Zwanger met CVS en ADHD

Ik neem jullie graag mee in mijn verhaal. Oktober vorig jaar, ZWANGER, wat een geluk, rijkdom, geen vanzelfsprekendheid. Zo dankbaar en nog steeds knijp ik mezelf weleens. Morgen hebben we voor de 2e keer de 20 weken echo, daar onze jongen dwars lag, heeft de echoscopiste nog niet kunnen bevestigen of het hartje in orde is. Toch enige spanning, echter denk ik ook positief: Het is al een wonder dat het zover is gekomen, onze harten worden morgen vast nog meer verwarmd. 

Ik zet hierboven mijn reis neer. Ik word een beetje allergisch van het "WIJ ZIJN ZWANGER" gebeuren. Ik bedoel, misselijkheid, grotere borsten (wel weer leuk), je teennagels niet kunnen knippen, je geslachtsdeel voelen afbranden, dat is volgens mij maar voor één persoon bedoeld. Maar onze reis samen begon bijna 6 jaar geleden.

Ik raad het niet per se aan, maar na het heen en weer appen via een datingsite ben ik naar mijn huidige man gereden, met van binnen een diep gevoel dat ik hier (inmiddels wonen we samen in dit huis) moest zijn.

Zo geschiedde. Over de ellende wil ik niet te veel uitweiden, maar we dragen beiden een enorme rugzak, zowel fysiek als mentaal, wat bij ons beiden sporen heeft achtergelaten. Dit maakt echter ook dat we (nou vooruit, bijna) nooit ruzie hebben over kleine dingen, zoals wie de tafel afruimt of wie de dop niet op de tandpasta heeft gedaan. Het leven is zo kostbaar, en we weten van elkaar dat we doen wat we kunnen en dat wat we doen, doen we graag met aandacht.

Ikzelf heb een dochter van 10, met ASS, en mijn man, dus niet biologisch aan haar verwant, heeft ook autisme.

Toen mijn dochter eergisteren vroeg: 'Mam, ga je morgen naar biodanza?' en ik zei ja, gaat morgen door, riep ze: 'Yes!' En toen ik dat later tegen mijn man vertelde, wierp ze haar blik naar hem en zei: 'Ja, dan gamen wij altijd samen, en dat vind ik zo gezellig.' Zo intens gelukkig word ik daarvan. We hebben moeten knokken, op zoveel fronten, maar langzaamaan valt alles op zijn plek, en heb ik in mezelf een innerlijke rust gevonden waarvan ik nooit had durven hopen die te ervaren.

Toen ik 26 was (sinds afgelopen zondag ben ik 37), kreeg ik de diagnose ADHD. Ik had altijd het gevoel gehad heel hard te lopen, maar steeds de routekaart te missen. (Als mijn niet-biologische maar hartenvriendin dit leest, zal ze lachen, want hey, ik heb haar ooit 600 km laten omrijden.) Maar hier bedoel ik de routekaart van het leven. Ik was slordig en werd vaak verkeerd begrepen. Van binnen was ik te veel bezig met onnodige details en onhandige verbindingen, waardoor ik er nooit echt bij hoorde en me ontzettend zorgen kon maken, om ALLES.

Ik voelde me altijd opgejaagd van binnen, en sinds vorige week gebruik ik bloeddrukmedicatie. Ik voelde weer hoe dat gejaagde gevoel altijd was en kan nu gelukkig denken: "Wat bijzonder dat je überhaupt je diploma hebt gehaald, met constante druk." Daarbij kwam dat ik thuis me ook niet gezien en gehoord voelde. Ik noem mezelf 'een hippiekind met aardse ouders'. Op de middelbare school ben ik enorm gepest, en daarnaast is er meermaals misbruik gemaakt van het vertrouwen dat ik ondanks alles had.

Ik kreeg aanvankelijk medicijnen en therapie voor de ADHD, maar gaf al gauw aan: dit past me niet. (Ik voelde me erg betutteld, moest een agenda bijhouden, lettertjes zetten voor de mate van prioriteit.) Gemotiveerd om wel aan mezelf te werken, kwam ik bij een cursus terecht die me tot op de dag van vandaag enorm veel heeft gebracht. Het ging veel meer over gevolgschade en aangepast gedrag dat voortkomt uit de gemiste diagnose, en hier kon ik heel veel mee.

Beginnend met scheiden van mijn toenmalige partner en co-ouder van mijn dochter. Dit deed ik wel erg ADHD-stijl, hup afwerken, niet voelen. Ik heb nu voor mezelf gekozen, YOLO! Ik sliep 3 uur per nacht, werkte 32 uur en zorgde voor mijn dochter. Ondertussen waren veel dieperliggende issues niet verwerkt. Echter, ook angstig en vasthoudend aan wat ik had, ging ik werken met pfeiffer. Tot er nog een ervaring bij kwam waarvoor ik op het politiebureau heb gezeten, tot 2 maal toe, en ik letterlijk helemaal instortte.

Dit is nu alweer 6,5 jaar geleden en merk dat ik hier nog vaker niet dan wel vrijuit over spreek. En dat mag anders. Begin 2019 kreeg ik de diagnoses ME/ CVS en fybromyalgie. Ik heb hier via o.a een solk training zo goed mogelijk mee om weten te gaan, en sinds 1,5 jaar durf ik ook te zeggen dat ik dat ook doe. Dit houd in dat ik middags 1,5 uur slaap om de prikkels van de ochtend te verwerken en middags ook een leuke moeder kan zijn voor mijn dochter. Daarnaast heb ik een hele lijst specialisten etc bezocht maar daarover later meer. Ik merkte dat ik niet meer geheel aan t overleven was in mijn dag, en heb van vroegeruit een hele diepe kinderwens. En met het volste vertrouwen, in hoe we elkaar de ruimte geven, dit ook gaat binnen ons bijzondere gezin. Ik deel er graag over, hopenlijk om andere mensen wat te kunnen helpen, en ook aan mezelf, je waarde hangt niet af van je werk, je kunnen en onkunnen, maar de liefde die je deelt. En die begint bij jezelf.