Wie zijn wij eigenlijk?! (Deel 2/6)

Juli 2006, zwanger van mijn eerste kindje, wat spannend!

Ik weet nog goed dat ik in de auto zat. Het was heel erg warm buiten en van de warmte werd ik misselijk, dus reed ik graag rond in de auto met een raampje open. En ik had een cd aan van celine dion ( vraag me niet waarom, geen idee hoe ik aan die cd kwam) Zij zong een frans liedje, en ineens droomde ik van vakanties in Frankrijk op de camping met ons kleine kindje. Het maakt me bizar gelukkig dat gevoel. Ik kan niet wachten! En even een grappig feitje, we zijn nog nooit op vakantie geweest naar een camping in Frankrijk met onze kinderen.. Misschien toch maar is doen?

Vanaf het moment dat het nieuws was geland was ik vooral blij. Zeker ook onzeker en een tikkeltje ongeduldig, maar bovenal gewoon dolgelukkig. Toen er na 2 weken wat bloedverlies was, was ik bang dat het mis zou gaan, toen besefte ik dat ik al zoveel van dit kindje hield! Gelukkig was op de echo alles goed en klopte er een voorzichtig hartje.

‘ S avonds kon ik uren op internet zoeken naar verhalen van andere Jonge moeders en vond geweldige verhalen. Nog niets als je het vergelijkt met wat er nu allemaal te vinden is maar toch.. Het was fijn om te lezen! Mijn buik groeide langzaam, te langzaam voor mijn gevoel ( daar is het ongeduldige) en we kochten De eerste spulletjes.

Met 20 weken kregen we een echo, welke toen nog niet vergoed werd. Natuurlijk in eerste instantie om te horen dat alles goed zou zijn, maar uiteraard ook om te horen of we een jongen of meisje zouden krijgen. Ik heb 4 jongere broertjes en ging er van uit dat wij ook een jongetje zou krijgen, maar toen ik zei “volgens mij zie ik een piemeltje” vroeg de vrouw die de echo maakte, wil je het weten? “Jaa zeker!” Even een stilte voordat ze zegt, “ het is een meisje!”. Nou dat was alsof ik een Knal kreeg. Een meisje? Huh? Hoe dan? Onze moeders waren mee en vonden het gelijk helemaal geweldig. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik gewoon even moest wennen. Al die weken was ik er gewoon helemaal van uit gegaan dat we een jongetje zouden krijgen. We gingen weg van de echo, de moeders naar huis en Jef naar werk. Ik was Vrij en reed naar de stad, liep alle baby afdelingen af en kocht het eerste en meest schattige pakje. Wit zacht met voetjes en een bloemetjes randje. Ik heb het nog altijd bewaard, dat eerste pakje voor mijn lieve baby meisje. Die middag belande ik op een roze wolk waar ik tot 2015 ben blijven hangen. Heerlijk!

Het einde van de zwangerschap vond ik wel vermoeiender. Ik werkte 4/5 dagen op een babygroep en dat was lichamelijk echt wel slopend soms. Toen er een blaasontsteking bij kwam vond ik het eigenlijk wel genoeg. Sowieso stond er een week vakantie gepland en daarna nog 2 weken werken voor mijn verlof zou beginnen, maar met vrije dagen heb ik deze weken niet meer gewerkt. Wel ging ik nog naar Spanje samen met Jef. In Spanje wilde Jef steeds graag naar Tossa de Mar, ooit eerder waren we daar samen geweest en dat vond ik zo mooi, we hadden een perfecte avond daar en ik grapte toen dat hij me daar wel ten huwelijk mocht vragen. Maar niet meer aan gedacht verder en ik zag een ritje in de auto van zo lang ook niet echt zitten dus deed er moeilijk over. (hoe lullig achteraf van mij?!) Maar goed We zouden dan een avondje uit eten gaan in een van onze lievelingsrestaurants in Platja d áro. Het eten was zoals altijd heerlijk en ik voelde me super fijn. We wandelde daarna nog langs de boulevard. Haalt Jef onze mp3 speler uit zijn zak, geeft mij een oortje en speelt het liedje af wat we hoorde op die avond in Tossa, gaat vervolgens op zn knieën en vraagt

“Wil je met me trouwen?” Ik weet eerst niet wat ik zeggen moet, ik moet er van huilen! Maar daarna zeg ik natuurlijk Ja!

12 maart is het zover, om 21:14 wordt het meest mooie baby’tje geboren wat ik ooit heb gezien. Onze Janou.

Door een moeilijke start voor haar moet ze nog een week in het ziekenhuis blijven voor de eerste dagen wat extra zuurstof en later alleen nog voor de antibiotica die ze af moet maken. Het is emotioneel zwaar om haar daar achter te laten ’s avonds, maar op dat moment stonden we daar niet te veel bij stil. De dag dat we haar mee mogen nemen naar huis is waar we naar toe leven. En dat is op dinsdag 20 maart. Een beetje nerveus stappen we de auto in, ik achterin naast Janou. Jef rijdt heel rustig naar huis. ( echt heeel rustig😉)

Thuis voel ik me alleen maar trots. Ik kan uren naar Janou kijken en haar knuffelen en kussen en aan haar ruiken. Het is zo perfect zo.

Het Eerste jaar gaan we fluitend door heen. We zijn gewoon blij met ons 3. We hebben wel ons mini huisje verkocht en een groot nieuwbouwhuis gekocht. We zwerven dan wel een beetje van huis naar huis. Een paar maanden in het huis van mijn opa en oma die dan tijdelijk in hun tuinhuisje wonen en daarna door gaan naar Spanje voor een paar maanden. Dan naar mijn ouders waar Janou 1 jaar wordt. Vlak daarna verhuizen naar een huurhuis voor een tijdje. We vieren meerdere vakanties in Spanje en Mallorca (eigenlijk is dat natuurlijk ook Spanje, maar toch anders), gaan weekendjes weg met elkaar en familie en maken plezier. Janou is een bijdehandje. Begint al met praten met 11 maanden en dat vindt ze zelf zo gaaf dat ze al snel zinnen leert maken en zich zo kan bemoeien met iedereen. Bijzonder gezellig!

We trouwen in augustus 2008. Een mega mooie dag! Het weer zit mee en alles verloopt zoals gehoopt. Hier schrijf ik graag een andere keer nog meer over.

Janou wordt 2 en Ze wordt leuker met de minuut. Zo lief en rustig als ze was als baby, heeft het praten iets los gemaakt bij haar. Ze kan niet meer stoppen, van ‘s morgens vroeg tot ze weer naar bed gaat kletst ze aan een stuk door. We vieren nog meer vakantie, dit jaar in zweden en Spanje.

In oktober 2009 is eindelijk ons huis klaar en verhuizen we naar Leidschenveen.

Gelukkiger dan gelukkig gaan we in ons Paleis wonen. Het leven is mooi.

We hebben inmiddels wel weer wat te wensen. Hoe leuk zou een broertje of zusje voor Janou zijn? Weer zo’n lief klein mensje in mijn armen? De kamer is er al. De ruimte hebben we. De liefde ook.. Maar we moeten even geduld hebben.

Tot volgende week..

Liefs, Lotski