeling.

Het ziekenhuis is eindeloos aan het bellen geweest, maar er was geen enkel ziekenhuis waar we terecht konden. Er was 1 ziekenhuis dat wel plek had voor de baby, maar niet de keizersnee. Dus dat zou betekenen dat ze hier de keizersnee zouden doen en dat hij vervolgens met een ambulance naar een ander ziekenhuis zou moeten. Dat wilden wij absoluut niet!! Gelukkig durfde de gynaecoloog het aan om het nog even af te wachten.

Na mijn dieptepunt op donderdagavond voelde ik me vrijdagmorgen iets beter. En dat klaarde nog iets verder op na het bezoek van de gynaecoloog, er was inmiddels plek vrijgekomen op de kinderafdeling!

Inmiddels was het bloeden weer een heel eind afgenomen en kregen we, in overleg met de gyn, drie keuzes:

- de baby vandaag halen, met 35 weken, wat voor hem echt een flink risico is

- terug naar huis en kijken of we het toch nog een paar weken konden rekken

- of opgenomen blijven en de keizersnee volgende week inplannen. Dan geven we de baby nog wat extra tijd in de buik en het geeft mama rust. En als er wat is, dan zijn we in ieder geval al in het ziekenhuis.

Voor ons voelde die laatste optie het beste dus ik bleef in het ziekenhuis. Er kwam ook echt een bepaalde rust over me heen, al zag ik ook wel op tegen de keizersnee.

De keizersnee werd ingepland op dinsdag ochtend. Gelukkig bleef het tot die tijd rustig en had ik geen heftige bloedingen meer. De operatie werd gedaan door twee gynaecologen, onze ‘eigen’ gyn die eigenlijk vakantie had en zijn plaatsvervanger. En ze waren blij dat ze er samen waren, want doordat de placenta toch wat zat vast gegroeid bleef de wond erg bloeden. Uiteindelijk hebben ze in de baarmoeder heeel veel gehecht om het bloeden handmatig te stoppen. Ik kreeg 2 zakken bloed en lag voor mijn gevoel zó lang op die OK! Liam was al lang naar boven, naar de kinderafdeling, en Guido was met hem mee.

Gelukkig heb ik hem wel even kunnen zien en heeft hij nog even bij me gelegen. 

We waren zo opgelucht dat Liam er gezond en wel was! Hij was klein, 2380 gram, maar hij deed eigenlijk alles heel goed. Na 24 uur mocht ik van de kraamafdeling naar de kinderafdeling, maar omdat Liam niet in de couveuse hoefde lag hij al lekker bij mij op de kamer. 

Inmiddels is Liam drie maanden oud en het gaat hartstikke goed met hem. Hij heeft wel wat ‘prematuur-dingen’, zo is hij gevoeliger voor prikkels en heeft hij meer kroel-behoefte, maar we mogen echt in onze handjes knijpen met hoe het is gelopen!

Achteraf gezien snap ik niet hoe ik al die tijd zo rustig ben gebleven. Mijn bloeddruk en hartslag bleven steeds rustig en ook de artsen en verpleegsters benoemden het: je blijft zo kalm, wat fijn!

Met vlagen komt het er alsnog uit, soms moet ik er om huilen, soms lig ik er ‘s avonds in bed aan te denken en gaat zo’n situatie weer even helemaal door mijn hoofd. Maar dat is oké denk ik. Het is een heftige periode geweest en dat mag best nog even nagalmen en een plekje krijgen.

Het schrijven van deze mega lange blog helpt daar ook bij. En ik hoop dat het andere mama’s met een placenta praevia misschien kan helpen!