Wens, Wonder en Werkelijkheid

Precies 2 jaar geleden was het laatst... dat ik zwanger werd van ons dochtertje Guusje. Ik weet de datum zo precies, omdat op die dag de terugplaatsing gepland stond in het Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis in Tilburg.

Eerder die week had ik de punctie gehad in het MMC Veldhoven en zagen ze 3 eicellen die goed genoeg waren gegroeid om verder te gaan met ons IVF-traject. Na een lange periode vol echo's, medicijnen, tegenvallers, onderzoeken en een door alle injecties lek geprikt lijf, was er eindelijk een punctie geweest. En ja, die punctie doet zeer; want ja, ze prikken via via zó richting je eierstokken. Maar ook ja!, ik had het er allemaal voor over; omdat de kans op deze punctie überhaupt al zo klein was. In alle brieven die ik voorbij heb zien komen, stond telkens weer aan de arts gericht dat "de patiënten er bekend mee zijn dat de kans van slagen nihil is en dit een van de laatste mogelijkheden zal zijn".

Ik was namelijk eigenlijk al onvruchtbaar verklaard. Wat Bas betreft was alles gelukkig méér dan pico bello in orde, maar mijn AMH (Anti Muller Hormoon) score was zo laag, dat er niet meer 0,000 voor en achter de komma kon staan. Oftewel: vergeet het maar mevrouw Gulpers. Één van mijn eileiders zag er dan ook nog eens niet oké uit. Bij een eerder onderzoek leek deze zo goed als dicht te zitten. Het werd er niet rooskleuriger op toen ze daarbij vertelden dat ik waarschijnlijk in een vroege overgang zou zitten of al snel zou komen. Bij een stimulatie van je eicellen en zoveel hormoonspuiten hoor je ook vaak dat er veel meer goede eicellen zijn om 'aan te prikken'... wel 10 of meer... maar wij waren al heel erg blij met deze 3.

Daar gingen we dan, de auto in, vergezeld met een warmhoudkoffer waarin de 3 eicellen van de punctie stabiel en warm waren opgeborgen. Believe me; doodeng! De stekker van het hele gebeuren gaat in de sigarettenaansteker van de auto en natuurlijk ging dat gewoon helemaal goed. Maar in mijn hoofd speelden zich al scenario's af waarbij de auto zou uitvallen (en ondanks de extra energie in het ding zelf, de warmhoudkoffer dan geen werking meer had), we een ongeluk zouden krijgen, de koffer zou vallen tijdens het lopen van de auto naar het ziekenhuis, en ga zo nog maar even door. De rit naar het Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis in Tilburg leek dan ook alsof we zo ongeveer tot Friesland moesten rijden (en dat is ver vanuit ons). Gelukkig had ik een stoere man achter het stuur die ons veilig bij het ziekenhuis bracht. Al ging dit IVF-traject hem ook niet in de koude kleren zitten. Maar wat kon ik telkens weer op hem terugvallen als ik het even niet meer wist. Als ik weer een naald in mijn buik moest zetten of gewoon niet goed had onthouden wat er tijdens een van de vele besprekingen nou precies gezegd was.

"Warmhoudkoffer veilig op de plaats van bestemming" ... over en sluiten. Onze missie voor die dag was afgerond. In het ziekenhuis gingen ze nu hun mega best doen, zodat het beste van ons allebei zou ontpoppen tot een perfect embryo. Het enige dat wij ondertussen konden doen: was zo'n twee dagen wachten op een telefoontje en starten met de volgende rij aan medicijnen, om mijn lijf voor te bereiden op alles dat er nog zou komen. In de tussentijd konden ze in het ziekenhuis dan volgen hoe de embryo's zich zouden gaan ontwikkelen en of deze 'sterk' genoeg zouden zijn voor een terugplaatsing.

Yes, we werden gebeld.... ze hadden zich alle 3 ontwikkeld, maar 1 daarvan leek echt het allerbeste. De volgende dag zou er een terugplaatsing gaan plaatsvinden en de overige 2 zouden, als ze zich verder bleven ontwikkelen, worden ingevroren. 

