Weer een keizersnee.

februari 2013,

Nadat een hele nacht heb wakker gelegen. Door een enorme drukte maker in mijn buik,val ik rond een uur of 6 eindelijk in slaap. Om vervolgens rond 7 uur weer wakker te worden met flinke buikpijn. 
Doordat ik bij mijn eerst bevalling alleen maar rugweeën heb gehad herken ik de buikpijn niet meteen als wee. Na een tijdje in de badkamer te hebben doorgebracht merk ik dat mijn ademhaling aan het veranderen is. Ik ben aan het puffen! 
Ik maak mijn man wakker, bel mijn ouders of ze voor onze zoon willen zorgen en bel het ziekenhuis dat het begonnen is. 
Rustig kleden we ons aan en haal ik onze zoon uit bed. Mijn man gaat nog even douchen en ontbijten want van de vorige bevalling weten we nog dat het ook voor hem een lange dag was. Daarna rijden we naar mijn ouders om Levi weg te brengen. Al die tijd heb ik regelmatig een wee die ik netjes wegpuf met de gljbaanmethode van de zwangerschapsgym. 
Als we zijn aangekomen in het ziekenhuis komen de weeën veel korter op elkaar en verander ik van de glijbaanmethode naar de kaarsjesmethode. 

BIj mijn eerste zwangerschap had ik helemaal geen pufcursus gehad, ik dacht dat gaat vanzelf, dat komt wel goed. Helaas eindigde mijn eerste bevalling in een keizersnede waar ik een naar gevoel van falen aan over hield. 
Deze keer moest het anders, deze keer ging het wel lukken. Ik had een geboorteplan, had geoefend met puffen en zou zo lang mogelijk verticaal blijven!

In het ziekenhuis mocht ik nog een beetje rondlopen en staan. Bij het toucheren bleek ik al 3 centimeter te hebben! Wauw 3 centimeter in 2,5 uur dat beloofd wat. Vol goede moed ging ik verder met lopen, staan, hangen aan mijn man en puffen.

Mar toen de weeën echt heel snel achter elkaar kwamen moest ik gaan liggen en werd ik met slangetjes aan de monitor gelegd. Hierdoor werd staan en lopen onmogelijk. Daar ging mijn plan. Ik wilde deze keer zo lang mogelijk blijven staan en lopen want ik had gehoord dat zwaartekracht goed is voor de ontsluiting. 

Een beetje gefrustreerd zette ik al mijn focus op het wegpuffen van al die weeën die steeds vaker leken te komen. En dat was ook zo, de verpleging maakte zich zorgen om de kleine jongen in mijn buik. Mijn weeën kwamen zo kort op elkaar dat hij geen tijd had om bij te komen en zijn hartslag laag bleef. 
Dus kreeg ik weeënremmers. NEE dacht ik, want dan komt het nooit goed met die ontsluiting. 
Na  6 uur puffen, zuchten en toucheren had ik nog steeds 5 centimeter. Dit gaat niet goed, dit duurt te lang schoot er door me heen. Ik hoorde ze al overleggen op de gang of ze het team moesten oproepen of nog even wachten.
Intussen vroeg ik om medicatie die me zou helpen ontspannen zodat de ontsluiting wel zou doorzetten want ik had al 1 perswee gevoeld dus het moest lukken. 
Medicatie kreeg ik niet omdat het niet goed ging met de kleine. 
Weer een uur verder merkte mijn man en ik dat het weer net zo ging als bij de eerste bevalling. Zwaar teleurgesteld was ik het met de gynaecoloog eens dat het niet ging lukken en kozen we voor een keizersnede.

Deze keer wist ik wat me te wachten stond dus ik was best kalm. Helaas duurde het enorm lang tot ik eindelijk de OK ingereden werd en ook daar moest ik nog lang wachten. De OK was nog niet klaar en ook de ruggenprik was er nog niet. 
Toen ze eindelijk de ruggenprik zette ging het niet goed. Ze kreeg hem er niet in, de naald was te groot. 
Weer wachten, weer zinloze weeën die niks deden. Eindelijk was daar de verlossen de prik en het verdoofde gevoel in mijn benen. 
Omdat ik had gehoord van de Gentle sectio had ik in mijn geboorteplan gezet dat ik dat per se wilde. Bij mijn eerste keizernsede  werd mijn zoon bij me weggehaald en duurde het ruim een uur voor ik hem mocht vasthouden. 
Deze keer ging het anders. Door een luikje in de doeken heb ik hem geboren zien worden en nadat hij gecontroleerd was door de artsen werd hij in een doek gewikkeld en bij mij en mijn man gelegd. Ik mocht hem al die tijd bij me houden en samen gingen we naar de kamer. Daar werd hij bloot opme gelegd. Het was zo fijn. Ja de teleurstelling dat het weer een keizersnede is geworden die was er, maar veel minder groot dan de vorige keer. En deze keer had ik mijn kleine mannetje bij me gehouden, bloot op me gehad en vastgehouden.

Na een gesprek met mijn gynaecoloog kwamen we erachter dat mijn lichaam niet geschikt is voor een gewone bevalling. Mijn bekken zijn te smal en bovendien waren beide kinderen sterrenkijkers. 
De gynaecoloog verzekerde me ervan dat ik er alles aan had gedaan, maar dat ik er niks aan kon doen. Als ik langer door was gegaan met lopen en puffen en noem maar op was het nog niet gelukt. Dan was de kleine alleen maar mee in de stres geraakt. Dit stelde me enigszins gerust. Ik heb nog steeds het gevoel van teleurstelling dat ik geen 'gewone' bevalling heb gehad maar het gevoel van falen is er niet meer. Ik weet nu dat ik er niks aan kon doen en hoe erg ik ook mijn best deed en heb gedaan het  had niks uitgemaakt. 
Een kind op de wereld zetten blijft het meest bijzondere gevoel op de wereld en ik ben trots op hoe ik het heb gedaan en op mijn twee prachtige mannen. Ze zijn er, ze zijn gezond en gelukkig. 

Ook wil ik nog even zeggen dat het zonder mijn geweldige man heel anders was gelopen. Hij was mijn steun tijdens beide bevallingen. Hij is een geweldige partner en een fantastische vader.

 

• Bonus aanbiedingen bij AH »
• Kinderkleding outlet bij Zalando »
• 44% korting op Name-It »
• 70% korting bij Westwing »