We wish for a baby and make two angels instead.

Na twee dagen verloor ik opeens weer veel bloed. Ik voelde me ongelooflijk beroerd en had 38+ graden koorts met pijnstilling. De arts aan de telefoon vertelde dat het erbij hoorde. Ik hoefde me nergens druk om te maken, moest de pijnstilling innemen en gewoon doorgaan met mijn leven. Mocht het erger worden dan kon ik weer bellen. Ik was immers "schoon". Makkelijker gezegd dan gedaan. Waar kwam dit alles dan vandaan? Ik liet het maar weer los. Zij zijn immers de professionals en zullen het wel weten.

Tot ik het op 23 maart aan het einde van de middag niet meer trok. Ik heb een hoge pijngrens, maar kon nu alleen nog maar kruipen over de grond van de pijn en had steeds het gevoel dat ik flauw ging vallen. Ook de koorts liep op.

Gelukkig was mijn vriend Gavin thuis en hij heeft gelijk het ziekenhuis gebeld. Ik was bang dat de arts mij niet serieus zou nemen en kreeg daardoor een paniekaanval. Ik was namelijk schoon. Gelukkig had Gavin een lieve verpleegkundige aan de telefoon. Ik moest met spoed naar het ziekenhuis komen. Deze klachten waren namelijk een slecht teken.

Van de minuten in het ziekenhuis voordat de operatie plaatsvond, heb ik helemaal niets meekregen. De verpleegkundigen praatten over de toekomstige bruiloft en over Fred van Leer met wie ik samen mijn jurk had uitgezocht, om mij bij bewustzijn te houden. Ik was nog nooit geopereerd en trilde met mijn hele lichaam. Dat was puur van de spanning. Achteraf hoorde ik pas dat er na controle met de echo twee fokkeltjes waren gezien (twee-eiige tweeling). Er zat veel bloed in mijn baarmoeder en ik was veel bloed verloren. De verdubbeling van het HCG hormoon was de bevestiging dat ik nog steeds zwanger was. Ik ben met spoed geopereerd. Ze hebben via de navel en nog twee gaatjes in de buik de operatie uitgevoerd. Mijn rechter eileider was niet meer te redden. Deze is verwijderd inclusief de zwangerschap. Hier bevond zich een vruchtje.

Ik had geen minuut later binnen moeten komen. Als ik hier aan denk, ben ik dankbaar dat ik nog leef. Achteraf gaan ze altijd nog na hoe dit heeft kunnen gebeuren. Bij mij bleek het domme pech te zijn. En dat besef ik me telkens weer opnieuw. Door de BBZ heeft het kindje in mijn baarmoeder nooit veder kunnen groeien. Ik had geen symptomen die er op wezen. Al blijkt achteraf de schouderpijn en borstpijn symptoom geweest te kunnen zijn.

Niet tegen de pijnstilling en narcose kunnen, konden er ook nog wel bij. Ik had vijf keer overgegeven, maar het enige wat ik me nog herinner is dat ik telkens vroeg of ik nog wel kinderen kon krijgen. Het voelde alsof ik had gefaald als vrouw. Ik was hier zo ontzettend bang voor. Mijn droom zag ik in een flits aan mij voorbij gaan. Op dit moment lag ik nog op de uitslaapkamer en had ik nog geen antwoord op deze vraag. Een ding wist ik al wel zeker. Ik wilde gelijk naar huis. Gelukkig mocht ik om 3 uur 's nachts na veel aandringen naar huis hihi. Had na de katheter netjes geplast. En wilde graag thuis mijn gekregen Bossche bol eten. Dat lukte totaal niet, maar het idee om veilig thuis te zijn was alles wat ik op dat moment wilde.

Na vier pijnlijke herstellende weken hebben we alles aan onze ouders en mijn zus verteld. Hebben we het een mooi plekje kunnen geven en was onze droombruiloft zonder dat men iets gemerkt heeft. Dit had ik ook niet anders gewild. De bruiloft was nu extra bijzonder. Samen met alle mensen die ons lief zijn hebben we samen de liefde gevierd.

Voor de toekomst heeft het geen gevolgen. Je lichaam is zo iets magisch. Je eierstokken kunnen de eitjes van elkaar overnemen. Toch hebben we de kinderwens op dat moment losgelaten. We kijken wel wat de toekomst voor ons in petto heeft. Het komt wanneer het komt ❤🦋. Nu ben ik dankbaar voor het leven.