Zwanger en aangemeld bij de POP poli.

Tijdens mijn zwangerschap werd ik door de huisarts in overleg aangemeld bij de poppoli.

Een POP-poli bestaat uit een team van medische deskundigen. Je kan hier terecht als je een kinderwens hebt of zwanger bent en je daarnaast psychische klachten hebt. POP is een afkorting van psychiatrie, obstetrie (verloskunde) en pediatrie (kindergeneeskunde). Ook als je tijdens je zwangerschap klachten krijgt, kan de POP-poli ondersteuning bieden.

Het team van de POP-poli bestaat uit een kinderarts, psychiater, gynaecoloog, verloskundige en maatschappelijk werker. Met elkaar geven zij jou de begeleiding die je nodig hebt om je zwangerschap en kraamtijd goed te laten verlopen.

Ik was 14 toen ik voor het eerst een depressie kreeg. Mijn dagen waren enorm donker, ik kon bij niemand terecht, verdronk mijzelf in mijn verdriet en trooste mijzelf door middel van automutilatie. Op 14 jarige leeftijd had ik al heel veel meegemaakt, mijn thuissituatie was eindelijk na jaren weer in rustiger vaarwater beland. Maar de schade die ik daarvoor als kind opliep was nog aanwezig. Het was ook voor het eerst dat ik de gedachtes had niet meer te willen leven. Het was een vreselijke tijd, niet wetende dat ik het nog moeilijker zou krijgen in mijn leven. 

Een week voor mijn 18e verjaardag, werd ik met geweld beroofd van mijn maagdelijkheid. Het aankomende halfjaar raakte ik mijzelf stukje bij beetje kwijt. Met mijn hand over mijn mond, huilde ik mijzelf bijna iedere avond in slaap. Mijn moeder had ook door dat het slecht met mij ging, de huisarts constateerde weer een depressie en ik kreeg antidepressivia voorgeschreven. Toen ik 19 was vertelde ik voor het eerst wat er gebeurt was, inmiddels had ik een relatie en begaf ik mij in een vriendengroep waar het gebruik van drugs, niet ongewoon was. Twee jaar lang verdonk ik mijn verdriet ieder weekend in alcohol en drugs. Ik had een emdr traject afgesloten en het leek even beter te gaan.

Mijn relatie kwam tot een einde en ik kon hier totaal niet meeomgaan. Ik raakte zover van mijzelf verwijderd, dat het mij niks meer kon schelen.

Het is net een week Nieuwjaar, 2016. Ik ben 21 jaar, als ik bij de crisisdienst terecht kom, ik krijg ambulantezorg bij de iriszorg, om mijn verslavingen te stoppen. Ook krijg ik hulp van een psycholoog daar. Een half jaar later besluiten we dat mijn behandeling erop zit. Ik ben enorm vooruit gegaan, ik moest een moeilijk besluit nemen om mijn vriendenclub te verlaten, zodat ik mijzelf niet meer in verleidelijke omgevingen zou bevinden, ik verhuisde naar de andere kant van de stad en begon aan een opleiding.

In 2017 besluit ik dat ik toch nog hulp kan gebruiken, ik heb mij ingelezen in dramatherapie en denk dat dit wel iets voor mij zal zijn. Ik wordt aangemeld bij een psychiater in Amsterdam, waar mijn behandeling in combinatie zal zijn met een dramatherapeut. Bij de psychiater krijg ik voor het eerst de diagnose borderline, in combinatie met een onderliggende depressie. Ik heb enorm veel gehad aan deze vorm van therapie, als het gaat om het verwerken van pijnlijke situaties in mijn leven.  Maar ik was er nog niet. Er bleef nog enorm veel woede, angst en onbegrip achter.

In 2018 werd ik opnieuw aangemeld bij een psychiater. Tijdens de intake kreeg ik opnieuw de diagnose borderline.

Halverwege 2019 werd ik zwanger.

Vanwege mijn turbulente verleden en mijn huidige therapie traject heb ik samen met de huisarts en verloskundige besloten om mij aan te melden bij de poppoli in het ziekenhuis. Hier zouden ze op een afstand mijn situatie in de gate houden, zo zou ik een enorm vangnet hebben om op terug te vallen mocht dit nodig zijn.

Mijn therapie nam een versneltrein. Voor het eerst in mijn leven kon ik dingen loslaten, omdat ik eindelijk begreep waarom ik reageerde en handelde zoals ik deed, waar het vandaan kwam. Sommige trauma’s werden opnieuw behandeld met exposure therapie. Ik leerde mijzelf kennen en ik leerde mijzelf nieuwe manieren aan om met emoties en situaties om te gaan. 

Omdat mijn therapie zo goed ging hoefde ik nooit langs de pop poli te gaan. Ik ben wel heel blij en dankbaar dat ik die mogelijkheid had.

Ook na mijn zwangerschap wordt er op het consultatiebureau aandacht besteed aan mijn welzijn.

Het is nu 2021, mijn therapie is afgesloten, ik ben zelfs symptoomvrij verklaard. Mijn leven is al twee jaar stabiel, gevuld met liefde, plezier en enorm veel zonnestralen.

Ik ben een gelukkig mens.

In een volgende blog zal ik iets meer vertellen over mijn diagnose borderline. 

Liefs,

Naomi