We hebben het gehaald!

We hebben het gehaald, de 35 weken! Wat eerst in het ziekenhuis al vastgesteld was als een dreigende vroeggeboorte waar zelfs op de kinderafdeling al 2 plekjes waren gereserveerd loop ik nu nog steeds hoog zwanger rond met alle zwangerschapskwalen van dien. Maar het voelt goed om elke ochtend weer wakker te worden (met sinds een paar dagen vriendlief weer naast mij) met het idee dat ze nog veilig in mijn buik zitten. Elke dag is er gelukkig weer één en ik hoop stiekem dat het nog tot na aankomend weekend rustig blijft zodat we straks niet al te lang in het ziekenhuis hoeven te verblijven, want het is al druk genoeg met de feestspanningen. Al weet ik even niet meer wat ik nou als voortekenen moet gaan zien en wat er bij de zwangerschap hoort. De kleintjes zijn al wel wat rustiger geworden, mijn banden beginnen weer meer zeer te doen en mijn ribben worden beurser met de dag. Vanavond had ik zelfs last van een menstruatie-achtig gevoel in mijn onderbuik, maar of dat nou kwam door de bewegingen van de kleintjes of dat dit het begin is, ik weet het niet.

Echt begrip van familie dat ik het dit jaar rustig aan doe met sinterklaas omdat ik vooral op de bank lig, erg moe ben en het liefst niemand over de vloer heb wordt niet in dank afgenomen. Terwijl er toch echt nog genoeg gelegenheden komen om de cadeautjes als nog te kunnen geven. Zo is er nog geprobeerd om mij over te halen met het excuus dat ze zelf ook wel koffie kunnen zetten, maar ik hield voet bij stuk (voor het eerst!) en ze legden zich met tegenzin neer bij mijn beslissing.

Voor nu hou ik de gedachte aan dat als ze willen komen dat het goed is, maar als ze nog even willen blijven zitten dan is het ook goed. Misschien zelfs nog wel iets beter, ook al ben ik het zwanger zijn al redelijk beu.