Snap
  • Zwanger
  • tweeling
  • ziekenhuis
  • prematuur
  • Dysmatuur
  • Zwangerschapsvergiftiging,

Weeën, een nieuw ziekenhuis en ontsluiting

Bevallen? Nope, nog steeds niet.

"zijn dit weeën?".Met die zin sloot ik mijn vorige post af. En dat was ook de vraag van de verpleging die avond. Dus hup, de gezamenlijke kamer af en op naar de onderzoekskamer waar een gynaecoloog werd geroepen. Die ziet de regelmatige harde buiken ook en wil me inwendig onderzoeken. De baarmoedermond is weg. Volledig dit keer. Dit zal het dan zijn, ik zal gaan bevallen. Ergens ben ik opgelucht. Ik heb me 5 weken lang voorbereid op bevallen in dit ziekenhuis en keek eigenlijk erg op tegen de verhuizing naar Leeuwarden, morgen. Kom maar op, denk ik dus. Maar dan begint de gynaecoloog weer met een zin die ik al veel te vaak gehoord heb deze tijd. "Ik heb slecht nieuws"... "Hoe lullig ook. Je bent inmiddels 32 weken en een kwartier zwanger (het is 00:15) en dus mag je niet hier bevallen. De NICU's in heel Nederland zitten vol, dus er is geen ruimte voor je meisjes. We moeten je nu met spoed naar Leeuwarden vervoeren, zodat je daar kunt gaan bevallen". Ik ben even beduusd. Maar het komt allemaal ook niet echt meer binnen. Alles gaat toch al steeds gek. Dit kan er ook wel bij. Prima.  De verpleegster herinnert me eraan dat ik mijn vriend maar snel moet bellen. De arts gaat ondertussen het vervoer naar Leeuwarden regelen. Dus ik bel mijn vriend. En die... Neemt niet op. Net deze ene avond heeft hij per ongeluk zijn telefoon op stil gezet voor het slapen. En dus krijg ik hem niet te pakken. 

Het klinkt idioot. Maar ik moet hier eigenlijk alleen maar keihard om lachen. Geloof je het nog? Na dit alles straks met spoed naar Leeuwarden om daar te bevallen zonder mijn vriend erbij? Ik heb wel contact met familie. Dus als het écht nodig is, kunnen ze altijd nog naar mijn vriend rijden en hem uit bed halen, denk ik. Het komt ergens allemaal wel weer goed. Ondertussen komt de arts terug. Goed nieuws (wow. Dat is nieuw). Ik mag toch in Groningen blijven en evt. hier bevallen. Ze vinden er wel wat op. En dan wordt het ineens rustig. De weeën ebben weg en ik word kalm en moe. Uiteindelijk krijg ik een kalmeringsmiddel en val ik in een ondiepe slaap. De volgende ochtend belt mn vriend me vroeg terug. Hij is ontzettend geschrokken, maar heel erg opgelucht dat de meisjes nog in mijn buik zitten. Hij komt gelijk naar me toe (ook voor de verhuizing). Ik voel me nog steeds erg onrustig, maar het echte wee-gevoel is wel weg. Dus ik eet iets kleins en vraag steeds wanneer ik naar Leeuwarden overgeplaatst ga worden. Het duurt en duurt maar en dan komt de mij bekende gynaecologe de kamer oplopen. Aan haar gezicht zie ik alweer dat het allemaal anders gaat. En ja. Leeuwarden ligt sinds deze ochtend vol. Geen ruimte meer voor mij. Drachten neemt geen kinderen aan die onder de 1500 gram worden geschat, dus het wordt Heerenveen. Weer anders. Ik vind het allemaal wel prima. Ben een beetje verdoofd voor al deze gekkigheid. Dus op naar Heerenveen. Ik in de ambulance, mijn vriend er achteraan met al mijn spullen. In Heerenveen heb ik een kamer in mijn eentje. En daar ben ik wel blij mee, want ik ben niet meer vrolijk en ik voel me nog steeds ontzettend onrustig steeds. De 2e avond in Heerenveen komt m'n vriend langs om te eten. Maar eten wil ik niet, want mijn buik doet pijn. Ik word weer aan de CTG gelegd en daar zien we het weer heel duidelijk. Ik heb weeën. Ik ben zo blij dat mijn vriend bij me is op dit moment. Want het wordt snel erger. Ik sta steeds naast mijn bed, dan weer liggen, dan weer staan. Het is absoluut niet de ergste pijn ooit, maar het voelt alsof ik heel hard aan het werk ben. Na zo'n uurtje worstelen gaat de gynaecoloog voelen of ik al ontsluiting heb. Ik mag immers niet vaginaal bevallen, dus moeten we het goed in de gaten houden. Ik heb 1 cm ontsluiting. Nog geen paniek. Een uur later is het 2 cm en wordt de kinderafdeling gebeld om 2 bedjes gereed te maken + de OK gebeld voor de operatie. En dan.. zakt alles weer af. De weeën nemen af en ik word weer rustig. Mn vriend blijft lekker slapen deze nacht. Maar de kindjes, die blijven toch nog gewoon in mijn buik. De hele week blijft dit wat zo gaan. Vaak in de avond (oefen)weeën en last, maar niets dat echt doorzet. De ontsluiting blijft hangen op 2 cm. En ik? Ik ben het wat zat. Natuurlijk snap ik de zin die ik elke keer weer hoor "elke dag is er 1". Maar dit duurt nu al zo ongelooflijk lang. Is het slecht dat ik inmiddels bijna hoop dat de bevalling nu eens doorzet? Wanneer ik iets meer dan 33 weken zwanger ben, wordt mijn zwangerschaps-bingokaart volledig. Ik krijg zwangerschapsvergiftiging.. 

Diep verlangen's avatar
2 jaar geleden

Oh God 😨

liefs, Juliana's avatar
2 jaar geleden

Heftig zeg! 😨

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij pylkje?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.