Zwanger!

En dan…. Heb je ineens die positieve zwangerschapstest in handen. De eerste positieve test ooit! Maar Chantal zou niet Chantal zijn als ik dit amper kon geloven. Ik deed bijna dagelijks een test, want ik moest nog weken wachten tot de controle bij de verloskundige. Wat een hel! Elke keer werd de streep duidelijker en dikker. Ik begon het steeds meer te geloven. Een kindje… voor ons! 

De verloskundige bevestigde het. Wat een spannende tijd. Alles ging goed… en natuurlijk waren er wel wat zwangerschapskwaaltjes, maargoed… ik was zwanger! Tegen dat gevoel kon niets tegenop. 

Ik genoot zo van het uitzoeken van de kamer, de kinderwagen en het shoppen van de eerste kleertjes. 

Na 30 weken begon ik het wachten wel zat te zijn. Ik kreeg steeds meer last van m’n rug en bekken. Staan, zitten, liggen of lopen ging allemaal niet meer lang achter elkaar. Naïef als ik wacht dacht ik: Laat die baby maar komen! 

Toen bij 34+4 mijn vliezen breken dacht ik; Yes! Vandaag word ik mama!! Wat niet veel mensen weten is dat je tegenwoordig met gebroken vliezen door mag lopen als de kleine zich niet meldt. En dat gebeurde dus ook niet. 4 Dagen heb ik in het ziekenhuis gelegen, geen baby. Tot ik het ziekenhuis zat was en met thuismonitoring naar huis mocht. Heerlijk om in je eigen vertrouwde omgeving te zijn. 

2 Weken verloor ik vruchtwater, maar dat vulde zich steeds bij, dus daar hoefde ik me geen zorgen om te maken. 

Donderdag 06-04 voelde ik me niet lekker, had pijn in m’n rug en dacht: is dit het nou? Gaat het nu echt beginnen? Wist ik veel wat er nog ging komen…..