Zwanger! Of toch niet?

Hallo iedereen, mijn naam is Kelly en ik ben 31 jaar oud. Ik ben getrouwd met mijn man, Omar. Vorig jaar juli zijn wij voor het eerst ouders geworden van onze prachtige zoon Ubbe 🩵 Het leven is even aanpassen en wennen maar we konden het al snel niet meer voorstellen hoe het was voordat we Ubbe in ons leven hadden.

Het heeft best wel een langere tijd geduurd voordat ik zwanger raakte. Daarom hadden we ook vooraf besproken, als het ons gegund zou zijn, we voor een broertje of zusje voor Ubbe zouden gaan. Maar we dan niet lang zouden wachten voordat we daarmee zouden "starten". Maar deze zwangerschap was nog niet echt gepland, voor zover je dit soort dingen kan plannen. Wel ongelooflijk en hartstikke welkom. 

Het is zondag 14 april... Morgen zou mijn nieuwe cyclus moeten starten en normaal gesproken zou ik dan al best wel wat krampjes en symptomen moeten hebben dat dat er ook aan zit te komen. Dit keer niets. Ik had al een beetje een "voorgevoel" dus ik besloot een zwangerschapstestje te doen. Via bol.com had ik toen de tijd een hele lading van die dipstick zwangerschapstestjes gekocht omdat ik "er elke dag zeker van wou zijn dat ik nog steeds zwanger ben" en dat kwam dan nu dan toch wel weer van pas. Maar nee, mijn voorgevoel had het fout. Geen streepje, niet eens heel licht. 

Maar ik werd maar niet ongesteld. Op vrijdag 19 april was mijn cyclus nog steeds niet gestart dus ik besloot toch maar weer een testje te doen. En ja hoor, bijna niet waarneembaar maar er kwam een héél licht roze streepje tevoorschijn. Gelijk aan mijn man laten zien. Hij vond het wel erg licht, kon eventueel misschien ook een vals positief zijn of gewoon het licht dat ons voor de gek hield. Voorzichtig hoopvol gingen we het weekend in. De volgende dag verloor ik bloed, mijn cyclus was gestart.

Best wel behoorlijk teleurgesteld ging ik met krampen en bloed en pijn het weekend in. Een beetje boos op mezelf ook om het ook meteen te geloven en hoop te hebben dat het gewoon raak was, zonder het daadwerkelijk te plannen. En ook een beetje boos omdat ik niet iets duurdere testjes had gekocht want die zouden "betrouwbaarder" zijn. Ondanks dat deze ook bijna 100% betrouwbaar zijn volgens de verpakking. 

En zo ging de week van start, het gevoel dat ik zwanger was ging alleen niet weg. Sterker nog, ik kreeg steeds meer en meer het gevoel dat het toch echt wel zo zou zijn. Ondanks het bloedverlies deed ik op donderdag ochtend 25 april toch weer een test. De test hoefde er niet lang over na te denken, hartstikke zwanger. Geen voorzichtig bijna niet zichtbaar roze lijntje, nee een flinke roze lijn, binnen 40 seconden. Ik had ook nog een digitale clear blue test gehaald, dat met woorden aan zou geven "zwanger of niet zwanger". Ik wou het zeker weten en gebruikte ook gelijk deze test. Deze deed er iets langer over, maar ook hier kwam de bevestiging. "Zwanger". Ondanks dat ik echt ongelooflijk blij was, was ik ook enorm ongerust. Want wat betekend dit bloedverlies dan?  Ik moest nog een uur wachten tot ik de huisarts kon bellen, wat een eeuwigheid leek te duren. Gelukkig had ik Ubbe waarmee ik kon spelen om mijn gedachten een beetje te verzetten. 

Om 8 uur had ik de huisarts gebeld. Het hele verhaal uitgelegd en kreeg te horen dat ik even moest wachten tot het bloedverlies gestopt was en na het weekend nog weer een test zou moeten doen. Het zou namelijk kunnen betekenen dat het een miskraam zou kunnen zijn, maar vrouwen verliezen ook wel eens vaker bloed tijdens de zwangerschap. Het was heel vervelend om te moeten wachten maar ik begreep het wel. Waar ik ook over na moest denken was hoe ik het aan mijn man moest vertellen. Het is natuurlijk geweldig nieuws maar ik kon hem niet helemaal 100% blij maken aangezien het nog een miskraam kon zijn. 

Na een lange dag wachten en het voor me moeten houden kwam hij eindelijk rond een uur of 18:00 thuis. Ik was met Ubbe op de grond aan het spelen. Na elkaar gedag te hebben gezegd stond ik op "ik heb deels goed nieuws en niet goed nieuws. Je kan niet kiezen welke je eerst wilt want eh ja je kan niet kiezen" zei ik terwijl ik naar mijn bureau liep om de positieve test te pakken. Hij raadde het natuurlijk meteen al voordat ik überhaupt terug was met de test. Ik legde hem wel het hele verhaal uit en dat het dus nog niet helemaal 100 procent zeker was. Maar toch vierden we het wel een beetje. 

De volgende dag was het bloedverlies eigenlijk al gestopt. Natuurlijk zou ik mezelf niet zijn door elke dag alsnog een test te doen. En elke dag werd het streepje nog net zo duidelijk of zelfs donkerder en sneller zichtbaar. Op maandag ochtend weer een testje gedaan, nog steeds hartstikke positief. Dus ik om 8:00 weer de huisarts gebeld om het nieuws door te geven, gaf ze aan dat ik dan de verloskundige moest bellen zodat er een echo ingepland kon gaan worden. Aangezien de verloskundige praktijk waar ik bij mijn vorige zwangerschap zat, super fijn was besloot ik daar ook weer naar te bellen. Helaas kreeg ik ze eerst telefonisch niet te pakken dus besloot ik een mailtje te sturen. Ondertussen bleef ik het telefonisch ook proberen maar ik kwam er maar niet doorheen. Mijn man ging het ook af en toe proberen, ik denk omdat hij zag dat het me ook allemaal een beetje teveel stress bezorgde omdat het bloedverlies me nog steeds enorm dwars zat.

Uiteindelijk moest ik naar werk. Ik was misschien net 2 min aan het rijden toen ik gebeld werd door mijn man dat de telefoon over ging bij de verloskundige praktijk. Dus ik de auto ergens geparkeerd en meteen gebeld. Ik kreeg de assistente aan de telefoon en gaf aan dat ze net met een van de verloskundige over mijn mailtje aan het overleggen waren. Ik kreeg te horen dat het inderdaad wellicht alsnog een miskraam zou kunnen zijn, maar dat het ook kon betekenen dat ik zwanger geweest zou kunnen zijn van een tweeling waarvan er 1 het niet overleefd heeft. Er wordt een afspraak ingepland voor morgen, dinsdag 30 april. Dan zou ik een uitwendige maar waarschijnlijk ook een inwendige echo gaan krijgen om te zien hoe het ervoor staat....