Zo ging mijn miskraam.

Mijn oudste zoontje was 1j3m ongeveer toen wij besloten voor een 2de kindje te gaan. We zouden er geen druk achter zetten en de natuur zijn gang laten gaan. Helaas werkte dat niet echt, want na 2j was ik nog steeds niet zwanger. Er begonnen mensen rondom mij zwanger te geraken en dat deed wel pijn. Ik was blij voor hun, maar vond het erg dat het bij ons niet meer lukte. De wens voor een 2de was enorm groot. Mijn gezin voelde nog niet compleet. 

Na 2.5j was het zover. Ik voelde mij precies anders. Ik heb vaker het gevoel gehad zwanger te zijn, maar dat was omdat mijn hormonen mij enorm voor de gek hielden. Heb dus ook nooit getest voor ik het zeker wist, of ik het gevoel had dat het deze keer echt zo kon zijn. Deze keer kreeg ik dat gevoel niet uit mijn hoofd, maar had zoveel bang voor een negatieve test...

DE TEST

Ik besloot s'avonds toch een test te doen. Mijn vriend was ergens naartoe en was alleen thuis met Alexi. Ik besloot om niet teleurgesteld te zijn als de test negatief was, want het was 1 dag voor mijn NOD. Ik deed de test en zag direct een 2de streepje. De blijheid dat ik voelde kon ik niet beschrijven. Dit kind was enorm gewenst en in mijn hoofd was het kind er al. Het zou geboren worden rond 21 augustus, een zomerkindje, mijn wens.

PAPA INLICHTEN 

Ik had de test ingepakt in inpakpapier en zou het hem kado doen. Iets beters kon ik niet verzinnen want zoveel tijd had ik niet. Hij kon elk moment thuis komen. Heb vol zenuwen gewacht tot hij thuis kwam. Ik gaf hem het kado. Hij zei "dank u" en dat was het. Ik vroeg hem wat hij ervan vond. Hij vond het een mooie klok.... klok??? Ik zei dit is een zwangrschapstest en er staat 1-2w op. Dit wil dus zeggen dat ik zwanger ben. Toen hij dit eenmaal door had was hij erg blij.

ECHO

Ik dacht al na over hoe we het de familie zouden vertellen en mijn zoontje (ondertussen 3.5j). Hij vraagt al lang achter een zusje (geen broertje, geen idee waarom). Ik kon niet wachten tot we hem het nieuws konden vertellen als ik 12w was. Tijdens de eerste echo (6w) kon de gynaecoloog niks zien in de baarmoeder. Zij dacht aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Volgende week zou ik terug moeten komen om te zien of ze dan wel iets zou vinden in de baarmoeder. Mijn wereld storte in, maar probeerde de hoop nog niet op te geven. Ik was enorm bang en hoopte dat er toch iets zou zijn. 

TWEEDE ECHO: BUITENBAARMOEDERLIJK?

Tijdens deze 2de echo, een week later, hoopte ik echt dat er wat te zien zou zijn. En ja, ze zag iets in de baarmoeder, maar ze veronderstelde dat het niet de baby was. Ze dacht dus echt aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, en dacht dat dit niks was. Ik moest een afspraak maken voor een operatie nog diezelfde week, op mijn vriend zijn verjaardag (28 december). Mijn kerst en Nieuwjaar waren ook compleet om zeep. Hier kon ik niet van genieten dit jaar. Ze zouden bij de operatie ook één eierstok weg nemen. Deze konden ze niet redden. Met 1 eierstok zou ik nog moeilijker zwanger geraken dacht ik. De operatie moest zo snel mogelijk gebeuren voor deze zou barsten, want ik was al 7w ver. Ik voelde geen pijn en twijfelde zelf of het wel echt buitenbaarmoederlijk was. Ik besloot de operatie niet te doen en voor een 2de opinie te gaan. Omdat het super dringend was kon ik deze week nog terecht. 

