Wat ze je niet vertellen over zwanger zijn.

30 november 2015 De 12 weken termijn echo

Als iemand zwanger is merk je vaak dat alleen de leuke kanten verteld worden, wie wilt nou eigenlijk ook de negatieve kanten vertellen. Je bent trots om zwanger te zijn, trots dat je zwanger mag zijn en je wilt juist stralen. 

Ikzelf was even vergeten dat er ook heel veel spanningen en soms wat kwaaltjes meekwamen, zwanger zijn leek zo iets fantastisch. Bij deze echo was het dan ook even een schok dat mijn bril met roze glazen even niet zo roze meer was. 

Ik heb tot nu toe een erg goede zwangerschap, behalve wat moeheid, afkeer voor vlees en erg trek in pittig eten.
Dat het zo goed ging in de zwangerschap maakte ons juist erg onzeker, dat kwam met name ook door de miskraam.
Vandaag was dan toch de dag van de 12 weken termijn echo aangebroken, man wat waren wij zenuwachtig.
Vol goede moed stonden we op, de termijn echo was pas in de avond dus we moesten de dag doorbrengen zoals die kwam.
Manlief ging naar zijn werk en ik moest gelukkig ook werken, dat zorgde voor wat afleiding.

Eindelijk was het dan zeven uur en moesten we ons melden bij het verloskundige bureau, we zaten onrustig met zijn tweeën in de wachtkamer. Op het moment dat we onze naam hoorden en mochten komen zat mijn hart in mijn keel, rustig ging ik liggen en hoopte vurig dat alles goed was met onze kleine welp. 
De echoscopiste legde ons uit wat ze allemaal ging doen en wat we te horen zouden krijgen, ze smeerde de koude gel op mijn buik en ging aan de slag. 

Daar was je dan, je hartje klopte en je was al naar ons aan het zwaaien. 
Dit gevoel was onbeschrijfelijk, zo klein, teder en lief. 
Wij waren verliefd, natuurlijk op elkaar maar nu meer dan ooit op dat kleine boontje wat we zojuist te zien hadden gekregen.
De verlossende woorden kwamen dan ook met grote trots bij ons binnen, alles was goed en de uitgerekende datum 16-06-2016.
Wij wilden MEER! We legden gelijk een pretecho vast met 16 weken om zo ook het geslacht te  weten te komen op die dag. 

29-12-2015 De pretecho

Vlak voor de kerstdagen hadden wij een kerstdinertje van manlief zijn werk. Ik had speciaal voor het zwangere menu gekozen omdat de rest bestond uit producten wat je niet mag eten tijdens de zwangerschap. Het hoofdgerecht was aan de beurt en de zwarte glibberige risotto werd voor mijn neus gezet, zo'n gerecht waar je maag als zwangere al van omdraait als je het aan ziet komen. Wie dat ooit heeft bedacht bij dat restaurant snapt duidelijk nog niet hoe het is om zwanger te zijn. 

Het was dan ook niet gek dat ik terwijl we nog op zo'n 100 km van huis waren enorme buikpijn kreeg, ik keek manlief aan en hup we gingen naar huis. Voordat de auto helemaal tot stilstand kwam op zo'n 10 meter van ons huis af, sprong ik de auto uit en rende de longen uit mijn lijf naar ons toilet waar alles er gelukkig uit kwam. Voedselvergiftiging en zwanger zijn is geen pretje, aangezien ik mijn gerecht daar niet op kon had manlief ook wat mee gegeten. Uiteraard werd hij dus ook vreselijk ziek. 

Daar zaten we dan boven een emmer met een paar dagen tot  de geslachtsbepaling. We hoopten dat we snel beter waren want 29 december was het zover. Dit wilden en gingen wij niet missen!

Het was eindelijk zover 29 december, gelukkig voelden wij ons beiden beter en gingen het nieuwe jaar in wetende of wij een jongen of meisje in ons gezinnetje zouden krijgen. Al weken had ik het idee dat er een kleine jongen in mijn buik groeide, de mensen die dicht bij ons stonden konden een meisje ook niet voorstellen. 
Om één uur melden wij ons in het ziekenhuis en om half twee stonden we alweer in de kantine om wat lekkers te scoren. 
We hadden bedacht dat we het op een briefje in een envelop zouden zetten en het thuis met zijn twee rustig zouden gaan bekijken. Jullie snappen natuurlijk wel dat het briefje de uitgang van de kantine nog niet gehaald heeft. In duidelijke taal stond MEISJE. Pardon? een meisje? Ja een meisje! Wij kregen een meisje.

