Zwanger!! En toch weer niet...

En toen had ik dus een positieve test!!! Wat waren we blij!!! Met 6 weken hadden we een eerste echo en was er een kloppend hartje! 💖💖 we konden niet wachten om het de familie te vertellen al. Iedereen reageerde zo lief en blij voor ons!!

Helaas ben ik met 8 weken al de ziektewet in gemoeten door al een te hoge bloeddruk en enorm zware hartkloppingen waardoor ik ook vaak van mijn houtje ging. Ik stond destijds hele dagen in een bankhal bij een grote bank op een kantoor waar veel agressie was. Helaas dus al snel in de ziektewet. Omdat ik uitzendkracht was, werd mijn contract na 2 weken dan ook ontbonden omdat de verwachting was dat mijn klachten de hele zwangerschap aan zouden houden. Een enorme domper, maar hé,  ik was zwanger! De rest kon me niet zoveel schelen! Ik had het hele jaar ervoor geroepen dat als het zo mocht zijn ik desnoods gewoon lekker achter de kassa ging zitten (niks ten nadelen van de dames die dit werk doen!!) Ook al had ik al die jaren ervoor geïnvesteerd in mijn financiële carrière.  

Bij 9 weken een nieuwe echo. Kloppend hartje direct weer te zien💖💙 Wel dacht de verloskundige dat ik al een week verder zou zijn, maar goed een rekenfoutje kon gebeuren. 18 juni 2016 was ik uitgerekend! Ik voelde me ondertussen de weken erna op en top zwanger! Met 11.5 week nog een etentje gehad met mijn oude werk en ik kreeg van iedereen te horen dat ik zo straalde en zelfs al een beetje een buikje kreeg. Met 12.5 week hadden we nog 1 echo gepland staan (ivm mijn medische rugzak hadden we lekker vaak een echo in het begin). Met een beetje geluk zouden we al horen of het een jongetje of meisje zou zijn.

De dag van de echo, ik kon niet wachten!! Om 16.30u was het eindelijk zover. De verloskundige heeft gezocht en gezocht maar er was geen hartslag te vinden. De grond werd onder mijn voeten weg geslagen!! Wat een verdriet! Lex was er ook kapot van. Aan de metingen te zien was het kindje gestopt met groeien en is het hartje gestopt vlak na de vorige echo. Wat voelde ik me verraden door mijn eigen lijf! Alweer! Ik had me zo zwanger gevoeld, hoe oneerlijk kon het zijn!

In mijn vorige relatie heb ik 2 x een miskraam gehad maar dat was voordat ik überhaupt wist dat ik zwanger was. Dat was ook heel verdrietig maar nu was dit echt al mijn baby! Ik had een hartje zien kloppen, tot 2x toe!

De volgende dag konden we al in het ziekenhuis terecht bij de gynaecoloog. Wat was dat confronterend zeg, tussen al die dikke buiken zitten, wetend dat je een dood kind in jouw buik hebt zitten. Omdat mijn lijf het zelf niet leek op te ruimen en ik dus al bijna 13 weken zwanger was, stelde de gynaecoloog direct een curettage voor. Deze afspraak was op een donderdag, ik zou maandag terecht kunnen voor de curettage. Verslagen gingen we naar huis. Hoe moest ik dit weekend overleven?? 

We zijn op vrijdag nog naar de stad geweest om allebei een kettinkje uit te kiezen met een hartje en een sterretje als herinnering aan ons mini mensje wat nog in mijn buik zat. Ik merkte wel direct dat ik vanaf vrijdag echt een groot schild om me heen trok. Ik jankte de ogen uit mijn hoofd, als ik alleen was. Ik raakte mijn buik niet meer aan tot ik in bed lag en wist dat lex al sliep. Ik ben lex in die dagen compleet vergeten, kon zijn verdriet er niet bijhebben. Daarnaast werd ik gek van zijn bezorgdheid en heb hem echt van me af geduwd. Zo schuldig heb ik me daarover gevoeld!!

