Wij waren 1 op 6.

Daar lig je dan in die stoel. In de meest kwetsbare pose met je benen de lucht in, laten ze heel je wereld instorten. "Mevrouw het spijt me maar ik zie dat u nooit natuurlijk zwanger zal raken...

Deze week is het de week van de vruchtbaarheid. 1 op de 6 koppels kampen met problemen om zwanger te raken. 1 op 6! En in ere daarvan deel ik vandaag met jullie mijn verhaal over mijn gevecht met infertiliteit.

En daarvoor gaan we terug naar het begin. Ik was 23 jaar oud en pas getrouwd en klaar om een gezin te stichten. Ik weet nog dat ik vanaf mijn 12 jaar tegen mijn eigen moeder vertelde dat ik jong mama wilde worden. Studeren dat was niets voor mij, zo snel mogelijk mij settelen en aan het 'huisje boompje tuintje' beginnen!Gelukkig dat mijn vriend er hetzelfde over dacht! (want hey, je moet er wel met twee voor zijn)

Dus ik stopte met anticonceptie en toen na 3 maanden ik nog steeds niet ongesteld was begon ik al een beetje te hopen.. 'zou het nu al gelukt zijn?' Ik ging een test halen maar deze draaide uit op negatief. Een week verder opnieuw een test. Ook deze draaide uit op een negatief resultaat. Dit ging zo door voor de komende 3 maanden.En voor de dames die mijn lot deelden zullen zich nu enorm herkennen, gedurende die 3 maanden leefde ik in de 'alles en iedereen is zwanger behalve ik'- wereld. Echt OVERAL werd er een dikke buik in mijn neus geduwd of zijn er pasgeboren baby's, draait de tv overuren op clear blue en evian reclames en je volledige wall op facebook staat VOL zwangerschapsaankondigen die je altijd begroet met je middelvinger.

Ik was het niet beu maar KOTSbeu op het 'wachten' van mijn maandstonden dus stapte ik naar de dokter. Hij verzekerde mij dat er nog helmaal niets was om ongerust over te zijn en dat je lichaam makkelijk een half jaar tot een jaar nodig heeft om te 'ontpillen' (aka vrijkomen van hormonen die de natuurlijke cyclus hebben beetgenomen)Toen ik terug buiten stond bij de artsenpost geloofde ik meer dan ooit 'er klopt iets niet.'

In overleg met mijn man maakte we een afspraak bij de gynaecoloog.

Eindelijk was de dag daar dat ik een antwoord ging krijgen. Ik mocht me uitkleden en in de stoel liggen. En in die kwetsbare positie krijg je dan het nieuws dat je wereld gewoon op zijn kop zet. "Ah ik zie al meteen het probleem, uw eierstokken zitten vol met onrijpe eicellen en dus krijgt u geen eisprong wat de uitblijvende menstruatie verklaard. U heeft PCOS, polycystisch ovariumsyndroom. Sorry maar u zal nooit op natuurlijke wijze zwanger kunnen raken." BAM!

Langs de ene kant was ik wel blij dat mijn gevoel werd bevestigd en dat we de oorzaak kenden, langs de andere kant besefte ik ook wat voor een lange weg we nog te gaan hadden.

Het komend 1,5 jaar werd gevuld met testen, pilletjes, vaste datums waarop we moesten vrijen (echt, kan het nog ongemakkelijker en geforceerder.. de eerste 2x kan je er nog wat van maken maar geloof me na de 20ste keer hadden we nog amper zin in elkaar..) kunstmatige inseminaties en zoveel mensen die een blik hebben moeten werpen tussen mijn benen dat ik de gezichten gewoon vergat.. Het hielp allemaal NIETS.

Dus waren we aan de laatste stap beland, IVF. Jongens, wat had ik dit zwaar onderschat...In eerste instantie dacht ik, oké de spuiten zijn alles behalve aangenaam en deze keer vele frequenter, we zullen wat meer vreet- en huilbuien ervaren en ik zal mijn echtgenoot wat vaker voor het vuil van de straat uitmaken.. Dit klopte ook allemaal maar wat ik niet verwacht had was dat bijna mijn volledige persoonlijkheid en karakter veranderde onder die allesverwoestende hormonen. Wie was ik nog?? Wilde ik dit nog wel?? Zou ik mijn man niet verlaten om hem een kans geven bij iemand die WEL vruchtbaar was???En het al aanwezige schuldgevoel dat nog eens maal 1000 ging door al die injecties.Ik kan je vertellen, ik ben nog nooit zo depressief geweest in mijn hele leven als toen. Ik herinner me nog goed dat ik op een avond opkeek naar onze trouwfoto en in tranen uitbarstte omdat ik niet meer wist wie dat meisje op de foto nog was.

We hebben ontzettend veel geluk gehad om bij onze eerste pickup (welke trouwens gebeurde onder plaatselijke verdoving, OUCH!) genoeg eicellen te kunnen afnemen om in totaal 5 embryo's van topkwaliteit te bekomen. Dat was dan weer het voordeel van PCOS, al die eicellen groeien als gek onder die hormonen...

Had mijn relatie nog een tweede IVF cyclus overleefd? Geen idee... Maar ik besef nu maar al te goed waarom koppels uit elkaar gaan bij vruchtbaarheidsproblemen.

Ik ben ontzettend dankbaar voor alle dokters die ons doorheen deze reis hebben geholpen, ik ben ontzettend dankbaar voor Lex ons eerste IVF wonder, Ik ben ontzettend dankbaar voor Boris onze ontdooide embryo die zich meteen nestelde in mijn buik. 

En aan alle lieve wensouders die dit lezen: jij verdiend dit ook! Zeker wel! Laat je nooit iets anders wijsmaken! Ook niet door dat stemmetje in je hoofd.Ik hoop uit de grond van mijn hart dat jullie wens ook in vervulling mag gaan en deel nog graag volgend tekstje dat mij door deze periode erg heeft geholpen.

"A woman becomes a Motherthe very momentshe opens her heart to the ideaof loving and caring for a childit is in that very moment that herMother Heart begins to Blossom"