Zwanger in Coronatijd

Alweer 29 weken zwanger

Eind november 2019 had ik een positieve test in handen. Dolblij, maar ook wat angstig want deze zwangerschap kwam na een miskraam nu een jaar geleden. We zaten midden in een grote verbouwing. We hadden geen keuken en de hele achterkant van het huis was één grote bouwput. Genoeg afleiding dus om me niet constant zorgen te maken. Na 12 weken durf ik vast wel te genieten dacht ik toen nog. De kans dat het mis gaat is dan veel kleiner, de verbouwing achter de rug en dan ga ik mezelf bezig houden met het opknappen van de babykamer en het shoppen van super schattige babykleertjes want zeg nu zelf, dat is toch het allerleukste van zwanger zijn?

Dan ga ik genieten!

Natuurlijk nog geen idee wat ons te wachten stond want toen kwam corona. Alles ging op slot en ik kon nog van geluk spreken dat de keuken net (lees 2 dagen voordat de kinderen niet meer naar school mochten) stond en we niet meer op 2 pitjes in de woonkamer hoefde te “koken”. Ik kon van geluk spreken dat Tibor nog mee mocht naar de 20 weken echo en ik niet alleen naar een spookziekenhuis hoefde te gaan met al mijn zenuwen. Gelukkig was alles goed met onze kleine knul en dat is toch het belangrijkste, maar eerlijk is eerlijk, genieten was er niet echt bij. Heel het land bleef binnen en gelukkig konden we beide thuis werken. Na een week of twee begonnen we langzaam onze draai te vinden. Tibor werkte de hele week op zolder en ik bleef beneden bij de jongens. Ik was entertainer, schooljuf en huishoudster. Tussendoor deed ik ook nog mijn eigen werk zo goed als dat ging. Helaas kreeg ik steeds meer last van kwaaltjes. In het begin veel misselijk en moe. De misselijkheid ging gelukkig over, maar ik bleef veel moe en kreeg er veel pijntjes bij. Het opknappen van het kamertje stelde we uit en ondertussen was het beneden wel leefbaar, maar zeker nog niet af. Niet shoppen voor muurtegels, verf en een nieuwe tafel. Geen babykamer inrichten, maar we waren gelukkig samen en gezond. Ook de controles hielden op. De controles waar ik zo naar uitgekeken had. Niet alleen steeds even spieken naar het kleintje in je buik, maar ook geen bevestiging dat alles er goed uitzag.

Natuurlijk denk ik zo vaak dat ik niet mag klagen. Dat ik juist blij moet zijn dat ik weer spontaan zwanger ben mogen worden na een miskraam. Dat er koppels zijn die al jaren hopen op een kindje en er al genoeg ellende voor hebben doorstaan. Dat is allemaal zo waar, maar soms baal ik zo hard van de situatie. Bij mijn eerste zwangerschap heb ik te hard, te veel en te lang doorgewerkt. Geen shoptripjes of mooie fotoshoot. Bij mijn tweede zwangerschap stond ons leven op z’n kop doordat ik eigenlijk niet zwanger mocht worden, maar er toen achter kwam dat ik toch al zwanger was. Een ziek kindje en een zwangerschap waarbij alles onzeker was. Met 20 weken sliep ik samen met mijn klein mannetje van net 2 jaar oud bij het epilepsie centrum en reden we vaak naar het ziekenhuis voor onderzoeken, ipv te genieten van mijn echo’s en het verheugen op een babybroertje. De vorige zwangerschap zou ik gaan genieten maar ging het al na 9 weken mis. Daarom was deze zwangerschap een cadeautje en had ik mezelf voorgenomen dat ik nu echt eens zou gaan genieten. Dat liep helaas even anders en hoe dankbaar ik ook ben, daar baal ik soms wel echt van.