Ziekenhuisperikelen; lang leve zwangerschap

Vandaag mag ik weer naar het ziekenhuis. Schreef ik eerder nog dat het beter ging met mijn dochter en dat ik niet meer opgenomen hoefde te worden, bleek de vreugde maar van korte duur te zijn. 

Afgelopen vrijdag hadden we weer een groeiecho, CTG en het hele rataplan. De CTG was goed, groeiecho wees uit dat de kleine meid haar eigen groeicurve volgt, maar de meting van de doorbloeding in de navelstreng/placenta wees uit dat deze verslechterd was ten opzichte van de vorige keer. Daar kwam de verloskundige in het ziekenhuis later achter... 

Het gesprek begon positief. "Alles ziet er mooi uit. CTG en groeiecho. Ik zou u eigenlijk terug willen overdragen naar uw eigen verloskundigenpraktijk. Wat denkt u daarvan?"  Ik dacht, dat lijkt mij heel fijn, maar heb je al naar de meting van de doorbloeding gekeken, want daar  gaat het nu eigenlijk om. Voordat ik mijn woorden kon uitspreken, kwam de echoscopist al naar binnen en vroeg aan de verloskundige of hij al naar de doppler had gekeken. Niet dus. Want zijn conclusie daarna was dat het eigenlijk niet goed ging, zelfs verslechterd was en ik nu weer 2x per week op controle mag komen in het ziekenhuis en vooral elke keer weer mijn tas mag meenemen. Ook komt het inleidingverhaal weer om de hoek kijken. 

Lekker voorbereid en goed onderzocht dat ik bij mezelf. Mijn vriend en ik gingen teleurgesteld en down naar huis waar mijn teleurstelling plaats maakte voor woede. Elke keer weer moet ik zelf vragen naar de metingen van de doorbloeding. Word mijn dossier niet goed gelezen door de artsen en verloskundigen daar? Ik snap dat het persoonlijk karakter in het ziekenhuis ver te zoeken is, maar dit slaat werkelijk alles. Wat als ik nu niet een mondig persoon zou zijn en er, los van dat de echoscopist mij voor was, er niet om zou vragen? Dan ga je dus terug naar het verloskundig centrum met wellicht alle gevolgen van dien?

Vanmiddag mag ik weer komen opdraven, nu even zonder vriendlief, en dan ga ik de jurist uithangen. De communicatie is 0,0. Behandelplan? Welk behandelplan? Er is niets doorgesproken, noch is er met mij afgestemd wat mijn wensen zijn. Tot 37 weken mag mijn kindje in mijn buik groeien, maar kennelijk is 37 weken de grens en willen jullie haar halen? Waarom dan? Wat zijn de indicaties daarvoor en als het inderdaad zo ernstig is, waarom hebben jullie haar niet eerder gehaald? 

Ik word er behoorlijk moedeloos van en merk dat ik heel slecht slaap in de nacht voor mijn afspraak. Ik ben de regie over mijn zwangerschap en bevalling kwijt en merk dat ik me erger aan het gebrek aan communicatie en kunde in het ziekenhuis. Hoe druk het ook moge zijn, ik verwacht wel dat men mijn dossier heeft ingelezen alvorens er advies wordt uitgebracht!

To be continued...