Zwanger met een naar onderbuikgevoel

In de vorige blog vertelde ik over hoe we bij IVF 3 gelijk bij de eerste poging in verwachting bleken te zijn. Totaal onverwachts eigenlijk, gelet op het verleden en nadat we eerder te horen hadden kregen dat de kansen heel klein zouden zijn. Na de positieve test begon het grote voorbereiden op een tweede kindje. Hoe deze zwangerschap verliep, lees je hieronder.

Andere klachten

Toen ik net zwanger was van Indy, vond ik het zo moeilijk om er van te genieten, om het los te laten. Dat kwam echt pas weken later. Natuurlijk is het voor iedereen spannend, die eerste weken, maar na ons verleden was ik zo bang dat het fout zou gaan, dat de eerste weken niet echt zorgeloos waren. Nu had ik dat eigenlijk helemaal niet. De test was positief, ik had al eerder een gezonde dochter mogen krijgen, dus op zich stond ik er goed in. Wat wel heel anders was, waren de zwangerschapsklachten.

Bij Indy was ik een klein beetje misselijk en had ik de eerste weken wat hoofdpijn. Gelukkig was dat een hoofdpijn die met af en toe een paracetamolletje, goed te doen was. Verder weinig last. Niet echt moe. Geen gekke dingen.

De eerste weken van deze zwangerschap was ik dus wél hele dagen misselijk en ontzettend moe. Ik hoorde van velen dat die vermoeidheid herkenbaar was, wanneer er ook nog een peuter in huis rond liep. Maar ik herkende mezelf gewoon niet meer. Ik lag veel op de bank, moest vaak huilen, had nergens zin in of energie voor en voelde me daardoor dan weer schuldig tegenover man en kind. De misselijkheid kregen we op een gegeven moment aardig onder controle met medicatie, maar die vermoeidheid hield aan.

Nog meer medicijnen

Omdat ik bij Indy zwangerschapsvergiftiging (pre-eclampsie) ontwikkelde tijdens de bevalling, moest ik deze keer extra medicijnen (bloedverdunners) slikken. Rond de 12 weken begon ik me net weer een beetje mens te voelen. Dus ik had goede hoop dat het nu beetje voor beetje beter zou moeten gaan. Maar dat was niet. Ik leek me dag voor dag rotter te gaan voelen. Je blijft het voor je uit schuiven: morgen zal het vast beter gaan, volgende week dan misschien, volhouden, niet klagen, het komt goed. Die dag kwam maar niet en na een aantal weken van elke dag knallende hoofdpijn, kreeg ik het vermoeden dat het misschien weleens aan de bloedverdunners zou kunnen liggen. De hoofdpijn was immers veel erger geworden enige tijd nadat ik was gestart met de bloedverdunners. In overleg met de gynaecoloog stopten we een poosje met de medicijnen om te zien wat er gebeurde en zowaar, na goed een week werd de hoofdpijn minder en was het weer beter te doen. Ik had m’n “normale” hoofdpijn weer terug. Toch voelde ik me nog steeds niet goed en begon het steeds meer aan me te knagen.

Niet kunnen duiden

Want als je me dan vroeg: wat is er aan de hand, waar heb je last van, dan kon ik dat eigenlijk niet goed duiden. Ik weet het niet. Ik voel me gewoon niet goed. Ik voel me niet mezelf. Maar dan komt dat stemmetje in je achterhoofd weer dat zegt: ach joh, niet zeuren, morgen zal het vast wel beter gaan. Dus daar gingen we weer, beste beentje voor, schouders eronder. Niet klagen, maar dragen. Het bleef een strijd, elke dag. Verbetering kwam maar niet. Na weer een paar weken doorploeteren, heb ik in overleg met m’n collega besloten om eerst volledig thuis te werken en later om me ziek te melden. Volledig tegen m’n gevoel in want ik wilde door. Ik heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel, een mooie eigenschap, maar vaak ook m’n valkuil. Ik vond het zo moeilijk om toe te geven dat het echt niet meer ging, maar uiteindelijk zat ik alleen mezelf maar voor de gek te houden. Misschien dat de rust me eindelijk goed zou gaan doen.

Het slechtste nieuws

Nee, ook niet werken bleek me geen rust te geven. Ik bleef me maar raar voelen. Alsof ik ergens diep van binnen al wel wist dat er iets niet goed was. Op 1 augustus 2022 kregen we te horen dat we een tweede dochter verwachtten. De volgende echo is de 20 weken echo en wordt gepland op 5 september 2022, tevens de dag dat we lekker met z’n drietjes op vakantie gaan.

Hoe dichter we bij de datum komen, hoe meer ik er tegenop zie. En dat heb ik nog geen enkele keer gehad. Nu wel. Een paar dagen voor de echo durf ik tegen een aantal mensen uit te spreken dat ik wat onzeker ben omdat m’n buik niet meer lijkt te groeien en ik de baby eigenlijk nog niet heb gevoeld. Denk ik. Weet ik veel. Je gaat het voor jezelf goedpraten. Een oorzaak of reden zoeken. Je gaat er toch nooit vanuit dat het misschien wel eens helemaal mis kan zijn. 

Dus, 5 september, de tassen staan klaar voor de vakantie en we gaan nog even met z’n drieën naar de verloskundige voor de 20 weken echo. Ook de verloskundige vraagt me of ik de baby al eens heb gevoeld. Ik denk weer aan al die avonden dat ik uren met mijn handen op mijn buik heb gelegen, mijn adem haast ingehouden, op zoek naar een teken van leven. Er komt ineens een hele resolute nee uit. Ik wist het. Maar dat wist ik toen niet.

Ik ga liggen op de bank. De echokop gaat over mijn buik. Van links naar rechts, boven en onder. Mijn man zei later dat hij het gelijk zag. Ik niet, ik bleef vol verwachting naar het beeld kijken. Ze ligt ver weggestopt, zeg ik nog. Naast mij hoor ik een diepe zucht en m’n verloskundige spreekt de vernietigende woorden:

Ik heb heel slecht nieuws voor jullie...

Ik vraag aan de verloskundige of de baby "weg" is. Ik krijg het woord dood niet eens over m’n lippen. Het antwoord is bevestigend. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht en begin te huilen. Ons meisje is niet meer. Het lijkt erop dat ze al een paar weken geleden is overleden, waarschijnlijk vlak na de geslachtsbepalende echo. Onze baby zit al vier weken dood in mijn buik en we hebben er niets van gemerkt. Of toch wel?

Waarom nou toch? Na alles wat we al hebben moeten meemaken om überhaupt zwanger te kunnen worden, moeten we dan ook nog dit meemaken? Wij lopen alle drie huilend het gebouw uit. Wij vanwege het verlies van onze tweede dochter, Indy omdat ze niet naar Koos Konijn gaat. We komen thuis in een huis wat ineens ontzettend leeg voelt. De vakantietassen bij de deur zijn het laatste teken van wat een normale dag had moeten zijn. Maar niets is meer normaal. Alles is veranderd.

Volgende keer

Na dit verschrikkelijke nieuws, moet je dingen gaan regelen, dingen gaan uitzoeken. Beslissingen maken. Terwijl je op je allerverdrietigst bent. Hoe we de periode tussen thuiskomst en bevalling hebben beleefd, lees je volgende keer.

Liefs, Joyce