Zwanger en herstellen van een burn-out

Zoals jullie in eerdere blogs hebben kunnen lezen ben ik aan het herstellen van een burn-out en inmiddels 23 weken zwanger van ons, ongeplande, 3e kindje.

Ik merk dat schrijven me helpt, ik word er rustig van en kan alles hier neerzetten dat ik wil. Daarnaast fijn om te kunnen en mogen delen en leuke, lieve reacties te ontvangen.

7 weken geleden kwamen we erachter dat ik (we) toen 16 weken zwanger waren. Een hele schok want niet gepland en ik was volop aan het reïntegreren na maanden van ziek zijn. Inmiddels kan ik zeggen dat dit grote nieuws geland is en we ernaar uitkijken ons meisje te mogen ontmoeten. Ergens blijft het ook nog onwerkelijk, steeds iets minder maar toch. Mijn buik groeit dan wel en ik voel haar gelukkig sinds korte tijd dagelijks maar ik bevat nog steeds niet helemaal dat we straks 3 kindjes hebben. Met de tijd zal dat wel komen en misschien pas als ze er is. Dat is ook oké en zeker niet vreemd in onze situatie.

Toen we achter deze zwangerschap kwamen werkte ik weer 16 uur en stuurde ik net 1,5 week weer een locatie aan. Ik ben teamleider in de zorg en had daarvoor in mijn re-integratie traject vervangende werkzaamheden gedaan omdat teams aansturen te belastend zou zijn. Ik baalde er zo van om dit nieuws met hen te moeten delen. Na jaren van vele wisselingen in aansturing gingen we nu voor een vast gezicht op deze locatie. En nu kon ook ik dit niet waarmaken. Rationeel wist ik heel goed dat het goed zou komen, dat ik er niets aan kon doen en dat het me ook zeker niet kwalijk genomen zou worden maar gevoelsmatig deed het iets anders met me. Ook hier moest ik enorm schakelen. Dit hele jaar zou er weer compleet anders uit gaan zien dan ik voor ogen had. Ik heb niet lang gewacht met delen van het nieuws. Ik wilde gewoon dat iedereen waarvan wij vonden dat ze het moesten weten het wisten. Qua steun maar ook zodat ik niets verborgen hoefde te houden én erover zou kunnen praten. Dat hielp enorm. Op mijn werk heb ik dit verhaal open en bloot gedeeld. Gewoon zoals het is gegaan. Dat werd enorm gewaardeerd en zoals ik wel wist werd me niets kwalijk genomen.

We zijn een paar weken verder en het reïntegreren loopt door. Vanaf komende week werk ik 22 van mijn 28 uurs contract. Over ruim 2 maanden mag ik alweer met vakantie/verlof en tot die tijd neem ik de ruimte om volledig hersteld te zijn en fijn, rustig met verlof te gaan.

Hoe gaat het dan nu? Om eerlijk te zijn vind ik dat vandaag een lastige vraag. Ik merk de laatste weken regelmatig dat ik last heb van vervelende buien en wat ‘kort voor de kont zijn’. Veel denk ik kunnen verklaren door hormonen en tja, een deel natuurlijk door alle gebeurtenissen afgelopen tijd en mijn herstelproces. Omdat ik niet verder af wil glijden en nooit meer terug wil naar hoe ik me vorig jaar heb gevoeld heb ik meteen actie ondernomen. Huisarts gebeld en daar kon ik gelukkig vlot terecht. Het liefst had ik gehad dat ze me een wonderpil zou voorschrijven om m’n hormonen te onderdrukken maar helaas, die bestaan natuurlijk niet. Haar voorstel was om me door te verwijzen naar de pop poli. Daar zijn ze gespecialiseerd in psychische klachten bij zwangere vrouwen en het hulp bieden bij deze klachten. Helemaal goed, ik moet ergens weer beginnen en dit voelt als een goede stok achter de deur. 4 dagen later werd ik gebeld door een gynaecoloog. Ik deed kort mijn verhaal waarop hij vrij vlot al vertelde dat hun medisch psychologen terug vol zitten. Ja, vertel mij wat. De hele GGZ wereld zit vol. De kans was/is groot dat ze me terugverwijzen naar de huisarts en dat betekend dat ik psychische hulp moet zoeken in de eerstelijn: een praktijkondersteuner. Hij sloot af met: we gaan je casus over 2 weken bespreken en geven je dan een terugkoppeling hoe verder. Inmiddels is dit gesprek 2,5 week geleden en je raadt het al, nog niets gehoord. Ik wacht nog een aantal dagen en ga dan zelf maar contact opnemen.

Buiten deze teleurstelling om heb ik zelf wel weer de basis erbij gepakt. Weekagenda op het aanrecht en grote kruizen gezet. Ook op het werk doe ik iets rustiger aan en plan mijn agenda niet te vol. Samen met Peter kijk ik kritisch naar welk feestje of afspraak we wel gaan en welke niet. Veel dingen afzeggen of nee tegen zeggen dus. En dat is niet altijd leuk. Ik zie wel bij mezelf dat ik hier steeds minder moeite mee krijg en me minder schuldig voel tegenover een ander. Groei! Ik weet nu dat het mijzelf én dus ons hele gezin ten goede komt en dat is voor mij echt het allerbelangrijkste!