ziekenhuis in en uit

Het begin van mijn zwangerschap ging alles goed, geen last van kwaaltjes, voelde me goed had veel energie...  Maar daar echt meteen een einde aan toen ik 30 weken was.

Kreeg een bloeding, de vk gebeld kwam meteen langs, hartje geluisterd alles was goed. Moest even aankijken. Een week ging het goed. Toen ineens met opstaan voelde ik weer vloeistof lopen, schrok, me vliezen zouden toch niet gebroken zijn. Weer een bloeding. Kon wel huilen op dat moment. Weer de vk gebeld weer hartje geluisterd. Toch ging ik toch maar aandringen voor een onderzoek in het ziekenhuis. 

Dus was 32 weken, toen ze er achter kwamen dat me placenta een cm van mijn baarmoeder zat. Maar de gynaecoloog hoopte nog steeds dat me baarmoeder groeide dus dat de placenta nog mee omhoog zou groeien. Die hoop had ik ook anders zou ik niet normaal kunnen bevallen.. 

Bij elke bloeding die ik kreeg, moest ik opgenomen worden, weer aan de ctg-scan en een 24 uurs opname. Echo's gehad en bleek me placenta was na 2 weken verder maar 1 mm opgeschoven. Helaas voor mij geen normale bevalling.

Tussen de 32 weken en 37 weken, 9 keer opgenomen geweest, dat begon me echt een beetje te vervelen maar je wilt het beste voor de baby. En daar heb je alles voor over.

Toen in de nacht van 9-9-2014 toen ik 37+3 weken was kreeg ik 3 bloedingen achter elkaar, ( net 2 dagen weer thuis, en keizersnede stond al geplant voor de 18e september)  en een harde buik. Moest ik weer ziekenhuis bellen. Hop weer in de auto en erheen.

Eenmaal aangekomen, weer aan de ctg, kreeg weer een gewone en een inwendige echo, maar daar weer niets op te zien. Toen zei de dat ze toch maar even zelf ging kijken naar binnen en scheen ik een grote bloedprop te hebben voor mijn baarmoedermond. Zij de prop weggehaald en de bloeding begon weer. 

Toch maar even met de hand voelen en wat bleek al 2 cm ontsluiting, alleen het probleem was dat mijn placenta ineens over me baarmoedermond lag. Ze was klaar en me weeën begonnen.

Gelijk klaar gestoomd  voor de Ok, en om 8 uur in de ochtend lag ik klaar op de tafel. Alleen het probleem was dat mijn ruggenprik niet voldoende werkte, en op het moment dat hun begonnen schreeuwde ik het uit van de pijn. Ik voelde alles,!!!! Door infuus van alles gekregen en eindelijk konden ze beginnen.

En om 8.21 uur was mijn kleine mannetje op de wereld..  Hij was zo mooi en zo klein (45 cm en 2510 gram) dat ik alles om me heen even vergat en aan niets anders kon denken. Zo trots op hem!  

Ik heb dus helaas niet echt optimaal van de zwangerschap kunnen genieten met de laatste maanden alleen maar bedrust. En als ik eraan terug Denk, hoeft het voor mij geen 2e keer meer. Ik hou het alleen bij deze kereltje.

Nu 6 weken verder. Voel me harstikke goed en met de kleine man gaat het ook super. Heb niets te klagen. Maar blij dat ik toch even mijn nare ervaring van me af kan schrijven.