Zwanger en sondevoeding

Na mijn laatste blog uit januari is er veel gebeurd en tegelijkertijd vrijwel niets (veranderd). In januari werd ik opnieuw opgenomen en kwam net als in december aan het infuus omdat ik buitengewoon veel last had van zwangerschapsbraken. Het infuus alleen bleek al snel niet genoeg. De dietiste rekende uit dat ik maximaal rond de 200 kcal per dag binnen kreeg, waar dit er blijkbaar minimaal 1800 moesten zijn.

Er zat niets anders op dan te kiezen voor de gezondheid van mijn kindje en mezelf, hoe onprettig het idee ook was, ik moest aan de sondevoeding. Eigenlijk maakte ik me alleen druk om het inbrengen van het slangetje. Ik had van veel mensen die maagonderzoek hadden gehoord hoe enorm onprettig het was om hier een slangetje voor in te moeten slikken en ik zag er dan ook erg tegen op.

Eenmaal in het ziekenhuis bleek het een kwestie van nog geen vijf minuten en was het meeste werk eigenlijk het klaar leggen van de spullen. Vervolgens was het weliswaar een zeer naar gevoel maar slikken, slikken en het slangetje zat op de goede plek. Dit was het... althans dat dacht ik maar die gedachte werd snel teniet gedaan! Nu begon de ellende pas. Het deed pijn, ik kon vrijwel niet slikken doordat ik het stugge slangetje overal voelde zitten en had eigenlijk al gewoon moeite met ademen.

Een dag later kwam mijn oudste en zat er niets anders op dan 'normaal' proberen te doen, want het is al naar genoeg dat je in het ziekenhuis ligt, je wilt niet dat je kind ook nog eens gaat denken over hoeveel pijn je hebt. Maar de werkelijkheid was dat het lachen me moeilijk af ging én vooral dat ik vrijwel niet kon praten. Elke keer dat ik slikte sprongen tranen in mijn ogen en ik dacht dat ik ook last had van een gaatje in een kies (kon de tanden bijna niet op elkaar doen van de pijn) en van oorontsteking.

Dag later mocht ik daarom naar de kno-arts maar al snel bleek dat er niets mis was met mijn oor, kort onderzoekje maakte de oorzaak duidelijk: het slangetje duwde in mijn keel tegen een zenuw die naar mijn oor liep. Met andere woorden: de pijn zou pas ophouden als het slangetje eruit ging en dat stond voorlopig nog lang niet op de planning.

Enkele dagen later liep het echter anders. De verpleging lukte het niet meer om het slangetje door te spuiten en dus moest het eruit om een nieuwe te plaatsen. Een half uur eruit zowat en de oorpijn was volledig verdwenen. Ook de pijn aan mijn kies waar ik me zorgen over had gemaakt omdat ik geen verdoving wilde tijdens de zwangerschap was helemaal weg.

Het volgende slangetje was gelukkig een heel stuk soepeler en daardoor kon ik weer praten en was slikken niet langer een zware opgave. Waar ik met het eerste slangetje in tijdens een moment alleen met mijn moeder huilend toegaf dat ik niet wist hoe ik met deze pijn de volgende dag moest zien te halen, laat staan wekenlange sondevoeding, had ik nu zelfs goede hoop dat het allemaal wel goed zou komen.

En aangezien het goed ging en ik leerde hoe ik zelf de sonde moest regelen mocht ik al snel naar huis toe, met sondevoeding. Thuis ging ik zelf aan de slag, keurig zoals vermeld om de zes uur spoelen, eenmaal daags nieuw slangetje aan de motor en op tijd voeding en nieuwe materialen bestellen via de leverancier van de thuissonde. Maar helaas bleek na ruim een week ook dit tweede slangetje verstopt...

De derde maal terug plaatsen werd ineens al een stuk pijnlijker. Keel en neus waren al flink gevoelig van het constante aanwezig zijn van een slangetje en hoewel het plaatsen nog steeds een minutenkwestie was voelde het toch met elk nieuw slangetje een stuk onprettiger.

