Snap
  • Zwanger

Zet de bevalling door?

Nu de verloskundige en de student er zijn lijk ik even een weeën pauze te hebben

Na het opvangen van 2 of 3 weeën die minder hevig lijken als daarvoor doet de VK even een inwendig onderzoek en blijk ik nog op 3 cm te zitten. Wel is er 3/4 verweking en komt de boel al meer naar voren te liggen. Ik was er wel op ingesteld dat de vordering van de ontsluiting trager gaat dan dat je gezien al die heftigheid zou verwachten. Geleerd van de vorige keer. De weeën zijn niet voor niets, er gebeurt daar beneden van alles. 

Ze beloven om 22.30 terug te komen. Ik aarzel hoe ik verder zou gaan. Deze doggie style positie ga ik niet eeuwig volhouden. Ook omdat ik tussendoor niet makkelijk van houding kan veranderen en zodra er dan een wee aan komt voelt het heel vervelend dat ik mezelf zo moeizaam in positie kan krijgen. Ik besluit toch maar weer in bad te gaan. En kom er vervolgens tot 22.30 niet meer uit. .

In bad bedenken manlief, mama en ik een systeem. De weeën doen qua ritme en regelmaat wat gek maar worden wel goed pijnlijk. Op het moment dat er flink veel goed warm water tot aan mijn buik komt voel ik een fijne fysieke ontspanning. Het veranderen van de zwaartekracht en de warmte helpt echt goed. Maar zodra er een wee aan komt zetten moeten er minder warme maar harde douchestraal en op m'n buik worden gezet, waarvoor het badwater moet zakken. En zo komen we in een patroon van handelingen terecht, waarbij ik tussendoor nog wat heb aan de afleiding van de interactie tussen mijn steunsysteem. Maar dan is er niets meer dan het opkomen en afnemen van weeën. Op 1 of andere manier blijf ik denken dat het niet helemaal loopt zoals het hoort. Ik heb namelijk rommelige weeën of zo. Het blijken kamelen weeën te zijn. Ik heb er 2 achter elkaar zonder echte ontspanning, ik omschrijf het om 21.30 tegen de VK als dat de wee 'blijft hangen'. En daarna zit er een wisselende hoeveelheid tijd tussen, variërend tussen 1 en enkele minuten. 

Ik zucht ze op zich goed weg nog, maar heb ook enkele paniekmomentjes. Het bekende 'ik kan dit niet, ik wil niet meer'. Ik zeg nog net niet dat ik naar het ziekenhuis wil. Op zo'n moment lukt het helemaal niet om gecontroleerd te ademen en verlies ik me even in het paniekgevoel. De stem van Arno, het oogcontact en de bemoediging van mijn moeder helpen me om me te herpakken. Als ik de pijn niet meer opvang voelt het nog veel heftiger. In mijn hoofd hoor ik een stem een paar keer zeggen dat ik dit kan, het maakt me sterker. Samen komen we er achter dat het helpt om al voor de wee er is te beginnen met puffen, dan heb ik al een ritme om aan vast te houden. 

Om 22.30 wil de VK me weer controleren.  Het is 4.5 cm ontsluiting. We besluiten de vliezen te breken. De gedachte dat dit kan leiden tot weer een weeën storm beangstigt me even. Dat was 3 jaar terug geen pretje. Maar het alternatief, dat ik per cm mogelijk nog uren zo bezig zal zijn, staat me ook niet aan. De VK gaat naar beneden en de student blijft boven. En dat het helder vruchtwater is stelt me zelfs even teleur. Geen reden om naar het ziekenhuis te gaan.. dus ook geen pijnstilling. Omdat ik net in bad al aangaf drukgevoelens te hebben is de kraamzorg ook al ingeschakeld. Nu blijkt ik nog maar op 4.5 te zitten dus dat lijkt een beetje voorbarig. Samen met mijn moeder en Arno is het best druk in de slaapkamer. Maar ik heb nergens last van. Mama duwt een handdoek in mijn rug om tegendruk te geven. Op een gegeven moment doet ze dat zelfs met haar voeten om maar voldoende kracht te kunnen zetten. Ik lig op mijn zij en moet me een paar keer directief laten toespreken om bij de les te blijven. Na nog een paniekmoment waarbij ik echt op het punt staat om te zeggen dat ik mijn geliefde pompje wil lukt het me om me te herpakken en ben ik een hele tijd alleen maar aan het puffen. Geen tussenpozen,  geen pauzes. Het is niet meer duidelijk of een wee begint of eindigt en of er tussendoor überhaupt nog wel ontspanning is. Het blijft voelen alsof een wee na afloop blijft hangen en vervolgens de nieuwe zich al weer aan dient. 

7 jaar geleden

herkenbaar helaas dat eindigde bij ons in een keizersnede. benieuwd hoe dit is afgelopen..