Wat wilde ik je graag grote broer maken.

Wat een tijd.

Na de eerste miskraam zei ik tegen mijn man ‘hierna word ik nog 1x zwanger want die zwangerschaps kwalen kan ik missen als kiespijn.’ Mijn kwalen zijn heel erg. Misselijkheid dat ik zelfs afval ipv aankom. Moeheid dat ik niet eens meer met onze zoon van 2 kan spelen. Geestelijk gewoon pittig voor mij. (Je kan me nu zeurderig vinden en zeggen ‘het hoort erbij.’) maarja elk lichaam is anders.

We zijn getrouwd in september dit jaar en ik had tijdens onze honneymoon mijn sprong. Dus we gingen ervoor en jahoor… zwanger! We waren eerst terughoudend ivm de vorige miskraam. We zeiden tegen elkaar ‘na de 12weken echo en de vruchtwater punctie kijken we hoe het gaat.’ Dat was allemaal goed en we werden langzaam op de roze wolk begeleid. Het bleek een blauwe wolk te zijn en we waren gelukkig. Het zou 3-1 worden bij ons in huis. Drie mannen tegen 1 vrouw. Ik kon niet wachten. 

Toen ging het berg afwaarts. Ik kreeg bloed verlies met krampen zoals weeën. Naar de verloskundige die me door verwees naar het ziekenhuis. Ik had een infectie opgelopen van de punctie en moest aan de antibiotica. Kut dacht ik…. Nu is het gedaan.

Bloed verlies werd erger en de pijn ook. Op een avond liep ik het ziekenhuis in en zagen ze dat mijn baarmoeder gekanteld was. De baarmoeder zit niet op de normale plek. Maar tussen mijn ruggenwervel en bekken. Dit is een kans van 1-3000… Daar hadden ze in het ziekenhuis nog geen ervaring mee dus hop naar het radboud. Eenmaal daar wilde ze mijn baarmoeder door de zwaartekracht terug laten zakken op zijn plek (wat niet lukte). Dus opgenomen in het zkh en wachten tot ik geopereerd werd. 

In de operatie hadden ze de baby op de plek gelegd en een ring geplaatst zodat de kleine niet terug kon op zijn oude plek. Na de operatie ging het goed. Geen pijn en ik mocht weer gaan. 

Maar die nacht was het weer mis. De pijn werd heviger en ik kon het niet meer aan. Dus hup weer terug. In het ziekenhuis werd ik gelijk naar de OK gebracht en werd de ring uit me gehaald. Die was gekanteld en de baby was weer terug naar zijn oude plek aan het gaan. 

Eenmaal uit de OK was de pijn minder maar het was er nog wel. De dokters wisten niet meer wat te doen dus wilde ze een echo om het verdere plan uit te stippelen. Maar het was te laat. 

Bij elke echo was onze jongen lekker druk (kan niet stil liggen zoals papa.) maar deze echo…. Lag hij stil. Ik wist in mijn moeder hart voldoende en mijn man wist ook dat het gedaan was. De dokter die zei de verschrikkelijke woorden… er was geen hartje meer. 

We werden van onze blauwe wolk geschopt, net toen we er op zaten. Ik kon het niet meer in houden. De tranen vloeide en we konden alleen elkaar omarmen. We waren onze zoon kwijt. 2 miskramen is toch heftig. Voor je lichaam maar ook mentaal. 

Ik moest op de normale manier bevallen en hij kwam er met zak en al uit. De liefde die in je buik zit voel je weg glijden. De comfort die je had is weg. Het gevoel van zwanger zijn is weg. Je bent een mama van een nieuwe zoon. Devon

Lieve Devon, je was compleet. Je had alles al en je hoefde alleen nog te groeien. Je leek zo al op je papa. Zo knapperd, een mooi hoofdje en lange vingers en teentjes. Je was een knap kindje en ik had heel graag gewild dat je nog in me was. Nog tot het einde. Maar het heeft niet zo mogen zijn. 

Ik heb het gevoel dat het mijn schuld is. Ik wilde perse een vlokken test (omdat onze eerste zoon een extra chromosoom heeft). Ik wilde de zekerheid en die zekerheid heeft me een infectie gegeven. Maar omdat je eerst niet goed in mijn lichaam zat leek het lichaam je te accepteren. Maar door de infectie en je daarna goed bent gelegd in mijn lichaam zei het lichaam ‘eruit ermee…’  Dat is gebeurd…

3maanden en 3weken hebben wij mogen genieten van een droom met een gezin van 2jongens… die lekker achter elkaar aan rennen en plezier met mama en papa hebben in de tuin. Dat jullie verwend worden door opa’s en oma’s. Maar die droom is weg. 

Het spijt me kleine Devon. Het spijt me dat mijn lichaam je zag als een gevaar en eruit wilde hebben. Het spijt me dat ik je niet heb kunnen beschermen tegen het grote kwaad…. mijn lichaam, waar je eigenlijk veilig hoort te zijn voor 9maanden lang. 

Het spijt me..

Maar nu hebben wij je moeten afgeven aan je oom die daarboven bij je is. Hij heeft je met liefde opgevangen en hopelijk zie ik je ooit weer. Hopelijk kan je me met open armen ontvangen want ik zal heel mijn leven spijt hebben en je missen.  

Wij houden van je. 

Kleine Devon. Het spijt me.