wensmama 1opde6

Lieve Lezers,

Het is al een hele lange tijd geleden dat ik mijn laatste blog schreef.

Ik moet zeggen ik kon me er niet toe zetten. en dat geeft ook niets (dat weet ik) maar ik zal uit leggen hoe dat precies komt. Ik miste het namelijk wel het schrijven, jullie reacties etc.

Alweer ruim een jaar geleden werd ik gevraagd om mamaplaats expert te worden, SUPER TOF vond ik dat! Waardering voor wat ik deelde op mijn facebook en instapagina (@maaikeslifestyle). Toen hard aan het werk gegaan om enkele blogs te gaan schrijven. Maar mijn blogs werden steeds minder. Ik had niet de energie om te schrijven naast mijn werk, opleiding en ziekenhuisbezoeken.

Ik werd gemist door de redactie (super lief dames dat jullie me een berichtje stuurde! en me de tijd gaven Dit heb ik erg gewaardeerd!)

Op het werk was het erg druk geriatrische revalidatieafdeling met gemiddeld 25 cliënten, grote cliënt wissel en dat betekende voor mij vaak met een ''vol hoofd'' naar huis. Hier heb ik anderhalf jaar met heel veel plezier gewerkt maar de laatste maanden viel me dit steeds zwaarder. Wil ik dit nog wel? Vind ik dit nog wel de allerleukste baan? ja ik vind het nog steeds leuk maar het word voor mezelf steeds zwaarder. Collega's begonnen aan me te merken dat het niet helemaal goed met mij ging. En ergens had ik nog steeds de kleine meisjesdroom om te gaan werken als kraamverzorgende. Werken met baby'tjes, bevallingen doen samen met de verloskundige JA dat wil ik! ik het nichtje van mijn man geappt en bij de organisatie waar zij werkte een sollicitatiebrief gestuurd om me aan te melden als leerling. Want ik had natuurlijk niet de papieren voor kraamzorg maar uitstroom verpleeg en verzorgingstehuis dus dat betekende de verkorte opleiding kraamverzorgende van ongeveer een 7 maanden.

Ondertussen waren we ook al een tijd bezig om zelf mama en papa te worden. Na ong. een jaar bij de huisarts beland en doorverwezen naar de fertiliteitsafdeling in het ziekenhuis. Daar kregen we na een paar testen te horen dat we verminderd vruchtbaar zijn. Geloof me! Dat is een hele schok, ook al wist je dit stiekem zelf al wel. Na enkele gesprekken met de Gynaecoloog besloten om voor IUI behandelingen te gaan omdat dit paste in onze situatie. We konden gelukkig meteen in januari beginnen wat een opluchting! Maar het leek niet te helpen. 

Tijdens mijn opleiding kraamverzorgende liep ik steeds vaker tegen mijn eigen gevoelens aan. De theorie ging soepel en makkelijk wat was dit leuk zeg! Maar in de praktijk ging het minder wat ik zelf eerst niet wilde inzien want ik vond het werk zo leuk! collega's waar ik bij mee liep merkte dit en vroegen zich af of ik het wel leuk vond om te doen. Uiteindelijk heeft mijn stagebegeleidster samen met de manager besloten op dit moment niet verder te gaan met de praktijktoets. Ook zij wisten van mijn privé situatie. Ja ik was verdrietig, maar ik mag terug komen als ik daar klaar voor ben want het zit wel in me alleen komt het er op dit moment niet uit. het geeft stress wat ook weer niet goed is om zwanger te worden. met opgeheven hoofd ben ik gegaan. Dan weer solliciteren en al snel kwam ik uit in de thuiszorg, in mijn eigen woonplaats! dat is ook iets wat me ontzettend leuk leek om te doen. en ik had al ''geproefd'' in de tussentijd dat ik weg was bij de kraamzorg en mijn sollicitaties hier in de buurt had lopen ben ik bij mijn oude baas terecht gekomen. Die had nog wel diensten voor mij openstaan in de thuiszorg. En voor een paar maanden was dit prima te doen voor mij. Per 1 december begonnen bij mijn huidige baas, wat een wereld van verschil voor mij! Mijn hoofd is veel rustiger, kan zelf mijn gang gaan, zelf beslissingen nemen, en vooral heerlijk werken!

Tot die ene dag in november, op naar het ziekenhuis en weer een behandeling (nummer 11 intussen alweer!) Met sinterklaas een kleine bloeding. ohjeej zou het dan nu al over zijn? Menstruatie was iets te vroeg (een dag of 2) volgens mijn normale cyclus. Toch maar meteen het ziekenhuis gebeld en een afspraak gemaakt voor vrijdag. Mijn man was die week van huis dus hem woensdag via de app verteld dat het helaas alweer niet gelukt was. Donderdagmiddag ging ik ineens twijfelen: ik heb geen buikkrampen zoals anders, het bloeden is er nauwelijks, vreemd! Omdat mijn man donderdagavond pas thuis zou komen heb ik hem niets verteld over mijn twijfels of dit mijn menstruatie wel was. Tenslotte gingen we vrijdagochtend naar het ziekenhuis en we zouden het daar dan wel zien. En het was al tegen half 5 en ik moest nog gaan werken.

