Zwanger met CMV op de loer

Tja, onbezorgd zwanger zijn. Had ik nu echt durven denken dat het ons gegund zou zijn? Stiekem had ik dat wel gehoopt. Het zag er allemaal zo veel belovend uit. De baby wou ons duidelijk laten zien dat alles goed ging want we kregen zelfs een uitgerekende datum die een week voorop lag. 

We besloten om op vakantie te gaan. Last minute boekten we nog een vakantiehuisje in zuid-frankrijk. Tussen 2 coronagolven door was het daar enorm rustig en we konden onze gedachten ook even echt verzetten. Een paar dagen later had ik weer een telefoon gemist. Ze spraken geen boodschap in en dat verontrustte mij. Waarom zouden ze niet gewoon op voicemail kunnen zeggen dat alle nipt-resultaten goed zijn en dat we mogen terugbellen als we willen weten of we een jongen of meisje verwachten? 

Met een bang hartje belde ik terug. "proficiat, alle resultaten zijn uitstekend en jullie verwachten een meisje!". Binnenkomertje daar. Tranen van geluk en (on) zekerheid, niet goed weten wat denken maar zo gelukkig dat we wat meer identiteit aan ons kindje konden geven. Iets wat ik zo had gemist na mijn miskraam. 

We twijfelden even of we het allemaal Facebook-official wouden maken om het enkele weken later niet te moeten uitleggen dat het weer is mis gegaan maar besloten toch van de mooie omgeving gebruik te maken en een foto te posten. Het voelde zo dubbel. Blij dat we konden delen dat ons kindje bestond en anderzijds zo bang om elk moment te moeten zeggen dat het toch niet heeft mogen zijn. 

Op 16 weken mocht ik terug op controle, we gingen nog niet veel kunnen zien maar als de hersenen nu vrij goed waren en de ledematen er goed uit zagen waren we toch al weer iets verder. Opnieuw gaf ons dochtertje ons de bevestiging. Ik besta, ik doe het goed, geniet nu maar.. 

De 20w echo. Van kop tot teen werd ze gescreend. De gynaecoloog deed haar best om me steeds zo snel mogelijk gerust te stellen en per onderdeeltje deed ze dat dan ook. Alles zag er helemaal perfect uit, niets op aan te merken. We bespraken nog verdere opties. Ik kon kiezen voor een vruchtwaterpunctie maar naast de risico's op een te vroege geboorte zou het ons niet echt wijzer maken. Als ik positief zou testen weten we nog niet of er effect is op de baby en als we negatief testen weten we niet 100% zeker of het effectief negatief is. We slaan deze test over gezien er geen enkele aanleiding is om te testen en besluiten op 30w een mri uit te voeren. Hier zou alles tot in detail bekeken kunnen worden. Het nadeel: ook dingen waar we anders nooit iets van zouden weten kunnen dan boven water komen. We besloten het risico toch maar te nemen want we wouden voorbereid zijn. 

Die MRI, wat was me dat! Had ik al verteld dat ik deze hele zwangerschap weer gigantisch misselijk was? Daarnaast had ik ook last van suikerdipjes waardoor ik na een totaal onverwachte zweetaanval af en toe eens flauw viel. Wel, beeld je dan in dat je met een dikke buik, met al je kwaaltjes, plat op je rug (gigantisch pijnlijk voor de heupen) in een smalle buis wordt gerold waar het minimum 40 graden is (of het toch zo aanvoelt). Elke keer dat de baby bewoog moesten we opnieuw beginnen. De voorziene 20 minuutjes werden zo zeker een uur. Ik was zo opgelucht toen ze me eindelijk uit de buis rolden! Nu was het wachten op de resultaten. Het idee dat de mensen van medische beeldvorming nu al konden zien of er iets gigantisch mis zou zijn maar niets konden zeggen was zo beangstigend. 

Intussen hoorden we de verschrikkelijkste verhalen. Een kennis kreeg na zo een MRI-scan het slechte nieuws dat de hersentjes vol cysten zaten en moest haar kindje na 34weken laten gaan. Ik plande al meermaals de begrafenis van ons dochtertje in mijn hoofd maar deze 2-3 dagen waren de allerspannendste van de hele zwangerschap. 

De volgende dag kon ik zelf al de beelden bekijken. We zagen een perfect babytje en door de basiskennis aan medische beeldvorming kon B. al afleiden dat hij niet meteen iets verontrustend zag. Zouden we hier nu echt gewoon doorgeraken zonder problemen? Zouden we hier nu echt gewoon met de schrik van af komen? 

Maandag opnieuw telefoon van de gynaecoloog: niets cmv-gerelateerd te zien! De baby doet het perfect! Er is enkel een kleine cyste te zien achter haar oogje, in haar traanklier. Dit kon nog perfect wegtrekken tegen de bevalling en zelfs nadien heel makkelijk te verwijderen. Als het dat maar is dan hebben wij het gouden lotje getrokken! Op dat moment viel er zo een gigantische last van mijn schouders. Al die maanden zorgen maken voor niets want mijn baby was gewoon perfect gezond! Nog even tot de geboorte afwachten of we ons nog zorgen moesten maken over motorische of mentale achterstand en/of haar zicht of gehoor maar dit zijn wel dingen waar ze perfect gelukkig mee kan worden dus hiervan lagen we al lang niet meer wakker. 

Vanaf nu kunnen we beginnen aftellen naar januari! ❤️