We zijn er uit! - Adoptie

Het is een JA! We hebben gisteren samen besloten dat we er helemaal voor gaan!

We hebben even de tijd nodig gehad om samen te bespreken en te voelen wat adoptie voor ons betekent. Dit omdat het IVF traject zo heftig was en eigenlijk best abrupt eindigde ookal klinkt dat raar. Mijn man en ik hebben nooit nagedacht over ‘wat als het niet lukt’. We zijn er altijd vanuit gegaan dat het zou lukken.
Er was dus veel verdriet, boosheid, frustratie, ongeloof en ook een heleboel onbekende dingen.
We hebben de ruimte nodig gehad om weer controle te krijgen over ons eigen leven, over dingen te praten en te voelen wat het idee van adoptie met ons doet.
Mijn man en ik kwamen namelijk beiden van een andere kant. Mijn kant was ‘ja, tenzij…’. zijn kant was ‘nee, mits…’. De één kwam dus van rechts en de ander van links.
Dat kan lastig zijn, maar in ons geval voelde het natuurlijk. We zijn allebei anders, met onze eigen gevoelens, gedachten en verwachtingen en we hebben natuurlijk beiden een ander referentiekader.
We hebben dus besloten het bij de persoon zelf te laten. Geen druk, geen verwachting naar elkaar… just let it be.

Natuurlijk hebben we er wel over gepraat en tijdens onze gesprekken merkte ik dat mijn man minder ver in het verwerkingsproces zat dan ik. Dit heeft er denk ik mee te maken dat het mijn lichaam was waar de polonaise aan plaatsvond. Ik was iedere keer het lijdend voorwerp en dat verplichtte me om mee te gaan in de achtbaan. Toen de laatste IVF mislukt was, was dat het… Mijn lichaam was klaar, no more hormones. Dit was het einde en dat voelde ik ook. Mijn man heeft dit alles van heel dichtbij meegemaakt, maar niet fysiek gevoeld. Dat maakt dat de daadwerkelijke ‘dit is definitief klaar’, later kwam en daarmee ook de boosheid en de frustratie. Toen hij in de piek van zijn emoties zat, had ik die al achter de rug en was ik klaar om vooruit te kijken.
Nu terugkijkend was het wellicht helemaal niet zo dat we beiden van een andere kant kwamen, maar dat we in ons eigen tempo aan het verwerken waren. We all shake differently!

Onze situatie verandert op dit moment natuurlijk niet. We hebben de beslissing genomen dus dat is fijn voor ons, maar het proces is het proces dus dat is gewoon afwachten en erin meegaan. Wel verandert er iets in ons hoofd en in onze directe kring. Vertellen dat je dit samen besloten hebt is iets aparts…hiermee komt ook een soort verwachting. Ik vind het in ieder geval heel bijzonder.

Adoptie is iets waar je goed over na wilt denken. Je wilt je kinderen altijd een goede thuis bieden, maar nu is het extra kwetsbaar. Dit is niet zomaar een gezin beginnen (voor zover dit zomaar kan), maar we slaan een niet-traditioneel pad in. En ik besef me opeens dat we dat allemaal doen. Niemand weet waar een pad je naartoe leidt, you just follow the yellow bricks….