Vrijdagmorgen, (ik lichtelijk zenuwachtig) gingen we naar het ziekenhuis. Daar werden we binnengeroepen door de fertiliteitsverpleegkundige die eerst met ons mijn cyclus doornam van afgelopen maand. Het zag er prima uit hebben alles op het juiste moment gedaan dus daar kan het niet aan liggen, misschien toch de medicatie ophogen? Maar eerst een echo! Even kijken of alles rustig is en we verder kunnen met de volgende ronde. Toen vertelde ik haar dat ik twijfels had over mijn menstruatie.. legde uit waar ik normaliter last van had en waar ik nu niks! nada! noppes! voelde en natuurlijk weinig bloedverlies had. Mijn man keek me natuurlijk een beetje verbaasd aan en ik verontschuldigde me naar hem dat ik hem daar niet mee lastig wilde vallen omdat hij helemaal in Friesland zat die week (zo'n 250 km. van huis). De verpleegkundige zegt als antwoord op mijn verhaal laten we dan eerst maar eens even een test doen! Ik kan je niks beloven maar het klinkt best veelbelovend maar ik kan er nu niets over zeggen zonder dat we getest hebben. Meten is weten! Dus ''hier heb je een potje je weet hoe het werkt.'' ondertussen dat zij de teststrip er in deed ging ik me verder uitkleden. test ligt daar op het aanrecht. (op hoop van zegen!) 

Daarna was het tijd voor de echo, baarmoederslijmvlies kwam in beeld nog erg dik dat kwam overeen met mijn wat ik vertelde. Op mijn rechter eierstok zag ik wat grijzig/zwarts in beeld komen. Helaas weet ik ook wat dat betekend! Een cyste (20mm) ik had hem 9 maanden terug ook gehad dus ik herkende het meteen. SHIT! daar gaat de test. Jammer maar helaas weer een mislukte poging dat was het eerste wat door mijn hoofd ging. ''Maaike een cyste houdt een zwangerschap niet tegen he dat weet je!'' maar we kunnen nu in ieder geval geen hormonen gaan gebruiken maar daar vertel ik je zo meer over in de spreekkamer. Mijn linker eierstok zag er rustig uit, fijn dat is in ieder geval iets. Echo is klaar ''ga je maar vast aankleden Maaike ik zie je zo zegt de verpleegkundige tegen mij.''

Ik hoorde mijn man met de verpleegkundige praten maar omdat de wc-deur dicht was kon ik ze niet verstaan. Opeens word ik geroepen ''Maaike! kom is!'' Ik denk nog ''mens laat me toch met rust, mag ik me ff rustig aankleden'' dus ik kom toch maar uit het wc hokje gelopen. ''Ja wat is er?'' zeg ik ''kijk hier eens na!? hier staan 2 streepjes licht weliswaar maar toch zeker 2! streepjes, een streep is een streep en een beetje zwanger bestaat niet! gefeliciteerd!!'' 

Verbouwereerd en in shock staar ik naar de test, hoe kan dit nou? die cyste schopte de boel toch in de war? En daarom had ik toch maar zo weinig bloedverlies? Dit kan niet dit gebeurd niet met mij! Ongelofelijk! T is echt waar er staan twee mini streepjes daar op die test die ik net deed. Ik begon te huilen, zo blij zo freaking blij! twee streepjes en dus zwanger! Zie je wel dat ik mijn lichaam ken! Ik was helemaal niet ongesteld! Ik voelde het toch goed! Mijn twijfels waren terecht! Mijn man pakte me vast en ik kon nog steeds alleen maar huilen en huilen. (sidenote ik stond daar in mijn bovenkleding en ondergoed) dit moet er vreemd uit hebben gezien bedenk ik me nu achteraf. 

Inmiddels zijn we al een paar weken verder, ben ik morgen 10 weken zwanger, en er al helemaal aan gewend (dat heeft wel even een paar dagen geduurd hoor voor ik ECHT geloofde dat het zo was).

Hoe wij het onze familie bekend maakte? dat zal ik een volgende keer vertellen!

Ik beloof jullie bij deze dat ik nu ik me weer helemaal goed voel frequenter ga schrijven. Ik zal weer blogs gaan delen over gezondheid, sporten, en jullie natuurlijk op de hoogte houden van de ontwikkelingen van ons ukje!

Alle Liefs, Maaike 

Oops! De blog is ietsje langer geworden dan ik eigenlijk had gepland!