11 jaar geleden
Wel of niet een derde kindje?
Dilemma: wel of niet een derde?
Heel kort door de bocht is mijn situatie niet de makkelijkste. Ons gezin bestaat uit mijn man, mijn 2 zoons (1 van 13 en 1 van 8) en mijzelf. (tellen een hond, 2 katten en een konijn ook nog?)
Ik heb zelf ADD wat inhoud dat ik heel chaotisch kan zijn. Mijn oudste zoon heeft ADHD en een heftige Autistische stoornis.
Ik ben zelf opgegroeid zonder broers of zussen omdat mijn ouders al ouder waren toen ik geboren werd. Het was gewoon niet meer mogelijk voor hen om daarna nog kinderen te krijgen. Ik ben het dus niet gewend maar ik ben opgegroeid met het idee dat ik iets had gemist en besloot dus al jong dat ik graag een gezin met meerdere kinderen wilde. Zeker als ik vriendinnen zag die uit een groot gezin kwamen.
Omdat ik 17 was toen ik zwanger was van mijn oudste was een logisch gevolg dat er qua tijd wat langer tussen hem en mijn tweede zat. En laat ik voorop stellen dat ik zielsgelukkig ben met mijn jongens. Ondanks alle stress die de oudste soms kan veroorzaken. Ik weet dat er ook mensen zijn die helemaal geen kinderen kunnen krijgen. Dus ik ben echt dankbaar.
Maar waarom word ik dan soms zo overvallen door een gevoel van gemis? In 2008 heb ik 2 miskramen gehad en nog steeds doet het pijn.? Het is een pijn die zo tastbaar is, ondanks alles wat ik gedaan heb om de verliezen uit 2008 een plaatsje te geven. Waarom verscheurt het me, voel ik me soms zo leeg?
Mijn man wil geen kinderen meer nu. Het leeftijds verschil tussen de jongste en een volgende zou ongeveer 9 jaar zijn. Dat zou verschillende moeilijkheden met zich mee kunnen brengen ten opzichte van mijn jongste knul. Bovendien heb ik als chaoot al moeite genoeg om mijn werk en huishouden in een goed vaarwater te leiden. Voeg daar nog eens de problemen van mijn oudste bij en ik vind helemaal dat hij gelijk heeft.
En toch…
Cc
Wens je veel sterkte bij het plaatsen van dit gevoel. Welke kant het ook op zal gaan.
Luna777
WOW. Bedankt voor jullie lieve reacties. Het is fijn om te weten dat je niet de enige bent die over zulke dingen piekert. Feedback is SUPER!
Anoniem
Ik snap je verlangen en het gevoel van leegte en gemis, hoewel mijn eigen situatie heel anders is. Als ik je goed begrijp, wil je man geen kindje meer en is je thuissituatie nogal beladen. Je verlangt terug naar dat roze-wolk gevoel en het onmisbaar te zijn voor je kleine kind. Met jullie problemen verwacht ik dat je al professionele hulp hebt, maar zoniet, dan zou ik je zeker aanraden die te zoeken! Het is toch een soort rouwproces waar je doorheen moet en een verkeerde beslissing kan voor veel leed zorgen voor jou en je hele gezin. Ik hoop dat je gauw je innerlijke rust vindt! Heel veel sterkte met alles! Groetjes van Regina
Anoniem
Volg je gevoel. Bij ons was het ook een hele issue. Toch nog een derde. Dit vooral omdat ikzelf door de eerste bevalling lichamelijk behoorlijk beperkt ben geraakt helaas. Ik kan lang niet wat normaal zou zijn en heb altijd pijn. Toch gekozen voor het gevoel. We waren nog niet compleet. Dat was een heel duidelijk gevoel en dat zijn we nu wel. Voel ik ook erg duidelijk. En dat is heerlijk. Tuurlijk zou ik best nog eens alles willen ervaren van zwanger zijn, een klein kindje etc. dat blijft een beetje, maar ik ben zo tevreden met de drie kanjers, het is helemaal goed zo. Dus ondanks dat ik de dagelijkse zorg voor het huishouden en kids maar amper aankan, wat ik echt als heel moeilijk ervaar, toch zo blij dat deze wens uitkwam. Geen tel spijt. Zo'n wens kan zo sterk zijn dat het echt pijn doet, deel dit met je man. Sterkte er mee.