Alsof mijn lijf ineens een seintje van mijn hersenen hadden gekregen, begon ik vrijdag op zaterdagnacht te bloeden. En steeds erger te bloeden. Zaterdag de hele dag met echt flinke weeën op bed gelegen. Zondag hetzelfde. Ondertussen verloor ik stolsels als sinaasappels. Zondag zijn we nog terug geweest naar het ziekenhuis. Ik was best op, had sinds donderdag niet meer geslapen en was emotioneel ook op. De gynaecoloog was positief in de zin van dat mijn lijf het misschien dan toch nog zelf zou oplossen. Ik kreeg een zwaar slaapmiddel mee zodat ik die nacht wat zou kunnen slapen en de volgende dag moest ik eerst naar de poli, nieuwe echo om te kijken en indien curettage alsnog nodig was kon ik gelijk door naar opname. Die nacht nog meer weeën, nog grotere stolsels. Elke keer dacht ik, nu moet het kindje er toch wel bij zitten??

Maandagochtend. Weer tussen de dikke buiken moeten zitten terwijl ik voor mijn gevoel leegbloedde. Het moest toch al wel klaar zijn nu? De echo leek uren te duren. Helaas. Het gehele vruchtzakje zat er nog. Gelijk door naar opname. De gynaecoloog heeft me zeer sterk geadviseerd om de curettage onder narcose te doen. Ik was al op, het gevoel zou niet fijn zijn maar de geluiden nog erger. Om me een trauma te besparen was dat haar dringend advies. Ik dacht alleen maar, maak me onder zeil en laat het over zijn!! Curettage zelf duurde nog geen half uur. Ik had heel erg gehoopt dat ze me achteraf kon vertellen of het een jongen of meisje was. Helaas was het kindje al te lang overleden in mijn buik waardoor alles te kwetsbaar was en was dit niet te zien. We hebben haar daarom zelf omgedoopt tot meisje. 

Op 14 december 2015 is Kiki Kiara geboren 💖⭐

De dagen daarna heb ik als een roes ervaren. Ik riep tegen iedereen, inclusief Lex dat ik het een plekje had gegeven en dat ik het had afgesloten. Ik wilde door met mijn leven en zo snel mogelijk opnieuw zwanger worden. Van de gynaecoloog moest ik 3 maanden wachten... Daarnaast werd er op mijn verzoek ook een genetisch onderzoek gestart aangezien dit mijn 3de miskraam was en we niet zoveel tijd meer hadden (zie mijn eerder blog). Dit onderzoek zou ook ongeveer 3 maanden duren.

Op 21 december had ik een afspraak bij het UWV, ik zat natuurlijk werkeloos ziek thuis. Die afspraak was zo hard. Het was heel vervelend, maar niet meer zwanger dus ik moest weer aan het werk. 1 Jan zou mijn uitkering stoppen. Zo hard!! Zo veel verdriet weer, terwijl mijn gevoel zei dat ik dit dus blijkbaar niet meer mocht hebben. Gedachten op 0 en op banenjacht! 28 december mocht ik al ergens starten!

De maand erna heb ik in een roes geleefd. Ik deed tegen iedereen om me heen dat het prima ging en ik er over heen was. Tot er eind januari een collega superblij op het werk kwam net een supergoede echo, ze was zwanger en maakte dat nu bekend op het werk! Van een meisje! Uitgerekend op 18 juni! Op dat moment ben ik geknapt!! Ik geloof dat ik de rest van de ochtend huilend (in het kolfhok of all places) heb gezeten. De reacties waren zo kil en beschuldigend dat ik het moment van mijn collega verpest had, dat ik me ziek heb gemeld en daar niet meer ben terug gekomen.

Het is al zo'n lang verhaal geworden (merk ook dat het me nog steeds veel doet), dat ik snel verder vertel!! Dank jullie wel weer voor het lezen 💖