Weeën met 27 weken

Naar het ziekenhuis tijdens de avondklok

Mijn gedachten maken overuren en slapen lukt écht niet meer. Vanwege de pijn niet, maar ook niet omdat ik me steeds meer zorgen begin te maken. 2 uur later besluit ik de formulieren voor de avondklok te downloaden en vast in te vullen. Ik weet, dat als ik het ziekenhuis bel, dat ze gelijk willen dat ik kom. Twijfel, twijfel en nog eens twijfel. Ik word altijd nerveus als het idee in me opkomt om het ziekenhuis te bellen. Altijd hoor ik een stemmetje zeggen dat artsen me op een gegeven moment niet meer serieus nemen. Zoals het jongetje dat altijd roept “er loopt een leeuw in het dorp!” Iedereen schrikt zich het leplazarus, maar er is nooit een leeuw. Totdat er daadwerkelijk een leeuw in het dorp loopt, maar niemand hem meer gelooft.

Ok. Deze gedachte moet uit. Ik draai het nummer van het ziekenhuis en hoor de arts in mijn herinnering zeggen: “liever 10 keer te vaak dan 1 keer te weinig.” Ok. Ok. Here we go… Het nummer is zo gedraaid en binnen no time maak ik Yannick wakker omdat we naar het ziekenhuis moeten. Binnen 30 minuten staan we in de parkeergarage. Geen politie gezien, geen drama rondom de avondklok. Gelukkig. De pijn blijft aanhouden. Maar toch ben ik bang dat we voor niks komen. Yannick moet morgen gewoon weer werken. Een schuldgevoel bekruipt me. Yannick geeft aan: “Ach joh, dan maken we toch weer eens wat mee. We moeten gewoon gaan als jij het niet vertrouwt. Dus goed dat je hebt gebeld!” De schat. 

Verrassing

“Kom maar gelijk hierheen!” Roept een verpleegkundige in een blauw jasje en een witte broek zodra we de gang van de verloskamers inlopen. Verrassend. Normaal moeten we ons heel ergens anders melden en nu weten ze blijkbaar al dat we komen. In de kamer legt de verpleegkundige roze en blauwe banden klaar. Huh? Een ctg? Maar de gynaecoloog had zo’n twee weken terug nog gezegd dat hij liever geen ctg wilde maken van een tweeling met dit termijn. Maar blijkbaar zijn we nu op een termijn dat ze dat wél doen. “Eerst maken we even een hartfilmpje van de kindjes, daarna komt de arts een echo maken.” Ze legt 3 schijven op mijn buik. Alsof dat een signaal voor de kindjes is, beginnen ze er gelijk tegenaan te trappen en worden enorm druk. Heel veel drukker dan normaal. Allebei.

Contracties zijn begonnen

Na ongeveer 30 minuten komt een gynaecoloog kijken. Vriendelijke ogen kijken me aan: “We zien op de ctg dat er contracties zijn begonnen. Voel je dit ook?” En óf ik ze voel. Zodra het onprettig wordt kijk ik naar het scherm en telkens gaat het onderste lijntje omhoog. Een eerste keer ctg, ik had geen idee wat ik zag tot nu. “Het lijkt erop dat de bevalling is begonnen…” Er schiet direct een brok in mijn keel. Wat? Nu al? Dat kan niet, dat is veel te vroeg! “Maar om dat uit te sluiten moeten we even het een en ander testen.” Ook geeft ze aan dat weeën met dit termijn vaak anders voelen dan wanneer de kindjes voldragen zouden zijn. De verpleegkundige komt met een infuus aangelopen. De naald glijdt in mijn ader op mijn hand. Ook legt ze weeënremmers en longrijpers op een tafel klaar. Vrij confronterend kan ik je vertellen. Tranen achter mijn ogen beginnen te prikken. “We halen nu even de schijven eraf en maken een echo van de kindjes.” Helder nadenken lukt niet meer. Ik voel me opeens een emotioneel wrak. Dit was totaal niet wat ik had verwacht. “Sorry, ik…. Moet heel even…” Meer komt er niet uit. Een combinatie van schrik en hormonen. De gynaecoloog knikt begrijpend. “Het is ook even schrikken. Maar we moeten het gewoon uitsluiten.” Op de echo zien we dat beide kindjes het goed doen. Dan gaat ze over naar het toucheren. “Mag ik misschien eerst even naar het toilet? Mijn blaas zit nogal vol.” “Ehm, liever niet. Want als je ontsluiting hebt kan dat gevaarlijk zijn.” Nou, niet echt een fijne combinatie, toucheren en een volle blaas. Toucheren… Mama mia. Maar weinig maakt duidelijk hoe dat is. Ik had het in ieder geval niet zo verwacht! 

Gerustgesteld

De arts geeft aan dat het allemaal nog redelijk lijkt mee te vallen. Waarschijnlijk is de bevalling nog niet echt begonnen. Maar we moeten nog een paar uur blijven zodat de gynaecoloog het straks weer kan checken. Het is inmiddels 4 uur geweest, beiden geen oog dicht gedaan. Eindelijk hoorden we de deur openschuiven en zagen we het inmiddels bekende gezicht van de gynaecoloog. Ze maakte een echo en zag nog precies hetzelfde als eerst. Het had dus niet doorgezet! Een van de hoofdjes was wel een klein beetje ingedaald. “Dat maakt weinig uit, omdat we geen verdere ontsluiting zien of een verweekte baarmoedermond.” En dat betekent dat we weer naar huis mogen! Ergens voelt het vreemd, we hebben ons op iets anders ingesteld. Maar het is ook wel erg fijn om naar huis te mogen. Ons vertrouwen ligt in de handen van de artsen. De pijn is niet meer erger geworden, en ik ben toch ook wel echt toe aan een paar uurtjes slaap!

Uiteindelijk valt het dus - gelukkig - erg mee. De weken erna blijf ik extreem veel harde buiken houden, ook als ik een hele dag niets doe. Het blijft een erg spannende zwangerschap. Zeker omdat de artsen alle risico’s aan het begin met ons doornamen, met de 20-weken echo het beginstadium van het tweelingtransfusiesyndroom werd vastgesteld en doordat ik veel harde buiken blijf houden. Heel veel. Zowel mentaal als fysiek vind ik het, om eerlijk te zijn, geen makkelijke zwangerschap. Het enige wat ik nu nog kan (en moet) doen is rust houden, rust houden en nog eens rust houden. Maar oh, het is het allemaal waard. Het is bizar wat je als zwangere al doet voor je kindje(s).