Yes! Een Keizersnede!

Vrijdag werd in gebeld door de gynaecoloog, mijn hart bonst in mijn keel van de spanning, als ze de verlossende worden spreekt "We hebben het besproken in het team en we willen de keizersnede gaan plannen". Tranen rollen over mijn wangen van opluchting. 

Meteen realiseer ik mij ook hoe anders andere vrouwen zouden reageren als ze zouden horen dat ze een keizersnede zouden krijgen. 

GÉÉN MEDISCHE NOODZAAK

Puur medisch gezien is er bij mij geen medische noodzaak voor een keizersnede, daarom was het erg spannend of het zou mogen. Al voordat wij met IUI begonnen besprak ik mijn wens al met mijn behandelend gynaecoloog. Hij gaf aan dat hij het, gezien mijn voorgeschiedenis, helemaal begreep en dat het geregeld kon worden. 

Maar toen in eenmaal zwanger was kwam ik bij een andere gynaecoloog terecht. Zij wees mij op alle risico's en verwees mij door naar een psycholoog om over mijn vorige bevalling te praten, want daar komt mijn wens vandaan. Met 25 weken zouden we verder praten over de mogelijke keizersnede. 

De psycholoog trok al vrij snel de conclusie die ik zelf al had getrokken. Ik heb een heftige bevalling gehad (daarover zal ik een andere keer schrijven), maar ik heb het in een roes beleefd en er weinig van meegekregen. Ik kan er dan ook met droge ogen over vertellen. 

HERNIA EN REFLUX

Maar waar ik en mijn zoon wel heel veel last van hebben gehad, zijn de fysieke gevolgen van de bevalling. Mijn zoon was een huilbaby met flinke reflux. Ik heb nog zeker een half jaar niet goed kunnen lopen. De kinderwagen was mijn houvast. Na een halfjaar wilde de huisarts eindelijk wel een foto van mijn rug maken. Ik bleek een hernia te hebben overgehouden aan de bevalling. Klachten van een hernia lijken soms op die van bekkenpijn, daardoor werd het niet herkent. 

Na de bevalling waren mijn benen zo slap, dat ik de hele kraamweek na het zittend douchen, moest worden afgedroogd en aangekleed door de kraamhulp. Zij gaf toen al aan dat het niet klopte. Maar de huisarts dacht dat het door het langdurige persen kwam. 

De kracht in mijn benen kwam terug, maar de pijn bleef. Totdat bekend werd dat het een hernia was en ik de juiste pijnstillers kreeg en rust hield.

De fysieke nasleep van de bevalling voor mij en mijn zoon, veroorzaakte een donkergrijze wolk, in plaats van een roze wolk. Dit heeft mij doen besluiten dat ik nooit meer natuurlijk wil bevallen. Ik heb een scoliose, waardoor mijn rug twee kanten op gedraaid is, ik geloof dat dit ervoor heeft gezorgd dat mijn zoon een rare draai meekreeg, waardoor hij vast kwam te zitten. De kans dat dit nogmaals gebeurt is in mijn ogen groot. 

VERTROUWEN

Daarom ben ik zo enorm op opgelucht dat de artsen naar mijn verhaal wilden luisteren en ik nu toch een keizersnede krijg! De toekomst zal uitwijzen of het herstel van een keizersnede mij beter afgaat dan bij een natuurlijke bevalling. Ik weet dat een keizersnede ook geen pretje zal worden, maar ik heb er alle vertrouwen in! En dat is misschien wel het belangrijkste bij een zwangerschap en bevalling, het vertrouwen in een goede afloop.