Yess! Het is weer gelukt !

mijn man is iemand die weinig emotie toont en mij regelmatig met beide benen weer op de grond zet. Zo ook na de eerste miskraam. "Het gebeurt niet voor niks, waarschijnlijk waan het kindje niet gezond en heeft moeder natuur besloten het kindje niet door te laten groeien'. Gelukkig kon ik dit na enige tijd ook accepteren en wilden we weer proberen om zwanger te worden. 

Iedere maand weer voel je alle symptomen. Een week voordat ik ongesteld moet worden voel ik of mijn botsten al pijn doen, of ze misschien al wat groter zijn dan normaal en of ik toch wel vaker naar de wc moet dan normaal. Iedere keer weer is de teleurstelling dan ook groot als ik weer naar de supermarkt moet voor maandverband.. 

In april 2015 is het dan toch zover ! Weer een positieve test ! Meteen belde ik m'n man om het dit goede nieuws te vertellen. Uiteraard reageerde hij enthousiast maar tegelijk ook behouden. Hij is namelijk ook iemand van eerst zien, dan geloven.. toch begon ik stiekem al te kijken naar babykamers, kleertjes enz.. iedere avond viel ik in slaap met mijn handen op m'n buik en leefde van dag toch dag..

Toen ik 8 weken zwanger was en de eerste afspraak genaakt had bij de verloskundige gebeurde dat ene waar ik al die weken al bang voor was.. er zat wederom een stipje bloed bij het toiletbezoek..  nog steeds blijf je ontkennen en ga je er vanuit dat er een adertje gesprongen is vanwege je hoestbui of nies. Helaas wist ik beter en had ik een naar onderbuik gevoel.. 

5 dagen later toen ik met m'n dochter naar zwemles was moest ik opeens nodig naar de wc.. wat een enorme krampen opeens! Toen ik mijn onderbroek uit deed wist ik al genoeg, er lag weer een enorm bloedbad in de wc met iets er in wat op een vruchtzakje leek. Ik moest mijn tranen bedwingen want ben nog steeds in het zwembad.. en mijn dochter wist nog van niks.. zo koel mogelijk belde ik mijn man dat het weer foute boel was en hij opvang kon regelen voor onze dochter zodra we thuis waren. 

Ondertussen had hij de verloskundige gesproken die een echo voor ons had geregeld zodra ik daar klaar voor was. Onderweg daar naar toe had ik wederom nog steeds hoop. Het kan toch niet zo zijn dat ik weer in hetzelfde tijdsbestek en met dezelfde symptomen nog een kindje verlies ?? Wat is er toch mis met me ?

Nadat de verloskundige bevestigd had dat er inderdaad geen leven meer was in de baarmoeder stortte mijn wereld voor de 2e keer in een half jaar tijd in.. hor ga ik dit in godsnaam verwerken, en zullen we ooit nog een kindje kunnen krijgen ?