Zo onzeker...

Het is vroeg in de ochtend, 24 maart 2020. 

Bijna 2 weken geleden heb ik de eerste terugplaatsing gehad van mijn eerste IVF-poging. Vandaag zou ik eigenlijk naar het ziekenhuis moeten voor een zwangerschapstest, maar gister ging de telefoon: vanwege de nieuwe coronamaatregelen mocht ik niet voor een test naar het ziekenhuis komen, maar moest ik een 'gewone' test bij de drogist halen en die morgenochtend zelf doen. Ik had er gelukkig nog wel een paar liggen na alle eerdere testen die ik al heb gedaan... 

Mijn man slaapt nog en ik besluit meteen te testen. De kans dat dit meteen raak is is zo klein, dat ik mezelf zo snel mogelijk uit mijn onzekerheid wil verlossen. Let's get this over with. Ik bereid me mentaal vast voor op de teleurstelling en de volgende poging, en doe de test en wacht.

Na 20 seconden spiek ik even op de test, en mijn hart staat even stil. Op de test staat een duidelijke plus. Met een hartslag van 200 wacht ik nog een minuut, maar het is overduidelijk: na bijna 5 jaar heb ik voor de eerste keer een positieve test in handen.

Trillend loop ik naar de slaapkamer. Mijn man is verwilderd, ook hij zag dit echt niet aankomen en hij raakt zelfs een beetje in paniek. Je zou verwachten dat we door het dolle heen zouden zijn, maar op het moment overheerst de shock. Direct gevolgd door een enorme onzekerheid en mijn zelfbeschermingsmechanisme: 'niet te blij worden, het zit vast niet goed, de kans dat het fout gaat is heel groot, niet blij worden...'

We zijn stil, mijn man gaat maar even gamen en ik hang wat voor de tv. Als ik gebeld wordt door de fertilitietsafdeling en aangeef dat mijn test positief was, hoor ik dat de vrouw die ik aan de telefoon heb ook even moet schakelen. Er schiet even door mijn hoofd dat het me geen leuke baan lijkt; elke dag mensen bellen die teleurgesteld zijn met hun negatieve test... maar ze herpakt zich snel en feliciteert me. Ik realiseer me dat ik niet echt dolblij klink, bedank haar en geef aan dat ik nog een beetje in shock ben. 

En nu? Wanneer durf ik hiervan te gaan genieten? Wanneer durf ik echt te gaan hopen op en uitzien naar een kindje?