En dus was het 28 maart 2019. Opnieuw reden we naar Tilburg, nu weer gespannen, maar op een andere manier. Zometeen zou er een embryo worden geplaatst die, met een miljoen schietgebedjes en weet ik wat nog meer, zou moeten 'blijven plakken'! Hi.. een aardige mevrouw en een laborant die nog alle controles van het materiaal zou doen. Je wilde namelijk niet dat dat ene goede propke ergens in een slangetje was blijven hangen. Geplaatst! Het was goed gelukt. Nu met een dubbeltje tussen de knieën naar huis dacht ik bij mezelf. Want echt, je hebt het idee dat je het beste in een soort van op-z'n-kop-houding verder door het leven kunt gaan. Bang dat je dat ene embryo verliest. Omdat ik die hele dag ook amper gegeten had, moest ik nu eerst natuurlijk goed voor mezelf zorgen. Op naar de grote gele M voor veel friet en een milkshake.

Was ik dan eigenlijk vanaf dat moment zwanger? Ik wist nu toch dat er een bevruchte eicel in m'n baarmoeder zat? Alleen die moest zich wel even gaan hechten, innestelen, op z'n gemak voelen, 9 maanden blijven logeren en uitgroeien tot die wolk van een baby. Met het bericht erbij dat de andere 2 embryo's het niet hadden gered om te worden ingevroren... lag er nogal een druk op dit kleine wezentje. Er was gewoon maar 1 kans, en hoogstwaarschijnlijk de laatste ook.

De wachtweken waren begonnen. Zo noemen ze de twee weken dat je moet volhouden om echt nog niet te vroeg een zwangerschapstest te doen. Het is alsof je een snoepje voor een kind legt, zegt dat die deze niet mag opeten, en dan wegloopt. Kansloos.

Na ruim een week vond ik het dan ook wel mooi geweest, en werd de eerste test uit de kast getrokken. Zag ik nu iets van een streepje op de testuitslag of wílde ik dit zien. Als je ooit lang genoeg naar iets kijkt, lijkt het vanzelf zo te zijn namelijk. Nee. Het was vast iets dat ik me verbeelde omdat ik het zo graag wilde. Daarbij heb je nog zoveel hormoon in je lijf van de laatste pittige injectie, dat deze een vertekend beeld kan geven als je te vroeg een test doet. Dat hormoon moet langzaam verdwijnen. Eerst nog maar een nachtje slapen. De volgende ochtend.. opnieuw een test. Leek dat nou een heel licht blauw streepje dat tevoorschijn kwam?  Nog eens tegen het licht houden, nee toch de andere kant op houden.. ik wed dat ik het ding vanuit 16 verschillende wiskundige invalshoeken heb bekeken. Het zou kunnen dat er iets te zien was, maar beter toch nog maar wat langer wachten. 

7 april 2019. Als die krengen van een testen niet zo duur waren, dan had ik er denk ik ieder uur eentje kunnen doen. Okeeeee, dit leek al weer wat meer op een serieus ingekleurd lijntje op de witte achtergrond. Maar ik durfde gewoon nog altijd niet blij te zijn. Na al die tijd van tegenvallers en onzekerheid had ik een emotioneel muurtje om mezelf heen gebouwd. Zo kon ik tenminste altijd maar beter van het slechtste uitgaan, dan viel het ook niet tegen of had ik er in ieder geval niet zo'n verdriet van. 

Maar hé, dit was echt duidelijk genoeg, nu kon ik het echt wel tegen Bas gaan vertellen. Wait whuuuut? Jup, ik had al die tijd nog niet aan hem verteld dat ik een fortuin aan testen aan het uitvoeren was. Achteraf denk ik dat ik het hem niet heb verteld, zodat de teleurstelling op elk moment van een test dan alleen nog voor mijzelf zou zijn. Ik hem gewoon nog even buiten schot kon houden. Ik wilde hem nog iets langer beschermen voor weer verdriet.

8 april 2019. Jazeker, de drogisterij op de hoek is blij met mij geweest, want ik had alweer 2 testen klaar liggen. Bam! dit was echt wel een duidelijke streep die ook écht wel betekende dat ik zwanger zou zijn. Die middag de andere test nog even voor de über-zekerheid .... (yesss jongens, ik heb er uiteindelijk 12 gedaan).

's Avonds stopte ik twee testen in een doosje. Daarbij de hippe wielren-sokken voor Bas. Ik had deze sokken al zo'n 1,5 jaar verstopt klaar liggen, heel vaak vast gehad, en dan weer stiekem huilend terug in de la gelegd. Nu was het zo ver om ze mooi te verpakken met een lint er omheen. Op de achterkant van de sokken stond: You're riding behind Bas . The best cycling DAD on Earth!

Photo by @maritlemmensphotography