Ik nam me dan ook voor alles eraan te doen om te voorkomen dat het slangetje opnieuw zou verstoppen en dus ging ik braaf om de vier uur doorspuiten, dag en nacht. Met ook nog een wisseling van de voedingszak 's nachts beperkte dit behoorlijk de kans om door te kunnen slapen, helemaal met het ook nog af en toe per ongeluk op het slangetje draaien waardoor de motor ging piepen en ik nog een keer extra wakker werd.

Hoewel ik heel dankbaar was dat het met de sondevoeding lukte om de benodigde 1800 kcal binnen te krijgen voelde ik me opnieuw enorm moe, net als voor de opname. En dat niet alleen, ik kwam helemaal niets bij in drie weken tijd. Maar ik hield vol, want ik wist dat het kindje in m'n buik dit waard is en ik wilde zo graag dat de sondevoeding de oplossing zou zijn om toch nog voor mijn zwangerschapsverlof aan het werk te komen. Maar helaas, het ging mis...

Ik werd met de dag misselijker, zo erg dat ik niet meer plat kon liggen en dus zittend moest slapen. Dat verstoorde mijn nachtrust nog verder maar ik zag het als een noodzakelijk kwaad. Helaas mocht het echter niet baten, ik bleef misselijk, ging weer vier/vijf keer overgeven per dag en gaf helaas niet alleen de sondevoeding over, maar ook een paar keer het slangetje van de sonde zelf, waardoor die er helaas weer uit moest.

Na de laatste terugplaatsing had ik elke dag meerdere keren een bloedneus en ik hoeste bloed op. Het opnieuw inbrengen was enorm pijnlijk en ik voelde de frustratie na de eerste keer inbrengen opnieuw. Toen had ik gezegd dat ik dit voor de kleine deed, maar dat als ik er voor mezelf had gelegen en ik niet al een kind had gehad ik het slangetje er nog binnen de eerste 24 uur had uitgetrokken omdat het verschrikkelijk was. Nu wilde ik ook alleen nog maar verder met de sonde voor de oudste en voor het kindje in m'n buik. Dus bleef ik zittend slapen, proberen een houding te zoeken waarin in geen last had van zwakke plekken van het doorliggen/zitten en om de vier uur doorspuiten. Maar helaas, de sonde kwam er weer uit met overgeven.

Aangezien het slangetje daarbij in de wc-pot viel kon ik het er zelf niet uithalen want dan moest het eerst doorgeknipt (aan de neuskant zit een aansluitdopje dus je kunt het er dan niet door de mond uittrekken en een slangetje uit de wc door je mond en neus erin en eruit is uiteraard ook geen optie). En zo bleef ik overgeven van het slangetje dat gebogen zat in mijn keel tot ik echt dacht tot ik nog flauw zou vallen erdoor, tot gelukkig mijn moeder kwam en kon helpen.

Eenmaal eruit kwam er veel bloed uit en ik wist dat opnieuw terug plaatsen niet zomaar een optie zou zijn, alles deed pijn en dat zou nog meerdere dagen duren en blijven bloeden. In overleg met de dietiste zat er dan ook niets anders op dan de gok te nemen dat ik het in ieder geval even red zonder sondevoeding, proberen iets te drinken en eten, al is het maar een puddinkje en voor de rest vooral astronautenvoeding.

Ik weet dat ik dankbaar mag zijn dat het kindje in mijn buik er nog steeds zit en het  goed lijkt te maken, dat ik überhaupt zwanger ben wat zovelen niet lukt, maar ik weet vooral ook dat ik dit mijn eigen lichaam nooit meer aan mag doen.

Voor de rest heb ik vooral heel veel respect gekregen voor al die pasgeboren hummeltjes die verplicht aan de sondevoeding zijn. Ze kunnen hun papa's en mama's niet uitleggen hoe het voelt (en ik moet eerlijk zijn dat het per plaatsing verschilde van bijna een hel tot bijna niet voelbaar) maar al voelt het maar ergens daartussenin dan nog is dat een zware opgave voor zo'n kleintje dat helemaal niet begrijpt wat 'm overkomt en dat het nodig is. En aangezien de kleine in m'n buik een meisje is hoop ik van harte dat zij nooit zo'n zwangerschappen als mij zal hoeven hebben. Ik hoor later nog liever haar klachten aan over zwangerschapskilo's en lovehandles die er maar niet af willen dan dat zij dit moet doorstaan. Maar toch, ik weet dat zij het waard is!