Wat mij verder bij blijft is de reactie van sommige mensen. Dat de miskraam niet erg is, want het is nog pril. Sommige verliezen hun kind als ze 4+ maanden zijn of na de bevalling. Dat is waar. Ze hebben gelijk. Het is inderdaad 100x erger, maar dat wil niet zeggen dat ik niet verdrietig mag zijn. Ik wilde dit kind dolgraag en voor mij was het er al. Niet veel mensen wisten dat ik zwanger was, en nu nog steeds niet. Ik had het gevoel dat ik niet verdrietig hierom mocht zijn. 

TWEEDE OPINIE

Het begon al goed. Ik weet de naam van de gynaecoloog niet meer, maar het leek iets op killer zei ik tegen mijn vriend. Dus mijn vriend loopt binnen en zegt tegen de secretaresse: "wij hebben een afspraak bij dokter de killer". (Hij dacht dus echt dat hij zo heette). Ik heb mij kapot gelachen en hij schaamde zich kapot.

 Ik had enorm veel zenuwen voor deze echo. Ik hoopte nog steeds stiekem dat er opeens een hartje te zien zou zijn. Tijdens de echo kon hij het vruchtje zien in de baarmoeder. Het was gegroeid. Maar nog geen hartje, wat normaal toch zou moeten op 7w. Het was zeker geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Wat was ik blij dat ik de operatie niet had gedaan. Ze hadden mij dan opengesneden voor niets. De gynaecoloog was enorm lief, maar ik kon mijn tranen niet bedwingen toen hij zei dat het niet goed zat. Ik had de keuze. Oftewel wachte ik op een miskraam, maar dit kon nog weken duren, oftewel moest ik een curettage ondergaan. Beiden wilde ik niet, maar ik wou het zo snel mogelijk weg. Ik voelde me zwanger en dat was enorm confronterend. Het moest zo snel mogelijk weg en wilde zo snel mogelijk opnieuw zwanger worden. Volgens de gynaecoloog kon dat snel gaan na een miskraam. Ik zou 8w zijn tijdens te curettage.

DE CURETTAGE

Die ochtend probeerde ik er niet aan te denken. Zelfs onderweg probeerde ik er niet aan te denken. Ik kreeg in het ziekenhuis een kalmeringspil en op de kamer kon ik mij niet meer bedwingen. Ik heb de hele tijd geweend. Toen brachten ze me naar een wachtruimte. Ik hoorde een baby wenen. Er was net een baby geboren. Even later kwamen ze met de baby in een babybedje buiten. Wat raar. Ik lig hier om mijne weg te halen en tegelijkertijd kwam er nieuw leven. Daarna was ik aan de beurt. Ik had bang en smeekte de dokter om het goed weg te halen en geen fouten te maken. Ik weende tot ik in slaap viel. 

Ik heb sinds ik wakker werd de hele tijd geweend. Het bloedverlies zag ik als bevestiging dat het echt weg was nu. Wat was ik verdrietig. Gelukkig was er een enorm lieve verpleegster die naar mij luisterde en echt mee leefde. Wat heb ik een steun gehad aan haar. Ben haar tot op de dag van vandaag dankbaar. Na een paar uurtjes te hebben geslapen kon ik naar huis.

THUIS

Eenmaal thuis wilde ik het vergeten. Ik hield mij bezig met het huishouden, poetste veel, brak de kerstboom af,... terwijl ik normaal rustig aan moest doen. Ik hield mezelf bezig om niet na te hoeven denken, want dan ging ik wenen. Het bloedverlies viel goed mee en had verder geen complicaties. Na een 4-5 dagen was het gedaan. Ik hoopte vooral snel terug zwanger te worden.

Ben je benieuwd of ik snel terug zwanger werd? Of hoe het verder is verlopen met de verwerking? Lees dan zeker mijn volgende post. Hierin vertel ik over het opnieuw proberen zwanger worden en mijn 3de zwangerschap. 

Of heb je zelf ook iets gelijkaardigs meegemaakt? Hoe reageerde de omgeving hierop? Hoe heb jij het verwerkt? Laat het mij weten in de reacties of stuur een pb.