Zenuwen!

Oh jee, daar komen de kriebels, de nachtmerries, de dromen. De duizend mogelijkheden terwijl er eigenlijk maar twee zijn. Het houdt mij al weken bezig, eigenlijk al vanaf het begin, en nu het moment steeds dichterbij te komen, begin ik steeds zenuwachtiger en nieuwsgieriger te worden. 

De jongens tellen samen met mij af, want zij zijn net zo nieuwsgierig als ik, misschien zelfs nieuwsgieriger, ook al zijn ze overtuigd van hun gelijk. Stiekem sneup ik de bakerpraatjes af ook al weet ik dat het totale onzin is, maar wie weet... 

 

Worden het blauwe of roze muisjes?

'Het moet een zusje zijn', aldus Gabriël 'want ik heb al een broertje, en meisjes zijn lief.' Kyrian vindt ook dat het een zusje moet zijn, maar waarom, dat weet hij niet zo goed. 

Als men mij naar mijn voorkeur vraagt, dan zal ik zeggen dat ik een meisje wel heel zou vinden, maar dat een jongen absoluut welkom is! Als het maar gezond is, heel cliché, maar wie ons verhaal inmiddels beter kent, snapt heel goed waarom. 

 

Het is een wonder dat zich nu in mij een mensje leeft wat beweegt, wiebelt, en alles, als het goed is, compleet heeft. Handjes, voetjes, vingertjes, teentjes. Een klein neusje, twee oogjes. 

En strakjes kunnen we hij of zij tegen hem of haar gaan zeggen. Dé meisjesnaam hebben we inmiddels al gevonden. Voor de jongensnaam wachten we toch maar even de echo af, want die naam vinden we al moeilijk genoeg, meisjesnamen te over! Maar jongens...?

 

Nog heel eventjes geduld, nog vijf nachtjes! 

En nu maar hopen dat hij of zij wel laat zien wat voor muisjes we moeten halen!