3 jaar geleden
Weet je misschien is er wel geen syndroom van Edwards (Trisomie 18) maar het traject naar de waarheid, is toch best verdrietig en zwaar.
Wachten duurt lang.
22 mei 2016
Weet je misschien is er wel geen syndroom van Edwards (Trisomie 18) maar het traject naar de waarheid, is toch best verdrietig en zwaar.
Daar lig ik dan in bed. Ik kijk naar mijn telefoon en bedenk mij wat moet ik doen. Iedereen heeft allemaal leuke berichtjes over hun zwangerschap in de novembergroep. Ik lig hierop bed en voel me dood van binnen. Ik heb al nauwelijks energie door de zwangerschap. Ik ben totaal uitgeput. Kan nauwelijks voor mij eerste zoon zorgen door de vermoeidheid en myoompijn. En het gevoel van verdriet schiet me opeens binnen. En ik vouw mijn handen en wil god smeken om dit kindje een gezond leven te geven. De tranen beginnen te stromen. Zeker 30 minuten lig ik daar. Uiteindelijk pak ik mijn man zijn hand vast, omdat ik graag wat warmte en liefde wil om getroost te worden. Want normaal denk ik dat ik nooit in mijn leven getroost hoef te worden, omdat ik vind dat ik sterk ben en dat ik het alleen kan oplossen. Maar die hand is niet genoeg en kruip tegen hem aan. En zeker 30 minuten knuffelt hij me totdat hij begint te snurken. En ik me opeens kalm en rustig begin te voelen. Weet je misschien is er wel geen syndroom van Edwards (Trisomie 18) maar het traject naar de waarheid, is toch best verdrietig en zwaar!