Mijn partner opende zijn notities op zijn telefoon en daar stond in, een meisje. Hij had dus altijd een meisje gedacht, papa's kleine meid. Dit was voor mij even schakelen, je bent uiteraard super blij als je een goede zwangerschap hebt en een gezond kindje krijgt. Dit neemt niet weg dat als je zo sterk het gevoel hebt een jongetje te krijgen, het toch even gek is als je hoort dat je een meisje krijgt. Uiteraard was ik dit idee aan het einde van de dag al meer dan gewend, de computer ging aan en de babykleding site's kwamen tevoorschijn als paddenstoelen uit de grond. 

25-01-2016 De 20 weken echo

De 20 weken echo is een echo waar alle ouders zich nerveus en stiekem toch best wat onzeker over zullen voelen, onze 20 weken echo was gelukkig ook helemaal goed gegaan. Alles zat er op en eraan en omdat wij zo over het neusje van de kleine aan het speculeren waren, kregen we als kers op de taart ook nog eens een 4D echo mee naar huis. We hadden voor de zekerheid ook nog eens naar het geslacht gevraagd, het was gelukkig nog steeds een meisje. Dit was het moment dat de meeste onzekerheden weggingen en we echt konden gaan uitkijken naar het moment van de bevalling. 

Juni leek nog zover weg, maar we waren zo ongeduldig dat we eigenlijk al aan de kinderkamer waren begonnen. De kleuren stonden vast en we hadden al aardig wat bij elkaar gekocht aan kleding. Met militaire precisie werd alles in de kasten gelegd en gehangen. Ondertussen konden we ons vol op focussen op de kraamzorg, waar ik wilde bevallen enz. 

24 en 32 weken echo's

Dit waren de laatste twee echo's van mijn zwangerschap, met 24 weken begon mijn buik eindelijk te groeien. Voorheen had ik nauwelijks een buikje, bij je eerste kindje groeit je buik vaak toch al wat langzamer zeggen ze. Eindelijk kon ik mijn mooie babybobbel ook laten zien, het was ook leuk om haar te zien bewegen in mijn buik. Dat is iets wat ik fantastisch vond aan het zwanger zijn. Je zal je kindje nooit meer zo dicht en veilig bij je dragen dan dat moment. 
De echo's werden steeds leuker, vooral als ze in mijn buik bewoog en ik die bewegingen terug kon zien op de echo's.

Vanaf de 32 weken begon mijn buik heel erg te groeien. Ik heb zelf altijd een ander idee gehad van een zwangerschap, meer roze wolken en minder realistische dingen waar je eigenlijk niet bij stil staat op het moment dat je zwanger wilt worden. 

Ik droeg mijn buik op het einde heel erg naar voren, het voordeel was dat je aan de achterkant absoluut niet zag dat ik zwanger was. Het nadeel was dat ik het erg zwaar kreeg met lopen. Het was dan ook een feest toen ons hondje ontsnapte, hij vond het een leuke uitdaging om eens te zien hoe hard ik nou met zo'n zwangere buik kon rennen geloof ik. Als een wilde gans heb ik achter hem aan gewaggeld en dit was het moment waar op ik besefte dat dit absoluut niet leek op de mooie zwangere reclame beelden. 

8 Weken zwanger
Al met al heb ik een goede zwangerschap gehad met niet al teveel kwaaltjes, als afronding zou ik jullie nog een kleine kijk op het leven van een zwangere geven.  Manlief en ik brachten ons hondje naar de trimmer, we hadden bedacht dat we wel zouden ontbijten als we terug waren. In de trimsalon draaide mijn maag alle kanten op, het was of snel een prullenbak zien te vinden of snel naar buiten rennen. Ik koos voor het tweede, ik had namelijk niet zo'n zin dat iedereen kon mee genieten hoe ik moest spugen. Omdat niemand nog wist dat ik zwanger was zei ik dat ik snel even een frisse neus moest halen, want ik voelde mij niet zo lekker. Als een echte professionele sprinter rende ik snel naar buiten, om vervolgens tot stilstand te komen bij iemand voor de deur en alles onder te spugen. Één van mijn minder leuke momenten van de zwangerschap was dit, gelukkig kwam manlief snel aan en ging voor mij staan om het zicht een beetje te blokken. Eigenlijk wilde ik nog aanbellen bij die mensen en het uitleggen, dat heb ik uiteindelijk toch maar niet gedaan.  Wat moesten ze wel niet van mij denken, als de betreffende mensen dit toevallig lezen. Mijn oprechte excuus! Ik voelde mij in ieder geval op en top zwanger en trots.

Liefs Mamabeer25